Δαμασκός το φρόνημα υψηλό υπάρχει συνοχή.Μικρά παιδιά που πεινάνε.Διακοπές στο ηλεκτρικό.
Μαντηλοφορούσες και είναι με τον Μπασάρ και όλοι οι γιοι τους στο στρατό.
Η Δαμασκός στις φτωχογειτονιές, των παιδιών στους δρόμους,να παίζουν με ό,τι βρουν ακόμη και σ΄αναχώματα.Των παιδιών με τα γαριδάκια του πολέμου.
Η Δαμασκός που χτυπιέται στα όρια με Jobar και Ηarastra.Στους δρόμους ελάχιστα αυτοκίνητα γιατί εκεί ξέρεις είναι η άλλη πλευρά που παραμονεύει και οι ήρωες του στρατού να φυλάνε στις παρυφές.
Ακούγονται συνεχώς πύραυλοι που εκτοξεύουν οι τρομοκράτες.
Εδώ αγαπάς την ευλογημένη φτώχεια ..πολύ σύμπνοια.Γνώρισα χήρες γυναίκες με πολυμελείς οικογένειες.Τ΄αγόρια είναι στον αγώνα.Γυναίκες χήρες που βρίσκονται εδώ από διάφορες περιοχές. Με μαντήλες μαύρες αλλά αξιοπρεπείς.Τους δίνουν μικρομεροκάματα οι επίσης φτωχοί.
Στο στρατιωτικό νοσοκομείο βρεθήκαμε με τους αναπήρους πολέμου τους ζωντανούς μάρτυρες.Ένας κύριος έχει 6 παιδιά. Τα πόδια του κομμένα ως την κοιλιά. Ένας άλλος έχει 3 παιδιά. Και οι δυο τους τραυματίστηκαν στις μάχες για την απελευθέρωση του Χαλεπίου. Το ηθκό τους ωστόσο είναι πολύ καλό αν και είναι συγκινημένοι.
Δεν υπάρχουν λόγια απερίγραπτες καταστάσεις..όταν ζεις εδώ δεν μπορείς να κάνεις ταινία την πραγματικότητα. Σε υπερβαίνει. Ευλογημένη η μυρωδιά της φορμόλης του νοσοκομείου.
Nαι τέτοια μυρωδιά. Το νοσοκομείο άγιος τόπος. Το ένιωθες ησυχία μεταφυσική και πραγματική. Και περισυλλογή. Καταλαβαίνεις την αξία του γιατρού όχι επειδή βοηθάει αλλά επειδή είναι μέτοχος του μσυτηρίου της ασθένειας χωρίς να νοσεί.
(Πηνελόπη Σταφυλά για το dimpenews.com)