Ας μη ξεχνιόμαστε! Μπορεί η εορταστική Πασχαλινή ατμόσφαιρα και το διονυσιακό στοιχείο του νεοέλληνα να "έστησε" το χορό γύρω από την καμμένη σάρκα των σουβλισμένων αμνοεριφίων, αλλά η αναγκαστική "προσγείωση" στην κοινωνική πραγματικότητα, δεν μπορεί να αποφευχθεί...
Η πολιτική αναλγησία που επιβάλλει η εφαρμογή των μνημονίων σε συνδυασμό με την αναισθησία που απορρέει από την κυβερνητική βλακεία και την αντιπολιτευτική πρακτική των επιχρυσωμένων λόγων, έχουν τόσο γερά θεμελιώσει τη λογική τους, που φαίνεται εξαιρετικά δύσκολο να βρει κάποιος ρήγματα για να οργανώσει μια διαφυγή.
Τοποθετείται εκ των πραγμάτων η πλειοψηφία των πολιτών παθητικά στο επίπεδο της παραδοξότητας ή της μεταφυσικής ελπίδας. Είναι το μόνο που θεωρούν ότι απομένει να κάνουν βιώνοντας τις συνέπειες ανερμάτιστων πολιτικών, που υπό τη μορφή του "θανάτου" τρυπώνουν στα κόκκαλα της κοινωνίας.
Και ο "θάνατος" αυτός αθροίζει τα ομοιώματα της πολιτικής απάτης στα όρια της πολιτικής προδοσίας.Με ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας στη δραματική της έξαρση να μαζεύει τη θλίψη της και να τη "κοιμίζει" στο μαξιλάρι το μουσκεμένο από τα δάκρυά της.
Ζούμε σε μια κοινωνία με εκατοντάδες χιλιάδες απέλπιδες, φυγάδες ενός ανέλεου σπαραγμού, εκτιμώντας στην απελπισία τους πως δεν μπορούν να προσεγγίσουν το "αδύνατον".
Ζούμε σε μια κοινωνία, όπου σωπαίνουν αυτοί που μπορούν να μιλήσουν και μιλούν αυτοί που δεν έχουν τίποτα να πουν. Κι όταν μιλούν χρησιμοποιούν "μεταχειρισμένες" λέξεις.
Και είτε "βολεμένοι", είτε μονίμως διαιτώμενοι από το ευκαιριακό συμφέρον ή την ασκεψία και την ελαφρότητα, με δανεικές ιδέες και ατάκες ή με "νοικιασμένες" απόψεις, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, αντιμετωπίζουν ακόμη και την ανθρώπινη υπόσταση σαν ένα χαρτονόμισμα που το τσαλάκωσαν χιλιάδες χέρια...
Ετσι φτάσαμε στο σημείο "μηδέν" για την κοινωνία. Με το απόδημο σκότος να χοροστατεί πάνω στην ελληνική γη. Και η ελπίδα για τους πολλούς Ελληνες να είναι μονάχα το τελευταίο καταφύγιο των τρελών. Και η ψυχή τους μια θλίψη!
Μια βόλτα στους δρόμους της ερειπωμένης Αθήνας τούτες της μέρες της χριστιανοσύνης, θα έπειθε και τον πλέον δύσπιστο για την κατάντια τούτης της χώρας. Με δεκάδες άστεγους μα έχουν αγκαλιάσει την "πλανόδια" θλίψη τους, έχοντας κατεβάσει τις ελπίδες τους στα έγκατα της γης.
Σε τούτη τη χώρα της φενακισμένης συνείδησης και της κοινωνικής μιζέριας, της πολιτικής ασυδοσίας, αλλά και της επιπολαιότητας και του ωχαδερφισμού, με τις χάρτινες καμπάνες να κτυπούν πένθιμα στα χέρια των αρχαίων αγαλμάτων και ένα δάκρυ να κυλά στα μαρμαρωμένα πρόσωπά τους, για το πνεύμα του θανάτου που επιφέρεται έρημο υπεράνω της δοκιμασμένης ελληνικής κοινωνίας.