Η κατάσταση που επικρατεί στην εξαθλιωμένη από την κρίση ελληνική κοινωνία εκφράζει και μια αδιάσειστη πραγματικότητα.
Εκείνοι που υποστηρίζουν πως η προσήλωση μιας ράτσας, μιας εθνότητας, ενός λαού τέλος, στην προάσπιση της ελευθερίας αποτελεί το ισχυρότερο από τα ένστικτα, ίσως να διαθέτουν πολλά επιχειρήματα για να εξηγήσουν το φαινόμενο της απάθειας και του ενδοτισμού, όπως εκδιπλώνεται τα τελευταία χρόνια στην ελληνική κοινωνία.
Ομως από ηθικής πλευράς, η εμμονή στην αξία "κοινωνική ελευθερία", αποτελεί τη βασική αρετή της δημοκρατίας. Πόσο πιο τίμια και πιο σύμφωνη με την πραγματικότητα φαίνεται η εξήγηση ότι οι λαοί, όσοι δεν έχουν διαβρωθεί από την ηττοπάθεια και το πνεύμα της δουλικής υποταγής, ορθώθηκαν κατά καιρούς με φλογερή αγωνιστικη διάθεση για την προστασία και τη συντήρηση της ελευθερίας τους.
Το αίσθημα τούτο της ελευθερίας, ενισχυμένο από το ιδεώδες μιας ακόμη ευρύτερης δημοκρατικής ελευθερίας με σεβασμό στις κοινωνικές και ατομικές κατακτήσεις, υπήρξε ο κύριος μοχλός για το συναγερμό των ψυχών.
Το αίσθημα τούτο στην ελληνική κοινωνία έχει υποστεί σοβαρό τραυματισμό από το "φανατισμό" της πειθαρχίας στα πολιτικά συνθήματα. Επαυσε να είναι, όπως θα έπρεπε να είναι, το δυναμικότερο κίνητρο στην Ελλάδα της κρίσης.
Η ελευθερία που νιώθουμε σ' ένα ασφυκτικό πλαίσιο πολιτικών σκοπιμοτήτων και ολέθριων για το μέλλον τούτης της χώρας πολιτικών χειρισμών, είναι μια ελευθέρια φενάκη. Και κάθε μέρα γινόμαστε μάρτυρες της "τυραννίας" της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, που όπως εκδηλώνεται απλώς εκφράζει μια άλλη μορφή δικτατορίας, μιας ανεξέλεγκτης πολιτικής ολιγαρχίας.
Και όλες τούτες οι ανατροπές γίνονται με την υπόσχεση ενός καλύτερου αύριο και για διέξοδο από το αδιέξοδο της κρίσης. Και όλοι έχουμε καταπειστεί ότι πρόκειται για μια μεταβατική περίοδο, όσο και αν αντιλαμβανόμαστε αλλά απωθούμε αυτή την αίσθηση, ότι βυθιζόμαστε όλο και περισσότερο στο τέλμα και στη ανυπαρξία του μηδενός...
Ετσι εγκλωβιζόμαστε μέσα στο νόημα που δημιούργησε η πολιτική σκοπιμότητα και αυθαιρεσία. Στο νόημα της προσδοκίας και της ατέρμονης αναμονής, με τραυματισμένη κάθε έννοια κοινωνικής ελευθερίας, έχοντας εγκαταλείψει πολλές από τις άτεγκτες αρχές της, για χάρη της "πολιτικής στρατηγικής" για έξοδο από την κρίση.
Ετσι η ιδιότυπη δικτατορία, αυτή με τον αφάνταστο συγκεντρωτισμό αλλοπρόσαλλων πολιτικών χειρισμών και με τον αναπόφευκτο ρυθμιστικό παρεμβατισμό της και στις παραμικρότερες εκδηλώσεις του δημοσίου και του ιδιωτικού ακόμη βίου, διατηρείται και ενισχύεται από την εξωτερική πραγματικότητα των δανειστών και την εγχώρια λογική των πολιτικών με την εύκαμπτη σπονδυλική στήλη, την ανικανότητα και των εθισμένων στις επικύψεις παντός τύπου...
Το λογικό συμπέρασμα της αδιάλειπτης αυτής εποπτείας μιας αποδυναμωμένης κοινωνίας, που έχουν μονοπωλήσει οι εκάστοτε κυβερνώντες τα τελευταία χρόνια, είναι ότι το καθεστώς, αφού ισοπέδωσε κάθε οχληρή κοινωνική προεξοχή στα επτά χρόνια της κρίσης, έχει εξευτελίσει κάθε έννοια ηθικής, κάθε αίτημα γνήσιας ελευθερίας και δικαιωμάτων.
Ολες αυτές τις έννοιες, που είχαμε συνηθίσει να τις θεωρούμε σαν αξίες άφθορες στο χρόνο, όπως άλλωστε συμβαίνει σ' όλες τις δημοκρατικές κοινωνίες, κατακάλυψαν το οπτικό μας πεδίο ως "κουρελιασμένες".
Η ελευθερία μας προσφέρεται πλέον με επιδέσμους, που κρύβουν την αληθινή της μορφή και σιγά-σιγά κινδυνεύουμε να θεωρήσουμε τους επιδέσμους, μορφή!..
Θα μου πείτε τι κάθομαι και γράφω τούτη την ηλιόλουστη κυριακάτικη μέρα, όταν οι καφετέριες, οι ψαροταβέρνες και οι ταβέρνες της κρεατολαγνείας, είναι γεμάτες από υπνωμένες συνειδήσεις και από την ευκαιριακή λογική του εγχώριου ωχαδερφισμού και της υποταγμένης στον ατομικισμό νοοτροπίας...
Απευθύνομαι ωστόσο σ' όσους δεν ανέχονται τη "ξεφτίλα" του ίδιου τους του εαυτού, σ' όλους εκείνους που βαρέθηκαν να κυκλοφορούν με "επιδέσμους", στους πολλούς που δεν έχουν τη στοιχειώδη "πολυτέλεια" να σκεφτούν πως θα ανταποκριθούν στις υποχρεώσεις της επόμενης μέρας, σ' όλους εκείνους που συναπάντησαν την αναισθησία στην πολιτική αποκτήνωση, σ' όλους εκείνους που έκλαψαν όλα τα δάκρυα που είχαν μέσα τους!..
Και σίγουρα δεν απευθύνομαι στους σύγχρονους θερναδιέρους της πολιτικής, στους κεκράκτες των μνημονίων ή στους "σκυλογύφτες", που σέρνουν την ανάσα τους στους διαδρόμους της εξουσίας...