«Μητέρα έρχεσαι να μεσιτεύσεις υπέρ των ανθρώπων αλλά τα χέρια σου είναι άδεια. Οι προσευχές των ανθρώπων είναι ψυχρές» αναφέρεται σε ένα σύγχρονο όραμα της Παναγίας για τα δεινά της Ελλάδας.
Γίναμε πράγματι ψυχροί. Δεν πιστεύουμε στο Θεό. Λάβαμε αποστάσεις από Αυτόν για να εκπληρώσουμε το λεγόμενο καιρό της αποστασίας.
Κάπως έτσι δίνεται πρόσφορο έδαφος για να ξεριζωθεί ο Χριστός από οπουδήποτε στην Ελλάδα η οποία θα καταστεί "ουδετερόθρησκη".
Οι πραγματικοί πιστοί Χριστιανοί σε αυτόν τον τόπο θα συμφωνήσουν σε αρκετά.
Οι προσευχές, αναφέρει μια ωραία ιστορία από το Γεροντικό, φτάνουν στον ουρανό ως ευωδιαστό λιβάνι. Όμως πλέον δεν προσεύχεται κανείς. Τα χέρια της Παναγίας δε μεταφέρουν θερμές προσευχές στο Χριστό. Τα χέρια της είναι γεμάτα ύβρεις στο πρόσωπό της. Όλοι επικαλούνται πια την Παναγία μόνο για να της ρίξουν την ευθύνη για το παραμικρό.
Δεν ήμασταν όμως πάντα έτσι. Τα παλιά χρόνια όταν ο πατέρας έκοβε σε μερίδες το χωμί και το μοίραζε στην οικογένεια, όλοι έκαναν έναν ευλαβικό σταυρό με βαθιά ευχαριστία στο Θεό, επειδή ακριβώς τους έδινε να φάνε ακόμη μια ημέρα.
Οι άνθρωποι προσεύχονταν και επικαλούνταν την Παναγία όχι ως κατηγορούμενη για ό,τι τους συμβαίνει αλλά ως Μητέρα όλων. Της μιλούσαν, της ζητούσαν, της απαιτούσαν όπως το παιδί στη μαμά τους. Και η Παναγία πάντα προσέτρεχε ως καλή Μητέρα που είναι. Για αυτό την τιμούν σε τόσα διαφορετικά μέρη με ιδιαίτερες ονομασίες.
Οι άνθρωποι ήταν ευγνώμονες στο Θεό για ό,τι είχαν. Μέχρι που χόρτασαν. Γέμισε η κοιλιά, μεγάλωσε έξω από το παντελόνι και τα άδεια χέρια γέμισαν αγαθά. Σιγά σιγά άδειαζε η ψυχή. Γίναμε όπως οι κούκλες της βιτρίνας, κούφιοι...
Όταν τα παιδιά απομακρύνονται απότομα από τους γονείς τους, συνήθως δεν ακολουθούν ευχάριστες καταστάσεις. Αυτό βιώνουμε κι εμείς. Απομακρυνθήκαμε από το στήριγμά μας. Και όχι μόνο αυτό αλλά τον αποκαθηλώνουμε καθημερινά λίγο λίγο.
Ο Χριστός δεν κάθεται με το ζόρι. Φεύγει και προστρέχει σε όσους Τον αγαπούν. Σήμερα θα βρεις το Διδάσκαλο να περιπλανιέται κάπου ανάμεσα στη Δαμασκό, τη Μααλούλα, τη Σαϊντνάγια, τη Μαχάρντα και το Χαλέπι. Αόρατος με τρόπο που Τον βλέπουν όλοι, βρίσκεται εκεί, τους σφίγγει το χέρι, τους μεταδίδει δύναμη και τους διαβεβαιώνει πως όσοι έφυγαν με τρόπο μαρτυρικό για το όνομά Του βρίσκονται κοντά Του.
Εμείς βυθιζόμαστε. Δε λέμε να ξυπνήσουμε. Δεν κάνουμε μια βουτιά στην ιστορία μας. Ξεχνάμε τη γιαγιά μας που έτρεχε στις Ακολουθίες, που πίστευε και άναβε το καντήλι. Γίναμε ένας λαός ξένος για τον Χριστό. Οι προσευχές μας, αν γίνονται, φευγαλέες. «Γεια σου Θεέ μου, τι κάνεις Θεέ μου; Καληνύχτα Θεέ μου», αυτή είναι η επαφή μας με το Θεό όπως είχε εύστοχα παρατηρήσει παλαιότερα ο π. Χρυσόστομος Παπαθανασίου.
Όσο γυρνάμε εδώ και εκεί αναζητώντας το δρόμο για έναν τόπο πιο φωτεινό, δε θα τα καταφέρουμε.
Μάλλον πρέπει να επιστρέψουμε στο σπίτι μας. Να χτυπήσουμε την πόρτα και να μας ανοίξουν.
Να βρούμ(ν)ε στρωμένο τραπέζι,
σταμνί για να πιει ο καημός
κι ανάμεσά μας θα στέκει ο πόνος,
του κόσμου αδερφός.
κι εκεί καθώς θα μιλάμε
θα ’ρθει συντροφιά κι ο Χριστός