Ιστορικός - Δρ Βαλκανικού Πολιτισμού
Πολλοί προοδευτικοί μας λένε πόσο καλά περνούσαν οι εθνότητες στην Οθωμανική αυτοκρατορία.
Ακολουθεί ένα παράδειγμα που αφορά τον Ελληνισμό της Σμύρνης.
Το 1797 μια μικρή ομάδα Κεφαλλονιτών και Ζακυνθινών θέλησε να δει μια παράσταση χωρίς να πληρώσει. Ο γενίτσαρος φύλακας αρνήθηκε να τους αφήσει και στον καυγά που ακολούθησε κάποιος τον σκότωσε.
Ο δράστης κατέφυγε στο προξενείο της Βενετίας το οποίο αρνήθηκε να τον δώσει στην ομάδα των γενίτσαρων και των λοιπών μουσουλμάνων που συγκεντρώθηκε έξω από το προξενείο. Ακολούθησε ένοπλη συμπλοκή ανάμεσα στο προσωπικό του προξενείου που ξεκίνησε από τους Τούρκους και κατέληξε στον θάνατο τεσσάρων γενίτσαρων.
Τότε ο Τουρκικός όχλος στράφηκε εναντίον των πιο αδύνατων και εντελώς αθώων. Φωτιά… φωτιά φώναζαν σαν άγρια θηρία σκοτώνοντας όποιον χριστιανό έβλεπαν στον δρόμο τους. Τα θύματα υπολογίζονται σε 1000-3000 σχεδόν.
Όλοι Έλληνες, γιατί οι Ευρωπαίοι πρόλαβαν να καταφύγουν στα ξένα πλοία που ήταν ελλιμενισμένα. Ανάμεσα στα θύματα ήταν και 60 παιδιά που κάηκαν ζωντανά στο σχολείο τους και 40 παιδιά τρόφιμοι ενός ορθόδοξου μοναστηριού. Οι σφαγές σταμάτησαν όταν από ένα αγκυροβολημένο Ρωσικό πλοίο άρχισαν να πέφτουν οβίδες.
Τόσο εύκολο ήταν να σταματήσουν οι σφαγές και το 22, αλλά κανένας ‘‘σύμμαχος’’ δεν θέλησε. Η συμπεριφορά της μικρής ομάδας ήταν ποταπή, το έγκλημα που ακολούθησε απερίγραπτο.
Κάθε αποτυχία των Τούρκων την πλήρωναν οι Έλληνες της Μικράς Ασίας και του Πόντου, ακόμα και για κάθε ιδέα που τους κατέβαινε.
Στις 16 Μαΐου του 1821 σκότωσαν 16 Έλληνες στο παζάρι γιατί νόμιζαν ότι αλληλοσυγχαίρονται, επειδή η γιορτή του Αγίου Κωνσταντίνου προϊδέαζε την ανασύσταση της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.
Το 1919 ήταν η τελευταία ευκαιρία για τη σωτηρία του πολύπαθου Ελληνισμού της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Σταθήκαμε λίγοι. Καλά κάναμε και πήγαμε, χρέος μας ήταν, χρέος το οποίο δεν καταφέραμε να εκπληρώσουμε όμως.