Τους τελευταίους μήνες διαβάζουμε δημοσιεύματα σχετικά με το γεγονός ότι οι Ελληνες αποποιούνται πλέον της κληρονομιάς των πατέρων και των μητέρων τους προσερχόμενοι στα Ειρηνοδικεία.
Είναι πραγματικά λυπηρό να αρνείσαι να αποδεχθείς την παραλαβή του μόχθου των γονέων σου ή άλλων συγγενών σου. Ας μη μας διαφεύγει ότι στο τέλος της γραφής, οι γονείς κοπιάζουν για τα παιδιά τους, για να τους αφήσουν κάτι, όχι για να περάσει στα χέρια ενός αδηφάγου και περιττού κράτους.
Ως αιτία αυτής της έκρηξης αποποιήσεων διαβάζουμε για την κρίση των τελευταίων ετών και την υπερφορολόγηση των ακινήτων.
Σαφέστατα η ανεργία, η έλλειψη (επαρκούς) εισοδήματος να συντηρήσει / διατηρήσει τα ακίνητα, η υπερφορολόγηση συνθέτουν ένα σημαντικό μέρος των αιτιών των αποποιήσεων. Επίσης κληρονομείς ένα ακίνητο με Α αντικειμενική αξία αλλά υποπολλαπλάσια εμπορική.
Ωστόσο υπάρχει και μια άλλη αιτία. Όταν κληρονομείς, κληρονομείς τα πάντα, και τα καλά και τα κακά.
Φεύγοντας κανείς από αυτή τη ζωή δεν αφήνει πίσω μόνο ό,τι τυχόν δημιούργησε αλλά και τα ανοίγματά του.
Αν πχ κάποιος πεθαίνοντας αφήνει ένα σπίτι στο Χολαργό αλλά και ένα ανοικτό δάνειο 60.000 ευρώ σε κάποια τράπεζα, φέσια σε πιστωτικές κάρτες ή οφειλές σε ασφαλιστικά ταμεία και εφορία; Μπορεί ο κληρονόμος να δύναται να πάρει το σπίτι και να το συντηρήσει αλλά να αδυνατεί να ανταποκριθεί στις άλλες υποχρεώσεις.
Εν κατακλείδι θα ήταν χρήσιμο, αν μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο, να γνωρίζαμε αν οι κληρονομιές των συνανθρώπων μας που έφυγαν από τη ζωή, συνοδεύονταν παράλληλα από αναγκαστική αποδοχή χρεών και ανοιγμάτων που κατέστησαν την αποποίησή τους μονόδρομο.