Σαφέστατα το να χρησιμοποιούνται χημικά όπλα αποτελεί φρίκη. Βασικά φρίκη είναι ο ίδιος ο πόλεμος. Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο φέρνει θάνατο και αδικία. Αλήθεια πως θα ήταν ο κόσμος εάν δεν είχε συμβεί ποτέ ο πρώτος πόλεμος στην ιστορία;
Ωστόσο δεν μπορούμε να μη δούμε την υποκρισία αρκετών κρατών που σπεύδουν να καταδικάσουν μια επίθεση με χημικά όπλα η οποία ουδέποτε έγινε.
Ναι φρίκη τα χημικά. Ναι φρίκη οι βόμβες-βαρέλια. Ναι φρίκη οι εμπρηστικές βόμβες.
Αλλά και το να κόβεις το λαιμό ενός 12χρονου παιδιού, προσφυγόπουλου από την Παλαιστίνη στο βόρειο Χαλέπι πριν μερικούς μήνες με ένα μαχαίρι αργά και βασανιστικά, όπως και τόσων άλλων δεν είναι φρίκη;
Οι δεκάδες χιλιάδες υποθέσεις παράνομης εμπορίας οργάνων από τους ισλαμιστές που εξαφανίζουν παιδιά στη Συρία και συγκεκριμένα το Ιντλέμπ, δεν είναι φρίκη;
Το πολτοποιείς αιχμαλώτους με τανκς δεν είναι φρική;
Το να βιάζεις την κόρη και τη σύζυγο δεν είναι φρίκη;
Το να ακρωτηριάζεις δεν είναι φρίκη;
Το να πετάς από την ταράτσα ή να λιθοβολείς δεν είναι φρίκη;
Το προχωράς σε ομαδικές εκτελέσεις με επιστράτευση της διαστροφής όπως τα βυθιζόμενα κλουβιά ή η πυρπόληση, δεν είναι φρίκη;
Το να στέλνεις μικρά παιδιά, ηλικιωμένους ή ακόμη και μικρά ζώα ως βομβιστές αυτοκτονίας δεν είναι φρίκη;
Ναι ο πόλεμος έχει θάνατο. Ναι ο πόλεμος έχει φρίκη, αλλά για όσους παρακολουθούμε στενά τα γεγονότα της Συρίας, έχουμε ξεπεράσει κάθε όριο της πρώτης.
Και όλη αυτή η φρίκη για ποιο λόγο; Γιατί κάποιοι θέλουν να κάνουν τους αφεντάδες σε ξένη ιδιοκτησία. Δε θέλουν να συνεργαστούν με ένα πλούσιο ή εύφορο τόπο, θέλουν να αρπάξουν. Θέλουν να ληστέψουν.