Και είναι αναντίρρητο γεγονός. Η ζέουσα πραγματικότητα τούτου του τόπου διεκδικεί μιαν άμεση απόκριση της ψυχής μ' όλη την ταλάντευση της στην άρνηση ή την κατάφαση, καθώς το πύρινο πρόσωπο του σήμερα δεν επιτρέπει άλλο την λογική της "αργής περπατησιάς", που είναι προνόμιο κοινωνιών χωρίς προβλήματα.
Ακόμη κι αυτά που μας απέμειναν σαν χώρα έχουν περάσει από τη θυσία γενεών. Και τι κάνουμε εμείς; παραμερίζουμε μόνιμα την ώριμη εποπτεία των πραγμάτων για χάρη της επικαιρότητας, όπως τη διαμορφώνουν οι "τεχνίτες" της πολιτικής σκοπιμότητας.
Ομως χρειάζεται η ώριμη τούτη εποπτεία, γιατί συνήθως θυσιάζει το εφήμερο και ανάλαφρο, ενώ δεν αδιαφορεί για το χάσμα που τη χωρίζει από την αφετηρία του στοχασμού της. και τούτο το χάσμα είναι μια αλυσίδα από στιγμές που συνήθως επηρεάζουν την εξέλιξη της Ιστορίας.
Το αληθινό δράμα της ζωής του νεοέλληνα είναι ότι η σκέψη του περπατάει με βήμα πολύ νωθρό και η φωνή του πνεύματος επιμένει στις "τεχνιτές" προθεσμίες για να ακουστεί.
Αν κατορθώσει ποτέ να υπερνικήσει την πρόληψη που τον κρατεί δέσμιο απέναντι όχι απλώς στο επικαιρικό γεγονός, αλλά στην αναπόδραστη ανάγκη να συνδεθεί αμεσότερα με ό,τι έμεινε σε τούτο τον τόπο, ιδίως στα τελευταία χρόνια των ραγδαίων ολέθριων εξελίξεων, ίσως το αδιέξοδο του αποδειχθεί όχι και τόσο ανατριχιαστικό...
Η πολυτέλεια της αναμονής και της σιωπής σε καιρούς πολύ ρευστούς και πονηρούς, η πειθάρχηση στα περιστατικά που έρχονται με βιαιότητα στο προσκήνιο και οι όποιες υπόκωφες κραυγές που επιμένουν να απηχηθούν μέσα στο χώρο τον περιγεγραμμένο από τα ίδια τα περιστατικά, μας εναρμονίζουν με το δράμα το καθημερνό και αποδεχόμαστε το αίτημα που το εφήμερο αναδίνει.
Ετσι, η διαδρομή μας παίρνει το χαρακτήρα της μόνιμης δοκιμασίας, ενώ τα ίχνη τα παλιά, οι φωνές του παρελθόντος, μένουν άφωνες στη δραματική τους σιγή.
Για τους νεοέλληνες που δέχονται τα περιστατικά παθητικά εν ονόματι μιας αμφίβολης "σταθερότητας" ή περιφρούρησης των όποιων κεκτημένων και συνηθειών, για τους νεοέλληνες που διαθέτουν αρκετό απόθεμα αδιαφορίας για να μεταπλάθουν το επίκαιρο σε ανεπίκαιρο και την ανάγκη σε στάση ζωής, για τους νεοέλληνες που επιδεικνύουν και αρκετή προσαρμοστικότητα για να αφομοιώνουν το θλιβερό σήμερα με την παγερή αιωνιότητα, όπου τα πάντα αναχωνεύονται και μετουσιώνονται σε χρονικό και σε ιστορία, οι όποιες φωνές που τους καλούν δεν έχουν κανένα αντίλαλο.
Ραγιάδικη νοοτροπία και κοινωνική φοβία μόνο δυνάστευση σωρεύουν, μόνο σ' ένα κύκλο πύρινης δοκιμασίας μας θέτουν. Και εκ των πραγμάτων δεν υπάρχει διαφυγή, ούτε χωρεί συμβιβασμός.
Το ναι μας είναι ο εαυτός μας ολόκληρος, όπως ολόκληρος είναι το όχι μας. Η επιλογή είναι πάντα δική μας. Οπως πολλές είναι οι προσχηματικές δικαιολογίες για να μη την κάνουμε τούτη την επιλογή...