Του Γιάννη Παντελάκη
Ένα μεσημέρι του περασμένου Φεβρουαρίου, ο φίλος μου ο Μάκης έμαθε ότι έχει καρκίνο. Τα πόδια άρχισαν να κόβονται, οι ανάσες να δυσκολεύουν και το γκρι ν' απλώνεται. Ένα εντελώς θολό τοπίο. Όλα ξαφνικά έμειναν μετέωρα. Σχηματίστηκε ένα βουνό που πρέπει ν' ανέβει. Ο Γολγοθάς για έναν παίκτη ενός πραγματικού survivor στην Ελλάδα τα χρόνια των μνημονίων, μόλις είχε αρχίσει.
Ο γιατρός είπε πως η περίπτωσή του δεν χωράει χάσιμο χρόνου. Ανάγκη άμεσης επέμβασης. Εκκρεμεί μια σημαντική εξέταση. Στο δημόσιο νοσοκομείο ο Μάκης μαθαίνει πως η εξέταση δεν μπορεί να γίνει πριν περάσουν τουλάχιστον είκοσι μέρες. «Ίσως και ένας μήνας, ίσως παραπάνω, τι να σας πω...». Τι να του πει η νοσοκόμα. Το μόνο που του είπε ήταν πως αυτές τις ημέρες γίνεται η αναγκαία συντήρηση των μηχανημάτων που κάνουν αυτή την εξέταση. Τα ερωτήματα του Μάκη για εναλλακτικές λύσεις που έπρεπε να έχουν τα νοσοκομεία, έμειναν μετέωρα.
Η λύση βρέθηκε σε ιδιωτικό νοσοκομείο, ο γιατρός το είχε πει, δεν υπάρχει χρόνος για καθυστερήσεις. Ακριβή η αναγκαστική επιλογή. Κάποια χρήματα με άλλο προορισμό, πήγαν σ' ένα ιδιωτικό κέντρο και μια εξέταση. Το γκρι άρχισε να πυκνώνει. Ιδιαίτερα όταν άρχισε να εξοικειώνεται και να αποκτά γνώση για το τι συμβαίνει σε κάποιον που έχει ανάγκη στήριξης από ένα δημόσιο σύστημα υγείας στη χώρα σήμερα.
Η παράθεση μερικών ακόμα στοιχείων της συγκεκριμένης περιπέτειας, δεν έχει νόημα. Έχουμε ακούσει άλλωστε για περιπτώσεις πιο δύσκολες. Έξι μήνες αναμονής για μια ακτινοθεραπεία. Μηχανήματα που θα κρατήσουν στη ζωή ανθρώπους, να παραμένουν χαλασμένα. Φάρμακα που προμηθεύονται οι ασθενείς από φαρμακεία για να τα πάνε στα νοσοκομεία. Όλες οι περιπτώσεις συγκλίνουν σ' ένα συμπέρασμα. Αν δεν έχεις χρήματα, δεν θα έχεις και ιδιαίτερα καλή τύχη.
Ο Μάκης αποτελεί μια από τις πολλές, απίστευτα πολλές περιπτώσεις ανθρώπων που μετέχουν σ' ένα μεγάλο παιχνίδι της ζωής στο οποίο θα ταίριαζε απόλυτα ο τίτλος Survivor. Ίσως να είναι και «τυχερός μέσα στην ατυχία του», που αποτελεί πια και την αγαπημένη του φράση. Έχει φίλους που θα τον στηρίξουν, μια δουλειά που ελπίζει ότι θα τον περιμένει όταν τελειώσει η περιπέτεια και πολύ δύναμη. Χιλιάδες Μάκηδες δεν είναι τόσο τυχεροί.
Η ιστορία μοιάζει μελό και αταίριαστη μ' ένα πολιτικό κείμενο που θα έπρεπε να φιλοξενείται στο site. Κι όμως, είναι βαθιά πολιτική. Οι χιλιάδες survivors σαν τον Μάκη περιμένουν από τους πολιτικούς λύσεις. Για καλές και αξιοπρεπείς συνθήκες παροχές υγείας και νοσηλείας, τουλάχιστον. Για την εμφάνιση ενός στοιχειώδους κράτους πρόνοιας που έπρεπε ν' αποτελεί προτεραιότητα ιδιαίτερα στα χρόνια της κρίσης. Για την ελάχιστη ανταπόδοση αυτών που έδωσαν σ' αυτό το κράτος για πολλά χρόνια.
Ένα μεγάλο έλλειμμα του πολιτικού προσωπικού της χώρας, είναι πως από την καθημερινή ατζέντα του, απουσιάζουν οι καθημερινοί survivors. Δεν αποτελούν κύριο στοιχείο ενασχόλησης, δεν αποτελούν προτεραιότητα. Προτιμούν -οι πολιτικοί, όχι οι survivors- να αναλώνονται σε παιχνίδια επικοινωνίας και εντυπωσιασμού. Χρησιμοποιούν τους survivors όσο χρειάζεται για να κάνουν αντιπαραθέσεις και γενικόλογες αναφορές. Οι survivors με την σειρά τους, έχουν πάψει να ελπίζουν και να προσδοκούν. Γυρίζουν την πλάτη στην πολιτική και απλά προσπαθούν να επιβιώσουν. Και όσοι τα καταφέρουν...