 |
| Πορεία προς Εμμαούς |
Η αμφισβήτηση και ο χλευασμός των πάντων ανέκαθεν υπήρχε στις κοινωνίες. Πάντα πχ αυτοί που δεν πιστεύουν στο Χριστό, Τον αμφισβητούσαν, πολλώ δε μάλλον το θαυματουργικό τρόπο που αναδύεται το Αγιο Φως στα Ιεροσόλυμα.
Επίσης δε χρειαζόταν να δημιουργηθεί μια συλλογικότητα ανθρώπων δίχως Θεό για να φάει κάποιος μια ζουμερή μπριζόλα ή ένα χορταστικό σουβλάκι τη Μεγάλη Παρασκευή. Από μικρός θυμάμαι ανθρώπους να κάθονται στα τραπέζια και να τρώνε κανονικά. Λογικό δεν είναι; Για αυτούς είναι απλά Παρασκευή.
Βέβαια υπάρχει έντονο το κλίμα μιας εχθρότητας απέναντι σε κάθε τι το χριστιανικό στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, που έλαβε πιο έντονο χαρακτήρα από το 2015.
Πώς φτάσαμε όμως στην «απάτη» του Αγίου Φωτός και τις ζουμερές μπριζόλες της Μεγάλης Παρασκευής;
Νομίζω από τον εξαναγκασμό και τα "πρέπει".
Γνώρισα ανθρώπους που δε θα ήταν υπερβολή να πω ότι μισούν το Χριστό. Και όμως αυτοί ήταν πάντα στην Εκκλησία ως παιδιά, κρατούσαν εξαπτέρυγα, τα έστελναν κατηχητικό κ.ο.κ.
Τι φταίει;
Φταίει το ότι τα έμαθαν πως πρέπει να πιστεύουν στο Θεό. Δε τα έμαθαν όμως τι είναι ο Θεός, όσο μπορεί κανείς να μιλήσει για αυτό. Δεν τους μίλησαν για το Θεό. Δεν τους πέρασαν την Ορθόδοξη Παράδοση με την εμπειρία των Πατέρων που οδηγεί τη γνωριμία με το Θεό σε ένα άλλο επίπεδο. Μα είναι διαφορετικό να σε γνωρίσω σε κάποιον από το να σου τον επιβάλω!
Δεν είναι τυχαίοι ότι και οι άθεοι που τσικνίζουν τη Μεγαλοβδομάδα, στην ουσία μόνο άθεοι δεν είναι. Το ομολογούν οι πράξεις τους. Ο άθεος δεν πιστεύει πουθενά και τίποτε. Συνεπώς κάνει τη ζωή του και δεν ενδιαφέρεται να πικάρει τους πιστούς μιας Ομολογίας. Ούτε οι συγκεκριμένοι τους βλέπουμε να καλούν πχ σε γεύμα με χοιρινές μπριζόλες όταν υπάρχει κάποια μουσουλμανική εορτή και γενικά να προσβάλουν μια άλλη πίστη. Δεν είναι άθεοι, αντιχριστιανοί είναι και όταν είσαι αντίθετος σε κάτι και το εχθρεύεσαι τόσο πολύ, τότε κατά την άποψή μου, μέσα σου πιστεύεις στην ύπαρξή του, διαφορετικά δεν έχει νόημα να αποδομείς κάτι που απλά δεν υπάρχει.
Ζούμε σε μια χώρα όπου τις περασμένες δεκαετίες υπήρχε το "πρέπει" και το "δεν πρέπει". Υπήρχε ένας στείρος δογματισμός. Δεν υπήρχαν οι πνευματικοί γεωργοί για να σπείρουν τον σπόρο στην επόμενη γενιά. Για αυτό και αυτή σήμερα εναντιώνεται, αμφισβητεί, χλευάζει και ψήνει στα κάρβουνα. Μα αν δε γνωρίζει το Θεό, δεν Τον πιστεύεις.
Θα κλείσω με ένα απλό παράδειγμα από χθες το βράδυ που βοηθά στην κατανόηση της όλης κατάστασης. Στο παρεκκλήσι που συνηθίζω να πηγαίνω, πριν λίγα χρόνια υπήρχε τρομερό πρόβλημα. Λειψανδρία στο ιερό, λειψανδρία στο αναλόγιο, λειψανδρία παντού. Τα χρόνια πέρασαν, τα παιδιά κάποιων που μπήκαν ως μωρά στην Εκκλησία μεγάλωσαν. Τα μωρά αυτά ενώ μεγάλωναν, ευτυχώς, αφέθηκαν με ελεύθερα λουριά μέσα στο ναό. Έτσι έφτασαν σε μια ηλικία όπου το παρεκκλήσι είναι το δεύτερο σπίτι τους. Βέβαια πάνε και για να ανταμώσουν μεταξύ τους, όμως βρίσκονται μέσα στην κιβωτό, όχι έξω. Χθες λοιπόν κι ενώ επιστρέφαμε μετά το τέλος της Ακολουθίας του Επιταφίου, μια από τις κυρίες της εκκλησίας, παλιά δασκάλα και άλλων αρχών, πέταξε την σπόντα της για την "οχλαγωγία" των παιδιών, το ένα, το άλλο, την "αγωγή" που δεν έχουν. Δεν είδε τα παιδιά που έβγαιναν σε όλα τα Ευαγγέλια τη Μεγάλη Πέμπτη, που ήταν εκεί όλες τις ημέρες, που τρέχουν με χαρά στο αναλόγιο να πουν το Σύμβολο της Πίστεως και το Πάτερ Ημών που έμαθαν σπίτι τους και όχι στο σχολείο. Σαν της απήντησα με μια ερώτηση, αν ακούει τους μεγάλους τι φασαρία που κάνουν και τα κινητά τους πως χτυπούν ενώ ο ιερέας διαβάζει το Ευαγγέλιο, τι έκανε; Σιώπησε για δευτερόλεπτα, έκανε πως δεν άκουσε, πάτησε το play και έπαιξε την κασέττα από την αρχή. Επειδή όμως δεν άντεχα να την ξανακούσω, άνοιξα βήμα και έφυγα. Στο δρόμο σκεπτόμουν ότι αυτή η γυναίκα δε θυμόταν το "Ἄφετε τὰ παιδία καὶ μὴ κωλύετε αὐτὰ ἐλθεῖν πρός με, τῶν γὰρ τοιούτων ἐστὶν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν"...