Γράφει ο Πολυδεύκης
Η εκλογή του D. TRUMP αποτελεί σίγουρα ένα θετικό μήνυμα για το Ισραήλ, αφού έχει γεννήσει μια αντιδιαμετρική κατάσταση εν συγκρίσει με την τεταμένη σχέση που επικρατούσε τα τελευταία χρόνια υπό την ηγεσία του Β. ΟΒΑΜΑ. Ακόμη και η επιθυμία ακραίων μελών της παράταξης του Β. ΝΕΤΑΝΥΑΗU, φάνηκε πως βρήκε υποστήριξη, αφού μία ημέρα πριν τη συνάντηση των δύο ηγετών, ο Λευκός Οίκος ανακοίνωσε πως δεν είναι απαραίτητη η δη μιουργία κράτους των Παλαιστινίων για την επίλυση του Μεσανατολικού.
Η επίλυση του όποιου ζητήματος του μεσανατολικού, ενός προβλήματος με πολλά κεφάλαια, φαίνεται πως θα αποτελέσει κατά τη θητεία TRUMP αντικείμενο απευθείας συνομιλιών των αντιμαχόμενων πλευρών. Επί παραδείγματι ο Αμερικανός Πρόεδρος αφήνει Ισραήλ και Παλαιστινίους, να πράξουν κατά βούληση για την εύρεση λύσης.
Η σολομώντεια διπλωματία του TRUMP αποτελεί ξεκάθαρα αποτέλεσμα της προσπάθειας επιρροής του από διάφορα lobby των ΗΠΑ, τα οποία ο ίδιος δεν θέλει να δυσαρεστήσει, ελέω και των εσωτερικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει για την επιβολή της πολιτικής του. Η «διπλωματική μαεστρία» που ο ίδιος επικαλείται πως κατέχει φαίνεται πως αποσκοπεί στην αποκόμιση της συμπάθειας εκείνων των αραβικών χωρών, οι οποίες απογοητεύθηκαν από τον Β. ΟΒΑΜΑ. Εξού και η προτίμηση στην επικοινωνία με τη Σ. Αραβία (καταδίκη της χώρας από ΟΒΑΜΑ για το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου) και τον EL SISI της Αιγύπτου ο οποίος δεν έχαιρε της αποδοχής του πρώην αμερικανού Προέδρου.
Το παλαιστινιακό δεν είναι ένα άσχετο θέμα προς κάθε άλλο μεσανατολικό ζήτημα. Αποτελεί την παντιέρα του αραβικού κόσμου στην αντισημιτική πολιτική και ρητορική. Ο D. TRUMP γνωρίζει πως αν λυθεί αυτό το πρόβλημα τότε θα έχει λυθεί ο γόρδιος δεσμός της Μέσης Ανατολής. Πιθανότατα ο νέος Αμερικανός Πρόεδρος να φαντάζεται πως οι Παλαιστίνιοι θα αποδεχθούν τελικά ότι τους παραχωρηθεί και ενδεχομένως να ισχύσει όντως αυτό, εάν η πίεση που θα τους ασκηθεί θα είναι μεγάλη ή αντιθέτως αν η υποστήριξη για την ίδρυση ενός Παλαιστινιακού κράτους περάσει σε ένα κρίσιμο στάδιο.
Σε επίπεδο διεθνούς διπλωματίας δεν φαίνεται να επικρατεί ακόμη αυτή η τάση, όμως στη Μέση Ανατολή η επίλυση του Παλαιστινιακού ζητήματος δεν βρίσκεται, πλέον, στις πρώτες προτεραιότητες και αυτό έχει αποτελέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης για την ισραηλινή διπλωματία που έχει κατορθώσει να βελτιώσει τις διμερείς σχέσεις με αρκετές χώρες, ακόμη και αραβικές.
Την εν λόγω γραμμή ενδεχομένως να στηρίξει και ο D. TRUMP, αφού ο κοινός στόχος όλων είναι ο περιορισμός του Ιράν και αυτό φαίνεται σε κάθε ζήτημα της περιοχής, είτε αυτό λέγεται Παλαιστινιακό, είτε λέγεται Συριακό. Να ση μειωθεί, ωστόσο, ότι ταυτόχρονα το Παλαιστινιακό θεωρείται και θέμα που αφορά συναισθηματικούς δεσμούς, ιδιαίτερα για χώρες όπως είναι η Σαουδική Αραβία και η Αίγυπτος, οι οποίες δεν αναμένεται ότι θα αφήσουν το Παλαιστινιακό ζήτημα στην τύχη του. Το γεγονός αυτό Θα αναζητήσει να το εκμεταλλευτεί προς όφελός της, η Τεχεράνη.
Σε αυτό το σημείο φαίνεται πως η αναζήτηση συμμαχιών εντός του αραβικού κόσμου, τόσο από ΗΠΑ όσο και από Ρωσία θα οδηγήσει στην συνήθη και προσφιλή τακτική του διπλωματικού παζαριού, όπως ορίζει και ο γεωπολιτικός οπορτουνισμός για την περιοχή, σε μία περίοδο που ο ισλαμικός εξτρεμισμός δείχνει πως έχει ανοίξει μία χαραμάδα για την προσέγγιση κάποιων άσπονδων εχθρών. Ωστόσο, την ίδια στιγμή δημιουργείται ένα αντίπαλο μπλοκ σιιτικών κρατών, το οποίο θα επιχειρήσει το συναισθηματικό εκβιασμό του αραβικού κόσμου για την καταστροφή των σχεδίων ασφάλειας για το Τελ Αβίβ.
Όσο το Ισραήλ θα δείχνει πως συνασπίζει Ρωσία και ΗΠΑ, καθώς και σουνιτικές χώρες γύρω από αυτό, τόσο το Ιράν θα δικαιολογεί στη ρητορική του πως απειλείται και μαζί με αυτό πως απειλείται και το σιιτικό δόγμα του οποίου έχει ορίσει εαυτόν προστάτη. Επί της ουσίας, όσο πιο κοντά πλησιάζουν οι μεγάλες δυνάμεις προς το Ισραήλ τόσο μεγαλώνει η απειλή για την Τεχεράνη και τόσο περισσότερο αυξάνεται και ο κίνδυνος ενός Παγκόσμιου Μουσουλμανικού Πολέμου.