 |
| wanderingsintheancientworld.weebly.com |
Χθες βράδυ παρακολούθησα μια ενδιαφέρουσα ταινία ινδικής παραγωγής, το "η επίθεση του Γκαζί". Το Γκαζί ήταν ένα πακιστανικό υποβρύχιο-θρύλος που το 1971 είχε ως αποστολή να βυθίσει το καμάρι του Ινδικού Στόλου, το Βίκραντ και να εξαπολύσει μια επίθεση στο Βιζακαπατνάμ ως αντιπερισπασμό, ώστε το Πακιστάν να στείλει δυνάμεις και εφόδια στις μονάδες του στο ανατολικό Πακιστάν (σημερινό Μπαγκλαντές) που επαναστάτησε για να κερδίσει την ανεξαρτησία του.
Μια άψογη παραγωγή με τα ανάλογα μηνύματα φυσικά όπως η τόνωση του ινδικού πατριωτικού αισθήματος, η σημαία που κυματίζει στο τέλος, η αυτοθυσία του πληρώματος του ινδικού υποβρυχίου κ.ο.κ.
Αν προσέξετε, τα τελευταία χρόνια κατά τα οποία αναδύεται η Ινδία σε όλα τα επίπεδα (στρατιωτικά, οικονομία, επιστήμες) παράλληλα κάνει δυναμική εμφάνιση και σε άλλους τομείς. Το λεγόμενο Bollywood δηλαδή ο διεθνής ινδικός κινηματογράφος που αποκτά διαρκώς φίλους ή η πάρα πολύ καλή παρουσία της Force India του Βιτζάι Μαλία στη φόρμουλα 1 με τα εθνικά χρώματα.
Μετά το τέλος του έργου αναλογίστηκα τι ακριβώς κάνει η Ελλάδα αντίστοιχα. Ακόμη και στην καθημερινή ζωή, οι άνθρωποι οικοδομούμε πάνω στην κληρονομιά μας, υλική και πνευματική. Πατάμε πάνω σε αυτή και συνεχίζουμε.
Εμείς σήμερα πού ακριβώς ακουμπάμε την πλάτη μας;
Όσο είχαμε στο μυαλό μας την Κωνσταντινούπολη, δηλαδή την ιστορική μας πρωτεύουσα, υπήρχε η Μεγάλη Ιδέα και χάρη σε αυτή η Ελλάδα διπλασιάστηκε και για λίγα χρόνια τριπλασιάστηκε αν δεν είχαν συμβεί τα εθνικά πολιτικά εγκλήματα στη Μικρα Ασία.
Πχ βλέπουμε ότι η γειτονική Τουρκία έκανε σίριαλ το Σουλεϊμάν, ύστερα βγήκε η ταινία Fatih 1453 και τώρα παίζεται μια άλλη σειρά για τον πόλεμο στην Ιωνία.
Μια χώρα χωρίς πολιτισμό και με ιστορία εξισλαμισμού, εκτουρκισμού και αρπαγής, πατά στην ιστορία της.
Η Ελλάδα πάλι πού βρίσκεται;
Η Ελληνική Ιστορία θα μπορούσε να δεσπόζει με το που πατά κανείς το πόδι του στη χώρα μας.
Θυμάμαι είχε πει κάποτε ο Καρατζαφέρης, γιατί να μην υπάρχουν κατά μήκος της Αττικής Οδού οι αδριάντες των Ρωμαίων (και όχι βυζαντινών) Αυτοκρατόρων; Τόσες σπουδαίες μορφές όπως ο Ηράκλειος, ο Νικηφόρος Φωκάς, ο Ιουστινιανός, ο Βασίλειος ο Μακεδόνας θα ενέπνεαν το σεβασμό στους επισκέπτες.
Και όμως 1100 χρόνια Ρωμαϊκής εξελληνισμένης αυτοκρατορίας μπόρεσαν να χωρέσουν μέσα σε ένα μικρό μουσείο.
Πότε είδαμε στην Ελλάδα μια ιστορική τηλεοπτική παραγωγή; Η τελευταία ήταν το 1976 με το "Πορφύρα και Αίμα" για τον αυτοκράτορα Διογένη Ρωμανό και τη μάχη του Μάντζικερτ.
Ακόμη και στο πιο σοβαρό "το νησί" που έκανε ευρύτερα γνωστό το δράμα των χανσενικών, δεν μπορέσαμε να μη γδύσουμε μερικές φορές τη μία πρωταγωνίστρια η οποία δε διακρινόταν για τα ήθη της. Οι σημερινές σειρές αναδύουν φτήνια. Ωμό κρέας, σεξουαλικά μπάχαλα, ρηχοί διάλογοι.
Πώς θα ήταν άραγε αν γυριζόταν μια σοβαρή σειρά για τη Μαντώ Μαυρογένους που τα έδωσε όλα και πέθανε φτωχή;
Τι ενδιαφέρον θα είχε μια ταινία για το μεγάλο επιστήμονα, το γιατρό Παπανικολάου ή τον Καραθεοδωρή που ο Αινστάιν αποκαλούσε "δάσκαλο";
Ποια απήχηση θα είχε σε διεθνές επίπεδο μια ταινία με τη ζωή του γέροντα Παΐσιου; Ας θυμηθούμε μόνο τι επιτυχία γνώρισαν οι Ρώσοι με το Νησί και τον Ιερέα.
Το αντάρτικο του Πόντου, η τραγωδία της Κύπρου, η ζωή του Σεφέρη, οι Περσικοί πόλεμοι, οι αρχαίοι τραγικοί, οι σπουδαίοι καλλιτέχνες, οι μεγάλοι επιστήμονες... ένα απέραντο πνευματικό - πολιτιστικό - ιστορικό οπλοστάσιο βρίσκεται μπροστά μας. Είναι στη διάθεσή μας. Περιμένει να το πάρουμε στα χέρια μας, να αντλήσουμε δύναμη από αυτό, να θυμηθούμε ποιοι είμαστε και μετά να στρέψουμε αυτήν την ενέργεια προς τα έξω.
Η κρίση και η μιζέρια στη χώρα μας θα αντιμετωπιστούν με ένα γερά δομημένα όραμα.