Πάσχα ορθόδοξο. Και το χριστιανικό μήνυμα είναι ο καθρέπτης του αιώνιου στο χρόνο. Οσο εμβαθύνει κανείς στον κόσμο του, τόσο διαπιστώνει , αρκεί να είναι καλοπροαίρετος, πως δεν είναι εκ του κόσμου τούτου.
Η ορθόδοξη έκφρασή του (ας δηλωθεί ευθύς εξ' αρχής πως δεν υπάρχει διάθεση υποτίμησης ή πολεμικής των άλλων χριστιανικών ομολογιών) ιστορικά "τελειώθηκε" με την ευτυχή, εκλεκτική και εμπνευσμένη συνάντηση δύο παραγόντων: Του ευαγγελικού πνεύματος και της αρχαίας ελληνικής φιλοσοφίας.
Κύριος μοχλός βέβαια της Ορθοδοξίας είναι το ευαγγελικό πνεύμα και μήνυμα. Ο,τι δηλαδή αποκαλούμε θεία Αποκάλυψη,η οποία μηνύθηκε στους ανθρώπους με τη θεία Ενσάρκωση. Ο σαρκωμένος λόγος του Θεού, ο "χαρακτήρ της υποστάσεως αυτού", κατά τον Απόστολο Παύλο, διασαρκώνει τον αιώνιο Θεό στο κοσμικό είναι, διαχέοντας μυστικά το θέλημα του πατρός μετη διδαχή του και με την πράξη του.
Εμβαθύνοντας στα λόγια του Λόγου, πιστοποιούμε πως βασίζονται στην αγάπη, την οποία και διεκφράζουν ως άρρητη Κένωση, ως Προσφορά, ως Θυσία, ως Μυστήριο, ως Ανάσταση, ως Κατάργηση του θανάτου και ως Ελευση της αιώνιας ζωής. Κατανοούμε ήδη γιατί ο λόγος της Κενώσεως δεν είναι φιλοσοφικό ή ηθικολογικό φληνάφημα, αλλά άσπιλο Νεύμα το οποίο απεκδύεται ζωηφόρα την Κένωση ως Πλήρωμα, ως "Χάρις αντί Χάριτος".
Γνωρίζουμε από το ευαγγελικό πνεύμα πως αυτή η "αναστοιχείωσις" του ανθρώπου γίνεται με την ένσαρκη αγάπη, ζωτικό σημείο της οποίας είναι ο σαρκωμένος Λόγος. Το Πνεύμα εκφράζεται ένσαρκο, χωροχρονικά δηλαδή αυτό σημαίνει πως το Αχώρητο χορηγείται όχι στις συνθέτουσες του ορθού λόγου, αλλά στο απόλυτο έγκατο του ανθρώπινου είναι, το οποίο πλάστηκε "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωσιν" του Θεού.
Στην ελληνική φιλοσοφία απολήγουν μεγάλες αναζητήσεις της παγκόσμιας διάνοιας, η οποία αναζητεί τη σοφία. Το χριστιανικό μήνυμα εκφρασμένο στα ελληνικά από τους Ελληνες Πατέρες, προσλαμβάνει την ορθόδοξη διάστασή του και καταξιώνεται οικουμενικά, αφού πια οπλίζεται με τα κράτιστα δώρα της πανανθρώπινης εκζήτησης.
Η οικουμενικότητα της Ορθοδοξίας οφείλεται αφ' ενός μεν στην Αποκάλυψη, αφ' ετέρου δε στο διαχρονικό της δεσμό με τον ελληνικό λόγο. Δεν υπήρξε καμιά ελληνοποίηση του χριστιανικού μηνύματος, ούτε οποιοσδήποτε εκχριστιανισμός της φιλοσοφίας.
Η αγάπη, εξάλλου, δεν είναι μόνο αξεπέραστη ως ουσία του Θεού.Οι παρθενικές της διαθλάσεις, οι αρετές, την εγκεντρίζουν αναδημιουργικά σ' όλα τα πεδία της ανθρώπινης δραστηριότητας, για να αγγέλλουν την ειρήνη, την κατάπαυση, το έλεος. Κι όμως, ο κόσμος ταρασσόταν και ταράσσεται από τον τιτανικό σπαραγμό του πάθους, ενώ ομάδες και λαοί κατατρύχονται και αλληλοσπαράσσονται.
Ποια είναι η θέση του μηνύματος της Ανάστασης μπροστά στο αλγεινό θέαμα της κοσμικής επιφάνειας;
Είναι μήπως ιδεαλιστική κατασκευή ονειροπόλων και ριψάσπιδων; Σε αυτά τα ερωτήματα η θαυματουργός ρομφαία της αγάπης μπορεί να απαντήσει αυθεντικά. Μόνο οι γνήσιοι εκφραστές της αγάπης, οι άγιοι, οι μύστες, είναι σε θέση να απαντήσουν έγκυρα, μακριά από κάθε υπερσυναισθηματική έκφραση ή απολογητική στάση.
Απαντούν όμως και κάποιοι ταπεινοί εραστές της χριστιανικής πίστης, με τον τρόπο της ζωής τους. Με τις αντιδράσεις τους, που η καρδιοφάγα έγνοιά τους για τον άνθρωπο υπαγορεύει, αδιαφορώντας για την πέτρα του κάθε λιθοβόλου.
Η κοσμική ιστορία είναι αλίμονο, αντεστραμμένο κάτοπτρο της θεοφάνειας, ένα κάτοπτρο με ρήγματα πάθους και στεναγμών. Ηδη όμως αυτά τα ρήγματα, τα οποία κατευθύνουν στην Πτώση μιλούν με τη σιωπή του θανάτου ή με τους αμφίβολους θριάμβους των "νικών" τους. Μαρτυρούν τον άλλο κόσμο της φθοράς και του δημιουργημένου στο χωροχρόνο εωσφορικού πνεύματος.
Το κακό δεν έχει καμία μεταφυσική κάλυψη. Οσοδήποτε πεισματικό και προκλητικό ως αδικία, ως εγωισμός,ως απληστία, μαρτυρεί έμμεσα την άλλη πηγή, την πηγή των οικτιρμών και της αγάπης, το οικουμενικό έλεος.
Οι προκλήσεις της άρνησης, ο πειρασμός της ασύδοτης εκκοσμίκευσης και οι ποικίλες αντιδράσεις της ζωής, έχουν οπωσδήποτε το λόγο τους. Σε αυτή την αναμέτρηση το μήνυμα της χριστιανοσύνης και της Ανάστασης επιμένει να καλεί την ανθρώπινη συνείδηση. Η διαφάνεια του είναι άμετρη,το πνεύμα του αιώνιο...