Μπορεί η σούβλα να είναι ακόμη ζεστή από την καμμένη σάρκα των αμνοεριφίων και οι φωτογραφίες από το πασχαλινό τραπέζι με τα "πλούσια" εδέσματα να αναρτώνται μετά μανιώδους κενοδοξίας, εδώ στο facebook και σε άλλα κοινωνικά δίκτυα, από τους ορνιθόμυαλους της νεοελληνικής ελαφρότητας, ωστόσο όσα συνθέτουν τη ζωή, πρόσωπα, καταστάσεις, θέσεις και τα παράγωγά τους, παραμένουν ανοικτός φάκελλος και προσδίδουν τέλεια έκφραση στη φορά για αδιέξοδες και αδαπάνητες σκέψεις.
Το Πάσχα πέρασε, αλλά το σισύφειο άγος του Ελληνα συνεχίζεται. Και το χειρότερο είναι ότι ο σημερινός Ελληνας έχει χάσει ένα προς ένα όλα τα πνευματικά και πολιτιστικά του ερείσματα. Εχει στεγνώσει ολότελα από κάθε δροσιά, από κάθε ικμάδα ζωής και έχει στερηθεί κάθε πνοή μεταφυσικής πίστης, μέσα στο αποπνικτικό πλαίσιο μιας θριαμβεύουσας πολιτικής βλακείας και πονηρίας συνάμα, που έντονα αποθέτει τη σφραγίδα της στην ελληνική κοινωνία.
Η ευαισθησία των πολιτικών έχει υποστεί τέτοια καθίζηση και το πολιτικό ήθος έχει σμικρυνθεί τόσο, ώστε να προσαρμόζεται εύκολα στους πυγμαίους της πολιτικής, με την νανοφυή πολιτική σκέψη τους, αλλά ταυτόχρονα την αχαλινωσία τους, την ακράτεια της γλώσσας, τον ταρταρινισμό τους και τη συναισθηματική τους αμβλύτητα.
Ολα στην ώρα τούτη θυμίζουν τη δραστηριότητα του κώνωπα επι κέρατος βοός!..Και ο μέσος Ελληνας, μετά το οικονομικό στέγνωμα και την αποστέρηση, ενώ διαπιστώνει ότι επικρατεί γύρω του το στενά σταθμητό στοιχείο της ανοησίας σ' ένα εξυθενωτικά περίγυρο πολιτικής βλακείας και απάτης, αιχμαλωτισμένος στη λογική του "όλοι ίσιοι είναι ή που να βρεθούν άλλοι...", στρέφεται θα έλεγα πεισματικά και εναγώνια όχι προς το υπέρλογο, που πραγματικά του λείπει, αλλά προς το παράλογο.
Κι εδώ ακριβώς έγκειται η αντίφαση που χαρακτηρίζει τον Ελληνα, ιδίως των τελευταίων χρόνων. Μια αντίφαση που "βολεύει" τους Ταρταρίνους και Ταρτούφους της πολιτικής και που συνίσταται στο ότι ο Ελληνας προσπαθώντας να ξεφύγει από το αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει κατ' αναπόδραστη διαλεκτική εξελικτική νομοτέλεια, εξακολουθεί να ζει και να εμμένει στο αδιέξοδό του.
Μέσα σ' αυτά τα "μεγάλα κι υψηλά" τείχη που του έχτισαν ή που μόνος του έχτισε τριγύρω του, για να θυμηθούμε ένα από τα τραγικότερα και συγκλονιστικότερα ποιήματα του Καβάφη, χωρίς όμως να αναζητεί τα "παράθυρα" του ποιητή.
Στη σύγχρονη λογοτεχνία, που είναι ο γνησιότερος και αψευδέστερος καθρέπτης μιας εποχής, αυτή ακριβώς η αντιφατικότητα του Ελληνα, του ανθρώπου γενικότερα που φτάνει στα όρια του παραλογισμού, έδωσε το κατάλληλο έναυσμα για την ανάπτυξη της πεζογραφίας και κυρίως του θεάτρου του παραλόγου...
Βέβαια, σ' ό,τι αφορά τη συμπεριφορά του χειμαζόμενου Ελληνα, υπάρχει και ο Πρωταγόρας, τον οποίον αγνοεί η παρούσα εκτρωματική κυβέρνηση και οι πολιτικοί της συμφοράς εν γένει. Ο Δίας, λέει ο Πρωταγόρας, λυπήθηκε τους ανθρώπους και τους έστειλε την Αιδώ και τη Δίκη, για να κοσμούν και να διασώζουν την κοσμιότητα της ζωής τους...
Θα ήταν ίσως πιο "συνετό" για τους Θερσίτες της πολιτικής, οι οποίοι με τη ανικανότητα και την οσφυοκαμψία τους στα συμφέροντα οδήγησαν την Ελλάδα στον ευτελισμό και τον Ελληνα στη δίνη της αγωνίας, να σκεφτούν ότι κινούντες και υποκινούντες, κινούμενοι και υποκινούμενοι, είναι βέβαιο ότι κάποια στιγμή θα υπάρξει αλληλοσπαραγμός.
Τα ντόμπερμαν δεν γνωρίζουν αφεντικά, ούτε δελεάζονται από "λιχουδιές" όταν εξαγριωθούν!..