Η περίοδος της λυκοσυμμαχίας μεταξύ Πούτιν και Ερντογάν στη Συρία παρήλθε όταν οι παρκαρισμένοι στην επαρχία του Ιντλίμπ τουρκοφασίστες έλαβαν το σήμα για να επιτεθούν κατά του συριακού στρατού στη βόρεια Χάμα.
Αυτό συνέβη όταν η Αγκυρα διαπίστωσε πως και η Μόσχα συμμετείχε στην περικύκλωσή της στη μικρή κατεχόμενη ζώνη της Ασπίδας του Ευφράτη, οπότε διαπίστωσε πως είχε αποκλειστεί ο δρόμος τόσο προς την Ιεράπολη όσο και προς τη Ράκκα. Ας μην ξεχνάμε ότι η Τουρκία δεν τολμούσε να πατήσει το πόδι της στη Συρία, ειδικά μετά την κατάρριψη του RF-4 τον Ιούνιο του 2012, αν δεν εξασφάλιζε το πράσινο φως του Πούτιν.
Ωστόσο στο διάστημα της όποιας συμπόρευσης, η Μόσχα πέτυχε τα εξής:
1. Ο συριακός στρατός απελευθέρωσε το Χαλέπι ταχύτατα καθώς ο Ερντογάν εγκατέλειψε (τότε) τους ισλαμοφασίστες της Αλ Κάιντα στην τύχη τους, ούτε συμμετείχε σε κανένα χημικό θέατρο όπως αυτό του Ιντλίμπ και αποδέχθηκε τη μεταφορά-αποθήκευσή τους στο Ιντλίμπ.
2. Ο συριακός στρατός πέτυχε να απελευθερώσει εκ νέου την Παλμύρα σε πολύ γρηγορότερο χρόνο προωθούμενος ανατολικότερα, νοτιότερα και βορειότερα.
Το 1 και το 2 με όσα συμβαίνουν τώρα στη Συρία και τα όσα δόλια ενοχρηστρώνει η Δύση παρέα με την Τουρκία, δεν αποκλείεται να αποβούν καθοριστικής σημασίας.
3. Εξέθεσε διεθνώς τον Ερντογάν ο οποίος εμφανίστηκε να εγκαταλείπει, έστω προσωρινά, τη Δύση και να προσεταιρίζεται τη Μόσχα. Τον παρουσίασε δηλαδή ως ένα μπαμπέση πολιτικό, ανερμάτιστο, στον οποίο δεν μπορεί να στηριχθεί κανείς.
Φυσικά η επίθεση στη Χάμα φαίνεται πως ανέκοψε άλλα σχέδια, όπως η προώθηση του στρατού νότια της επαρχίας του Χαλεπίου και μπαίνοντας ξανά στη Ράκα.
Πάρα ταύτα η Μόσχα πέτυχε αυτά τα τρία σημαντικά κέρδη. Η Αγκυρα στην περίοδο της λυκοφιλίας δεν κέρδισε απολύτως τίποτε. Ήταν η πρώτη φορά που οι γείτονές μας έδωσαν και δεν πήραν τίποτε...