Μικρή σημασία έχει ότι κυβέρνηση και δανειστές έδωσαν τα χέρια χθες στη Μάλτα, στη δεύτερη χειρότερη εκδοχή συμφωνίας, την οποία είχε βάλει στο υποτιθέμενο τραπέζι της "σκληρής διαπραγμάτευσης" η τρόικα, όπως αναφέρει η εφημερίδα τα ΝΕΑ, αλλά και όλοι οι έγκυροι αναλυτές.
Μεγάλη ωστόσο σημασία έχει να ξυπνήσουμε από τον κοινωνικό λήθαργο. Από τον ύπνο της απάθειας που ισοδυναμεί με κοινωνικό θάνατο. Για να επαναστατήσουμε εναντίον εκείνου, που είμαστε, όταν ζούσαμε άλλοι εξαθλιωμένοι και άλλοι "βολεμένοι", ως αδιάφοροι ή και ωχαδερφιστές, χωρίς ενοχές αλλά με μεγάλες ανοχές για το εθνικό μας δράμα, όλοι εθνικά εξευτελισμένοι.
Η συμφωνία με τους δανειστές ήταν δεδομένη. Οπως δεδομένη είναι η πρακτική των κυβερνώντων, τωρινών και παρελθόντων χρόνων. Οι καρικατούρες της πολιτικής ξέρουν καλά να διαμορφώνουν προυποθέσεις αβεβαιότητας, ανασφάλειας και φόβου στην κοινωνία. Οπως ξέρουν να εκμεταλλεύονται τις αδυναμίες των κοινωνικών ομάδων...
Εμείς δεν ξέρουμε ως ενεργοί υποτίθεται πολίτες, δυσπραγούντες ή μη, ότι το Πολίτευμα πραγματώνεται στην Πολιτεία δια της πολιτικής. Η πολιτική καθ' εαυτήν είναι επιστήμη και τέχνη του κυβερνάν, της προσφοράς προς το σύνολο. Δεν είναι "μηχανισμός" ασύστολων ψεμάτων και εμπαιγμού των πολιτών δια των διαφόρων επικοινωνιακών τεχνασμάτων.
Κι αν, όπως ο Κωνσταντίνος Καραμανλής εξεφράσθη κάποτε, ότι "η πολιτική δεν λέγει ό,τι κάνει, αλλά δεν κάνει ό,τι λέγει", τότε πρόκειται περί παθολογικής κατάστασης του πολιτεύματος. Διότι τότε συμβαίνει αυτό που περιέχεται στο στίχο του Μολιέρου: "Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να εξηγεί τις σκέψεις του", για να διορθωθεί ειρωνικώς από τον Ταλευράνδο: "Ο λόγος εδόθη στον άνθρωπο για να κρύβει τις σκέψεις του".
Αυτό ακριβώς συμβαίνει σε τούτο τον τόπο. Οι πάσης φύσεως ιθύνοντες, τα πολιτικά εκτρώματα που με τη ψήφο μας βρέθηκαν σε θέσεις εξουσίας, συμπεριφέρονται ως εάν φέρουν...φωτοστέφανο δημοκρατικότητας και κοινωνικής ευαισθησίας. Κι αυτή είναι η ασθένεια του πολιτικού οπορτουνισμού.
Ενα κόμπλεξ με επάλληλα συμπτώματα "αυτοκαταστροφής" της ατομικής ψυχής του Ελληνα και του Πολιτεύματος, σε συνδυασμό πάντα με την εσκεμμένη συγκάλυψη του ιστορικού παρελθόντος, που μας οδήγησε με απροσδόκητη ταχύτητα στην "πολιτική απομώρανση".
Το δόγμα "η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει" εξυπηρετεί απλώς την εθνική μας παραίσθηση. Η Ελλάδα ψυχορραγεί. Δεν πρόκειται για ένα απροσδόκητο θάνατο.Πρόκειται για επερχόμενο αργό θάνατο, που επιφέρουν οι θνησιγενείς πολιτικές αποφάσεις για την, κατά τα άλλα, σωτηρία της.
Η Ελλάδα ψυχορραγεί και οι πολιτικές μούμιες με την παρουσία τους και με την απύθμενη πολιτική θρασύτητα επιμένουν να απονεκρώνουν την κοινωνία και να διεκδικούν επί της ουσίας όχι το ρόλο του "σωτήρα", αλλά του νεκροπομπού και του ψυχοπομπού!..