Το δημοψήφισμα στη γειτονική Τουρκία ολοκληρώθηκε, αλλά η Δημοκρατία και πάλι δεν θριάμβευσε, όπως ήταν ΚΑΙ φυσικό ΚΑΙ αναμενόμενο , ιδιαίτερα μετά τα γεγονότα που ακολούθησαν το αποτυχημένο «πραξικόπημα» του περασμένου Ιουλίου...
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η Δημοκρατία άλλωστε ποτέ δεν υπήρξε κυρίαρχο ζητούμενο στις πολιτικές διεργασίες της γειτονικής χώρας, αφού ούτε το πολιτικό της προσωπικό μόχθησε ποτέ ιδιαίτερα, ακόμη και για τη στοιχειώδη της έκφραση, στην πολιτική των πραγμάτων διαχείριση…
Αλλά στη βάση της, ακόμη και μέσα στην κοινωνία προσεγγίζεται άλλοτε με υπερβολικό σκεπτικισμό και άλλοτε φοβικά και σε αντιδιαστολή με τα κυρίαρχα πολιτισμικά – θρησκευτικά σύμβολα και συμβολισμούς, πάνω στους οποίους με πρωτοφανή ευκολία εδράζονται εθνικισμοί, φανατισμοί και σύμπαντες οι –ισμοί ολόκληρου του πλανήτη.
Οι Τούρκοι λοιπόν, ενέκριναν χθες - με ποσοστό μόλις 51,4% αλλά την ενέκριναν - την αναθεώρηση του Συντάγματος που αποδίδει στον πρόεδρο Ταγίπ Ερντογάν σαρωτικές νέες και πρωτοφανείς υπερεξουσίες.
Για μεγάλο τμήμα ωστόσο η επιλογή του «ΟΧΙ», δεν υπήρξε επιλογή ταυτισμένη με την ουσία της πραγματικής δημοκρατικής αντίληψης την οποία τσαλάκωσε το καθεστώς Ερντογάν, αλλά υπήρξε ένας από...
τους τρόπους έκφρασης μιας ιδιότυπης αντι-Ερντογάν επιλογής, αφού ο ίδιος και οι επιλογές του αντιμετωπίζονται ως ιδιαίτερα «ανεκτικές και ένοχες», διότι παρεχώρησαν «τουρκικά εδάφη» στον Ελληνικό επεκτατισμό, σύμφωνα με τους θιασώτες αυτής της αντίληψης.
Μιλάμε λοιπόν για ένα αποτέλεσμα, που τόσο η αυτοκτονική για τη Δημοκρατία επιλογή του «ΝΑΙ», όσο και η αντίληψη ενός όχι αμελητέου τμήματος που στοιχήθηκε με ακόμη πιο ακραίο τρόπο πίσω από την επιλογή των οπαδών του «ΟΧΙ», έχει ως τελική του αναφορά, όχι το σύστημα διακυβέρνησης αυτό καθ εαυτό, αλλά τη διαφύλαξη του Τουρκικού μεγαλοϊδεατισμού και την περαιτέρω ενίσχυση του πανισλαμισμού, με τον Ερντογάν να πλασάρεται ως εγγυητής και θεματοφύλακας μιας επιθετικής στρατηγικής διαχείρισης, εντός και πρωτίστως εκτός των τειχών της Τουρκικής (ισλαμικής) δημοκρατίας.
Λέγαμε λοιπόν και χθες – πριν ακόμη ανοίξουν οι τουρκικές κάλπες – πως αυτό που θα σηματοδοτήσουν σε τελευταία ανάλυση με το άνοιγμά τους, δεν θα είναι μονάχα το αποκορύφωμα μιας επικίνδυνης διαδρομής που εγκαινιάστηκε τον Ιούλιο του 2016, αλλά θα είναι πρωτίστως η αφετηρία για την παραπέρα κλιμάκωση και ανεξέλεγκτη εκτροπή αυτής της ξέφρενης πορείας.
Προειδοποιούσαμε πως η επόμενη μέρα των εκλογών, θα είναι ξεχωριστή για τέσσερα πράγματα κυρίως ...
Πρώτον γιατί θα ξημερώσει με την τουρκική κοινωνία βαθύτατα όσο και ανεπανόρθωτα διαιρεμένη, αλλά όχι με επίδικο τη δημοκρατική της προοπτική...
Δεύτερον γιατί θα επαναβεβαιωθεί ο βαθμός της ευκολίας με την οποία μεγάλα τμήματα της κοινωνίας επανεκλέγουν αδίστακτους δυνάστες τους...
Τρίτον γιατί ανεξαρτήτως αποτελέσματος, ο Ερντογάν και ότι εκπροσωπεί θα συμπεριφερθούν, είτε με «νικητή» το "ΝΑΙ", είτε με «θριαμβευτή» το "ΟΧΙ", σαν να έχουν σε κάθε περίπτωση το "ΝΑΙ" προκαταβολικά και εξ ορισμού στο τσεπάκι τους...
Τέταρτον γιατί οι κορυφαίες γεωπολιτικές διεργασίες στην ευρύτερη περιοχή, με το ρόλο της Τουρκίας να είναι πολύ ιδιαίτερος σ αυτές, εισέρχονται σε μια νέα ακόμη πιο δραματική φάση τους...
Και νομίζουμε ότι στην αυγή κιόλας της επόμενης μέρας, όλα τα παραπάνω επιβεβαιώνονται με τρόπο δραματικό.
Σε πρώτη φάση, και στα αφορώντα τον Ελληνισμό τόσο στην Ελλάδα όσο και στην Κύπρο, η Τουρκία κλιμακώνει τις αντιδράσεις της αφού δείχνει αποφασισμένη να παραμείνει πάση θυσία εντός και στο επίκεντρο του ενεργειακού παιχνιδιού, αναφορικά με τον αγωγό "EAST MED", αλλά και συνολικότερα με το σχεδιασμό στη ΝΑ Μεσόγειο.
Πληροφορίες μάλιστα του Bloomberg, φέρουν την Τουρκία να δρομολογεί συνονολίες με το Ισραήλ, για την κατασκευή ενός παράλληλου αγωγού μεταφοράς αερίου προς την Τουρκία, ακόμη και χωρίς τη συγκατάθεση της Κυπριακής Δημοκρατίας, παρά τα περί του αντιθέτου προβλεπόμενα από τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.
Όλα λοιπόν δείχνουν, ότι το πρώτο επίπεδο στο οποίο προβλέπεται στοχευμένη κλιμάκωση, είναι στο επίπεδο του εκτεταμένου αναθεωρητισμού μέσα από το οποίο αυτό το οποίο πρωτίστως στοχοποιείται είναι τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και της Κύπρου.
Κατά τα λοιπά και αναφορικά με το δημοψήφισμα αυτό καθ εαυτό, αξίζει να προσεχθούν τρεις κομβικές επί του ζητήματος τοποθετήσεις:
Η πρώτη αφορά τη στάση της φοβικής Ευρώπης ή οποία αρκείται σε διαπιστώσεις επιπέδου διάλεξης, με διάχυτη ωστόσο την απροθυμία να πάρει μέτρα, και αρκούμενη απλά στην προσμονή να πέσουν οι τόνοι για να συνεχιστεί η μπίζνα απρόσκοπτη.
Δηλώνει λοιπόν ο Σέζαρ Φλορίν Πρέντα επικεφαλής της αντιπροσωπείας της Κοινοβουλευτικής Συνέλευσης του Συμβουλίου της Ευρώπης που επιτήρησε την ψηφοφορία, πως: «Γενικά το δημοψήφισμα δεν ανταποκρίθηκε στα κριτήρια του Συμβουλίου της Ευρώπης. Το νομικό πλαίσιο ήταν ανεπαρκές για τη διεξαγωγή μιας γνήσιας δημοκρατικής διαδικασίας», τοποθετώντας έτσι το δημοψήφισμα εκτός των Ευρωπαϊκών κριτηρίων.
Η δεύτερη σχετίζεται με την κλιμάκωση της απαξιωτικής ρητορικής από τη μεριά του Ερντογάν, ο οποίος τοποθετούμενος επί των κριτικών που έχουν διατυπωθεί για παραβιάσεις των στοιχειωδών δημοκρατικών κανόνων κατά τη διάρκεια του δημοψηφίσματος, δηλώνει πως: «Αυτοί που επιτίθενται σε μας και στην πατρίδα μας, διακατέχονται από τη νοοτροπία των σταυροφόρων της Δύσης», επιδιώκοντας έτσι να συντηρήσει το κλίμα μιας πολιτισμικής – θρησκευτικής αντιπαράθεσης με τους κακούς μη μουσουλμάνους της Ευρώπης. Και βεβαίως έχουμε…
Και την τρίτη περί των πραγμάτων τοποθέτηση του ανεκδιήγητου ελληνικού πολιτικού προσωπικού, το οποίο, ενώ όλον αυτό τον καιρό αρκούνταν να διαβεβαιώνει πως μόλις ολοκληρωθεί το δημοψήφισμα θα αρχίσει να καταλαγιάζει η επιθετική ρητορική Ερντογάν, τώρα σπεύδει να εκφράσει:
Α. Ανησυχία απολύτως δικαιολογημένη για τα τεκταινόμενα αφού κανείς δεν μπορεί να ξέρει τι έχει στο μυαλό του ο απρόβλεπτος Ερντογάν. Και…
Β. Όρκους πίστης αφοσίωσης και σεβασμού στην επιλογή του Τουρκικού λαού, στις δημοκρατικές διαδικασίες, στην πεποίθηση για μια Τουρκία που θα συμβάλει τα μέγιστα για τη συνεννόηση και την Ειρήνη στην περιοχή… και λοιπά κουραφέξαλα τα οποία κατά κόρον ακούστηκαν και τη νύχτα του αποτυχημένου «πραξικοπήματος» από μια πολιτική ηγεσία που αρκέστηκε και τότε σε διαλέξεις άχρωμες, αντί να σπεύσει να ενεργοποιήσει τη "στρατηγική της μοιραίας νύχτας".