Τολμάει να πάει ο Αλέξης Τσίπρας και όλοι οι χρυσοκάνθαροι της ευκαιριακής πολιτικής λογικής, με την ψευδεπίγραφη σφραγίδα του "σωτήρα" στο μέτωπό τους σε μια λαική αγορά, και μάλιστα όταν αρχίζουν τα συνεργεία καθαριότητας του Δήμου να πιάνουν δουλειά;
Τολμούν όλοι αυτοί οι γελοίοι της πολιτικής, τα εκτρώματα ενός διάτρητου πολιτικού συστήματος, οι οποίοι φυσώντας το καλάμι τους βγάζουν σαπουνόφουσκες που "σπάνε" στα κεφάλια των δυσπραγούντων πολιτών, να αντικρίσουν την αθλιότητα των πολιτικών τους χειρισμών στο πεδίο της αδυσώπητης πραγματικότητας;
Μπορούν να συνομιλήσουν με την εικονιζόμενη γυναίκα, της οποίας τη ζωή μετέτρεψαν σε Επιτάφιο θρήνο, στολισμένο με μπαγιάτικα τριαντάφυλλα; Τι έχουν να πουν σε τούτη τη γηραιά γυναίκα, με την παράξενα εντούτοις εκλεπτυσμένη αξιοπρέπεια, η οποία έμεινε να αναθυμάται κάπου-κάπου με πληγωμένο φιλότιμο κάποιο παλιό της όνειρο;
Η γυναίκα της φωτογραφίας, αλλά και χιλιάδες τυραννισμένες συνειδήσεις που περιφέρονται στις λαικές αγορές και όχι μόνο για να συλλέξουν τα απομεινάρια της απελπισίας τους, κουράστηκε να ρωτάει το πως και το γιατί. Οι φθόγγοι της ηχούνε απελπισμένα. Λησμόνησε ήδη την πίστη των νεανικών της χρόνων.Και φοβάται ότι θα κάνει άλμα στο χρόνο και θα βρεθεί χωρίς να το καταλάβει ακουμπισμένη όχι απλώς στη γεροντική νοσταλγία, αλλά σ' ένα παραμελημένο τάφο...
Ο Τσακαλώτος "τρέχει" σήμερα εσπευσμένα στις Βρυξέλλες να "κλείσει" την υποτιθέμενη αξιολόγηση, με πολλούς προσδεμένους στο άρμα της εξαγορασμένης επιβίωσης να αναλύουν τους κυβερνητικούς χειρισμούς.
Γι' αυτούς τους αδιόρθωτους του βολέματος, τους ανίδεους και ολισθαίνοντες στο ευκαιριακό συμφέρον, ανεξαρτήτως απόχρωσης, τους εγκλωβισμένους στον πανικό που "φιλοτέχνησαν" οι εν χορώ σάτυροι της πολιτικής ντεκατέντσιας του τόπου, κάθε φωνή που θυμίζει την αθλιότητα τους, έχει εκτραπεί στο χονδροειδές και το εξεζητημένο, το εξερεθιστικό και το δραματοποιημένο...
Το ενδιαφέρον μας για την ηλικιωμένη γυναίκα της φωτογραφίας προκύπτει μέσα από την ανατομία της ευθύνης μας, που πρέπει να γίνεται μ' όλες τις αισθήσεις μας ξύπνιες σε ώρα που όλοι φοβούνται να πλησιάσουν ως εκεί όπου ακόμα και το μηδέν είναι πηγή ζωής.
Το κρίσιμο πρόβλημα στην ελληνική κοινωνία είναι η πραγματική αξία των "μη ωραίων" και "μη ευμόρφων" στοιχείων, όταν αυτά αποτελούν συστατικά μιας σαρωτικής αντικοινωνικής πολιτικής συλλήψεως. Η πολιτική ασχήμια και η σκληρότητα, ο φόβος και η αδιαφορία περιλαμβάνονται στην αντίληψη των εκάστοτε κυβερνώντων.
Η αισθητικότης του πολιτικά γελοίου έγκειται τελικά στο ότι, δι' αυτού, η ασχημία νομιμοποιούμενη εκτρέπεται σε υπερβολή...