Θέλει πράγματι μεγάλη μαεστρία να διαπραγματεύεσαι επί μήνες για να πετύχεις το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα και τελικά να βρίσκεσαι με την πλάτη στον τοίχο.
Γράφει ο Πάνος Αμυράς
Οι πανηγυρισμοί του Τσίπρα για το τέλος της λιτότητας και του Σπίρτζη για την απελευθέρωση της χώρας από τον κλοιό της κρίσης έσβησαν πολύ γρήγορα από τις δηλώσεις Τσακαλώτου στη Βουλή, που έχει την ευθύνη της διαπραγμάτευσης.
Εδώ και 8 μήνες οι «φωστήρες» του Μαξίμου έχουν κάνει όλα τα λάθη μαζεμένα… Επιδίωξαν την αποχώρηση του ΔΝΤ από το ελληνικό πρόγραμμα, όταν γνώριζαν ότι πολλές χώρες δεν πρόκειται να εγκρίνουν εκταμίευση των δόσεων από τα κοινοβούλιά τους χωρίς τη συμμετοχή του Ταμείου. Επαιξαν το σύστημα των καθυστερήσεων, νομίζοντας ότι ο χρόνος λειτουργεί υπέρ των ελληνικών θέσεων και εις βάρος των δανειστών. Δεν στάθμισαν σωστά τις διεθνείς ισορροπίες και πίστεψαν ότι υπάρχουν από μηχανής θεοί, συντασσόμενοι πότε με τον Ομπάμα και πότε με τον Τραμπ.
Ο πρωθυπουργός αντί να αξιοποιήσει τις θέσεις του ΔΝΤ για μείωση πλεονασμάτων και άμεση ρύθμιση του χρέους, κήρυξε τον πόλεμο στο Ταμείο, πιστεύοντας ότι με αυτό τον τρόπο θα δίχαζε τους δανειστές. Τα αποτελέσματα της διαπραγματευτικής τακτικής είναι οικτρά για τέσσερις κυρίως λόγους.
Πρώτον, οι δανειστές αντί να διχαστούν, χάραξαν κοινή γραμμή στο ζήτημα των δημοσιονομικών μέτρων, καλώντας την κυβέρνηση να βρει 3,6 δισ. από τη μείωση των συντάξεων αλλά και από την αύξηση των φόρων.
Δεύτερον, η καθυστέρηση διεύρυνε τις απαιτήσεις των εταίρων και επιβάρυνε την πραγματική οικονομία. Στο δ’ τρίμηνο το ΑΕΠ συρρικνώθηκε κατά 0,4% σε σχέση με το γ’ τρίμηνο, ενώ η εκροή καταθέσεων και η περαιτέρω αύξηση των κόκκινων δανείων δοκιμάζουν τις αντοχές του τραπεζικού συστήματος.
Τρίτον, το θέμα των μεσοπρόθεσμων ρυθμίσεων για το χρέος μετατέθηκε για το 2018 με αποτέλεσμα να γίνεται πιο δύσκολη η ένταξη της Ελλάδας στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ, που έδινε ένα θετικό σήμα προς τη διεθνή επενδυτική κοινότητα.
Τέταρτον, οι ατέρμονες διαπραγματεύσεις αφήνουν πλέον αδιάφορους τους Ευρωπαίους, ενώ ακόμη και η Κομισιόν που έχει την πιο φιλική διάθεση σε σχέση με το Βερολίνο ή το ΔΝΤ δείχνει σημάδια κόπωσης.
Με την πολύμηνη διαπραγμάτευση ο κ. Τσίπρας κούρασε και κουράστηκε. Οσο συνεχίζεται η εκκρεμότητα τόσο μεγαλύτερος θα είναι ο λογαριασμός για τους πολίτες.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΙΜΟΥΛΗ;
Οι Ιταλοί προκήρυξαν διεθνή διαγωνισμό για να βρουν το νέο μάνατζερ του Κολοσσαίου. Προσφέρουν ικανοποιητικό μισθό και έξτρα μπόνους στην περίπτωση που η νέα διοίκηση πετύχει συγκεκριμένους εμπορικούς και πολιτιστικούς στόχους. Στην Ελλάδα ανατέθηκε στον ηθοποιό, Γιώργο Κιμούλη, η προεδρία του Κέντρου Πολιτισμού του Ιδρύματος «Σταύρος Νιάρχος». Η κυβέρνηση αντί να προκηρύξει διεθνή διαγωνισμό για να αναζητήσει τον καλύτερο μάνατζερ που θα τρέξει το πιο φιλόδοξο όσο και απαιτητικό πολιτιστικό project επέλεξε για τη θέση του προέδρου τον κ. Κιμούλη, ο οποίος παρεμπιπτόντως είχε τοποθετηθεί και στην Επιτροπή Αναθεώρησης του Συντάγματος! Δεν κρίνουμε την καλλιτεχνική πορεία του κ. Κιμούλη, άλλωστε, δεν κρίνεται αυτή από τα νέα καθήκοντα που ανέλαβε, αλλά τον τρόπο με τον οποίο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ. επιλέγει πρόσωπα σε θέσεις που έχουν ιδιαίτερες προδιαγραφές.
ΧΑΘΗΚΕ ΚΑΙ Η ΑΝΑΠΤΥΞΗ
Οι τραπεζίτες εκτιμούν ότι ο ρυθμός ανάπτυξης θα κυμανθεί από 1,5% έως 2% και μόνο εάν δεν καθυστερήσει άλλο η διαπραγμάτευση με την τρόικα. Ο στόχος του φετινού Προϋπολογισμού είναι 2,7%, όμως, ήδη στο πρώτο δίμηνο του έτους το επιχειρηματικό κλίμα έχει επιδεινωθεί, ενώ σημαντικοί «πρόδρομοι» δείκτες όπως οι παραγγελίες των βιομηχανιών υποχωρούν σημαντικά. Το παιχνίδι των «καθυστερήσεων» που επέλεξε η κυβέρνηση πλήττει την πραγματική οικονομία και απομακρύνει το στόχο της ανάπτυξης, ανεβάζοντας το δημοσιονομικό λογαριασμό των μέτρων.
*Ο Πάνος Αμυράς είναι ο διευθυντής του Ελεύθερου Τύπου