Τελευταία έχει ανοίξει έντονα η συζήτηση περί εθνικού νομίσματος. Αρκετοί πλέον είναι αυτοί που υποστηρίζουν τη μετάβαση σε μια νέα δραχμή. Ακούμε πολλές περί διαγραμμάτων προτάσεις, που στον αδαή φαντάζουν πολύ περισπούδαστες, αλλά δεν ακούμε λέξη για τα πιο κορυφαία ζητήματα.
Τι θα κάνουμε με το χρέος της χώρας; Το δημόσιο χρέος δεν είναι ένα απλό δημοσιονομικό μέγεθος. Αντίθετα είναι το βασικό μέσο καθυπόταξης της χώρας και επιβολής ενός καθεστώτος που επίσημα στη διεθνή νομολογία χαρακτηρίζεται ως καθεστώς κατοχής. Πώς μπορούμε να πάμε σε ένα νέο εθνικό νόμισμα, σε μια νέα δραχμή, αν πρώτα και κύρια δεν ξεμπερδέψουμε με το χρέος;
Στο ερώτημα αυτό άλλοι, όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντάνε με απλά συνθήματα (διαγραφή του χρέους) χωρίς να κάνουν τον κόπο να απαντήσουν στο πώς. Προφανώς ονειρεύονται ότι μια νέα επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα θα τους λύσει το πρόβλημα. Ή απλά δεν τους καίγεται καρφί γιατί ούτε που διανοούνται ότι οφείλουν να θέσουν άμεσα ζήτημα εξουσίας.
Άλλοι πάλι, όπως ο κ. Χιόνης - προσφάτως "δραχμιστής" κι αυτός - το ξεπερνά λέγοντας ότι θα αντιμετωπιστεί μέσα από διαπραγμάτευση με την ΕΚΤ. Τώρα το τι σόι διαπραγμάτευση μπορείς κανείς όταν το κράτος σου δεν είναι καν κυρίαρχο υπό το καθεστώς των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, ανήκει στη σφαίρα της φαντασιοπληξίας.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη που συμμερίζονται τόσο ο κ. Λαμπαβίτσας, όσο κι ο κ. Τόλιος της ΛΑΕ ότι φεύγοντας από το ευρώ μπορείς να διαπραγματευθείς με τους δανειστές τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Το υπόλοιπο θα το πληρώσεις με νέες δραχμές.
Καταρχάς, οι καλοί μας φίλοι δεν μας εξηγούν πόσο από το υφιστάμενο δημόσιο χρέος μπορεί να συνεχίσει να εξυπηρετεί ο Έλληνας εργαζόμενος και η οικονομία. Πόσο; 10%; 30%; Μήπως 5% ή 1%; Γιατί δεν μας λένε, ώστε να μάθουν οι εργαζόμενοι πόσους νέους φόρους θα κληθούν να πληρώσουν για την εξυπηρέτηση του εναπομείναντος χρέους. Εκτός κι αν εννοούν ότι θα μπουν σε διαπραγματεύσεις και όπου καθίσει η μπάλα. Ότι δηλαδή έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Όσοι από εμάς ασχολούμαστε με το άθλημα να προτείνουμε λύσεις, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι σήμερα το μέσο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών στην Ελλάδα υστερεί κατά 20% από το αναγκαίο εισόδημα που οφείλει να διαθέτει προκειμένου να καλύψει τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες. Και μια οικονομία δεν ανακάμπτει χωρίς να υπάρχει διαθέσιμο εισόδημα που, αφενός, να καλύπτει πλήρως τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες και, αφετέρου, να δημιουργεί και οριακή αποταμίευση. Δηλαδή να αφήνει και κάτι στην άκρη για τον μεσομακροπρόθεσμο οικονομικό προγραμματισμό του νοικοκυριού.
Τι προτείνουν λοιπόν οι καλοί μας φίλοι; Σε συνθήκες ανυπαρξίας εισοδήματος ακόμη και για βασικές καταναλωτικές δαπάνες, να καλέσουν τα νοικοκυριά να συνεχίσουν να εξυπηρετούν μέρος του χρέους. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει: είτε νέος δανεισμός, είτε νέες φοροεπιδρομές και λιτότητα.
Όσο για τη δραχμοποίηση του χρέους, τι να πει κανείς. Το χειρότερο αποτέλεσμα δεν θα είναι ο πληθωρισμός, αλλά η έκθεση της νέας δραχμής στις άγριες επιθέσεις των κερδοσκόπων στη διεθνή συναλλαγματική αγορά με μόνο σκοπό να εξαναγκάσουν τη νέα Τράπεζα της Ελλάδος να εξαντλήσει τα όποια συναλλαγματικά της διαθέσιμα στην υποστήριξη του εθνικού νομίσματος. Αυτό έκαναν για πάνω από μια δεκαετία στην Αργεντινή της Φερνάντεζ.
Έτσι η νέα ΤτΕ θα αναγκαστεί να αναζητήσει νέο συνάλλαγμα με δανεισμό από τις διεθνείς αγορές. Και μόλις το κάνει αυτό, η Ελλάδα θα ξαναμπεί στο φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας. Όπως συμβαίνει σήμερα με την Αργεντινή, η οποία βγήκε στις αγορές για δανεισμό και έχασε ότι είχε πετύχει με τη διαγραφή του 70% του χρέους της.
Επομένως τι κάνουμε; Οφείλουμε ευθύς εξαρχής να μην αναγνωρίσουμε το δημόσιο χρέος. Στο σύνολό του. Να το καταγγείλουμε ως παράνομο, καταχρηστικό και απεχθές. Όχι με επιτροπές λογιστικού ελέγχου, αλλά ως προϊόν και πολιτικό μέσο επιβολής καθεστώτος κατοχής της Ελλάδας και κατάλυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ελληνικού λαού με πρώτο το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης. Μόνο έτσι μπορεί να σβήσει το σύνολο του χρέους, χωρίς κανείς να μπορεί να το επαναφέρει. Ταυτόχρονα φυσικά με την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ.
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 30 Μαρτίου 2017
Τι θα κάνουμε με το χρέος της χώρας; Το δημόσιο χρέος δεν είναι ένα απλό δημοσιονομικό μέγεθος. Αντίθετα είναι το βασικό μέσο καθυπόταξης της χώρας και επιβολής ενός καθεστώτος που επίσημα στη διεθνή νομολογία χαρακτηρίζεται ως καθεστώς κατοχής. Πώς μπορούμε να πάμε σε ένα νέο εθνικό νόμισμα, σε μια νέα δραχμή, αν πρώτα και κύρια δεν ξεμπερδέψουμε με το χρέος;
Στο ερώτημα αυτό άλλοι, όπως το ΚΚΕ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ απαντάνε με απλά συνθήματα (διαγραφή του χρέους) χωρίς να κάνουν τον κόπο να απαντήσουν στο πώς. Προφανώς ονειρεύονται ότι μια νέα επίθεση στα χειμερινά ανάκτορα θα τους λύσει το πρόβλημα. Ή απλά δεν τους καίγεται καρφί γιατί ούτε που διανοούνται ότι οφείλουν να θέσουν άμεσα ζήτημα εξουσίας.
Άλλοι πάλι, όπως ο κ. Χιόνης - προσφάτως "δραχμιστής" κι αυτός - το ξεπερνά λέγοντας ότι θα αντιμετωπιστεί μέσα από διαπραγμάτευση με την ΕΚΤ. Τώρα το τι σόι διαπραγμάτευση μπορείς κανείς όταν το κράτος σου δεν είναι καν κυρίαρχο υπό το καθεστώς των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, ανήκει στη σφαίρα της φαντασιοπληξίας.
Υπάρχει βέβαια και η άποψη που συμμερίζονται τόσο ο κ. Λαμπαβίτσας, όσο κι ο κ. Τόλιος της ΛΑΕ ότι φεύγοντας από το ευρώ μπορείς να διαπραγματευθείς με τους δανειστές τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους. Το υπόλοιπο θα το πληρώσεις με νέες δραχμές.
Καταρχάς, οι καλοί μας φίλοι δεν μας εξηγούν πόσο από το υφιστάμενο δημόσιο χρέος μπορεί να συνεχίσει να εξυπηρετεί ο Έλληνας εργαζόμενος και η οικονομία. Πόσο; 10%; 30%; Μήπως 5% ή 1%; Γιατί δεν μας λένε, ώστε να μάθουν οι εργαζόμενοι πόσους νέους φόρους θα κληθούν να πληρώσουν για την εξυπηρέτηση του εναπομείναντος χρέους. Εκτός κι αν εννοούν ότι θα μπουν σε διαπραγματεύσεις και όπου καθίσει η μπάλα. Ότι δηλαδή έκανε κι ο ΣΥΡΙΖΑ το πρώτο εξάμηνο του 2015.
Όσοι από εμάς ασχολούμαστε με το άθλημα να προτείνουμε λύσεις, οφείλουμε να γνωρίζουμε ότι σήμερα το μέσο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών στην Ελλάδα υστερεί κατά 20% από το αναγκαίο εισόδημα που οφείλει να διαθέτει προκειμένου να καλύψει τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες. Και μια οικονομία δεν ανακάμπτει χωρίς να υπάρχει διαθέσιμο εισόδημα που, αφενός, να καλύπτει πλήρως τις βασικές καταναλωτικές δαπάνες και, αφετέρου, να δημιουργεί και οριακή αποταμίευση. Δηλαδή να αφήνει και κάτι στην άκρη για τον μεσομακροπρόθεσμο οικονομικό προγραμματισμό του νοικοκυριού.
Τι προτείνουν λοιπόν οι καλοί μας φίλοι; Σε συνθήκες ανυπαρξίας εισοδήματος ακόμη και για βασικές καταναλωτικές δαπάνες, να καλέσουν τα νοικοκυριά να συνεχίσουν να εξυπηρετούν μέρος του χρέους. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει: είτε νέος δανεισμός, είτε νέες φοροεπιδρομές και λιτότητα.
Όσο για τη δραχμοποίηση του χρέους, τι να πει κανείς. Το χειρότερο αποτέλεσμα δεν θα είναι ο πληθωρισμός, αλλά η έκθεση της νέας δραχμής στις άγριες επιθέσεις των κερδοσκόπων στη διεθνή συναλλαγματική αγορά με μόνο σκοπό να εξαναγκάσουν τη νέα Τράπεζα της Ελλάδος να εξαντλήσει τα όποια συναλλαγματικά της διαθέσιμα στην υποστήριξη του εθνικού νομίσματος. Αυτό έκαναν για πάνω από μια δεκαετία στην Αργεντινή της Φερνάντεζ.
Έτσι η νέα ΤτΕ θα αναγκαστεί να αναζητήσει νέο συνάλλαγμα με δανεισμό από τις διεθνείς αγορές. Και μόλις το κάνει αυτό, η Ελλάδα θα ξαναμπεί στο φαύλο κύκλο της χρεοκοπίας. Όπως συμβαίνει σήμερα με την Αργεντινή, η οποία βγήκε στις αγορές για δανεισμό και έχασε ότι είχε πετύχει με τη διαγραφή του 70% του χρέους της.
Επομένως τι κάνουμε; Οφείλουμε ευθύς εξαρχής να μην αναγνωρίσουμε το δημόσιο χρέος. Στο σύνολό του. Να το καταγγείλουμε ως παράνομο, καταχρηστικό και απεχθές. Όχι με επιτροπές λογιστικού ελέγχου, αλλά ως προϊόν και πολιτικό μέσο επιβολής καθεστώτος κατοχής της Ελλάδας και κατάλυσης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων του ελληνικού λαού με πρώτο το δικαίωμα της ελεύθερης αυτοδιάθεσης. Μόνο έτσι μπορεί να σβήσει το σύνολο του χρέους, χωρίς κανείς να μπορεί να το επαναφέρει. Ταυτόχρονα φυσικά με την έξοδο της χώρας από το ευρώ και την ΕΕ.
Δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 30 Μαρτίου 2017