Του Στέλιου Συρμόγλου
Η εβδομάδα των παθών άρχισε με τη μύησή μας στα μυστικά των θρησκευτικών συγκινήσεων για όσους πιστεύουν,για να καταλήξει στην Αναστάσιμη Ημέρα. Στην Πασχαλινή πανδαισία και τη λειτουργική λαμπρότητα υπό το φως της πάλλουσας φύσης και των έξοχων αποχρώσεων της άνοιξης, που αιωνίζουν το πνεύμα της παιδικότητας.
Αυτές τις μέρες της χριστιανοσύνης, η θρησκευτική συνείδηση ενωτιζεται το μυστήριο της παρουσίας του θείου, του Αχώρητου. Η συνέχεια ανήκει στην ευαισθησία του ανθρώπου, στις εσωτερικές καταλληλότητες, στην άγρυπνη απαρχή τους, στο αιώνιο και άφθαρτο δηλαδή στοιχείο της αμεσότητας τους, το οποίο καλείται και ανακαλείται στη θέα και στη θεωρία του συμβαίνοντος.
Τούτες τις μέρες, αν και θα έπρεπε κάθε μέρα να προσφέρεται για στοχασμό, ο στοχασμός του μέλλοντος μας υποχρεώνει να αξιολογήσουμε την έννοια του τωρινού. Να προσδιορίσουμε την ισορροπία ανάμεσα στις ιδέες, να θέσουμε το πρόβλημα της χρονικής σειράς, αφού μπροστά τις αμέτρητες αθλιότητες που βιώνουμε, για πολλούς το μέλλον έχει γίνει μια κραυγάζουσα αβεβαιότητα, μια αμφίρροπη έννοια και ενίοτε χωρίς σημασία.
Η αιωνιότητα άλλωστε, υπό το βάρος των δυσβάστακτων καταστάσεων, και στο επίπεδο που ο καθένας τις βιώνει, δεν σου προσφέρει πολλά. Μόνον οι στιγμές μένουν αιώνιες.Ο κόσμος δεν εξαρτάται από την αυτάρκεια του εφήμερου.
Ενα περπάτημα είναι όλα προς το τέλος!..
Η ομορφιά είναι δεμένη με το θνητό, το προσωρινό. Η έννοια της απόλυτης ύπαρξης οδηγεί τον άνθρωπο σε μια απροσέγγιστη ουδετερότητα. Ετσι φτάνει να αποδέχεται κανείς σχεδόν όλα χωρίς να αντιδρά και να μη θέτει ερωτήσεις για την ανείπωτη κωμωδία, που είναι όλα όσα βιώνει και αποδέχεται. Και οι "πόρνες" οι λέξεις, κι αυτές μας έχουν εξαπατήσει κατά καιρούς. Εχουν εμποδίσει τον άνθρωπο από το να ζει "ζώον ευτυχισμένο και πανελεύθερο".
Διατρέχουμε δύσκολους καιρούς και αξίζει να "καθρεπτιστούμε" στην πραγματικότητα που βιώνουμε. Ακόμα και όσοι ανίδεα εξασφαλισμένοι και απερίσκεπτοι προσπερνάμε τούτη την πραγματικότητα, που ταυτίζεται με τον "θρίαμβο" της εξαθλίωσης.
Το χειρότερο δεν είναι ότι προσπερνάμε την ίδια την πραγματικότητα μας. Το χειρότερο είναι ότι βρισκόμαστε σε πορεία περιπλάνησης μέσα στο Τίποτα. Και το Τίποτα, το "Μηδέν εν" δεν είναι μια αφηρημένη σύλληψη. Είναι μάλλον μια στάση ψυχική, μια περιγραφή της πτώσης του ανθρώπου. Είναι η κυριαρχία της απαξίας. Είναι η εκμηδένιση κάθε σημασίας και κάθε αξίας.
Είναι το περπάτημα προς το τέλος!..