Κατά την περίοδο της προεδρίας του Φρανσουά Ολάντ η γαλλική καθημερινότητα περιελάμβανε σειρά διαδηλώσεων, απεργιών και κινητοποιήσεων.
Οι Γάλλοι βγήκαν στους δρόμους να διαμαρτυρηθούν για την άγρια φορολογία του Ολάντ τον οποίο αποδοκίμασαν σε τέτοιο βαθμό ώστε ούτε καν διανοήθηκε να διεκδικήσει εκ νέου την ανανέωση της θητείας του!
Η κατάληξη της θητείας του ήταν να παρακολουθεί από το γραφείο του με ύφος φουκαρά τα αποτελέσματα.
Και τι έκαναν οι Γάλλοι; Από όλους τους υποψήφιους έβγαλαν πρώτο τον αγαπημένο του Βερολίνου και υπουργό οικονομίας του Ολάντ, που μέχρι χθες δεν είχε εκλεγεί όχι βουλευτής, ούτε καν δημοτικός σύμβουλος ή διαχειριστής στην πολυκατοικία. Δηλαδή επέλεξαν σε πρώτη φάση τον εκλεκτό εκείνων των οποίων μισούν την οικονομική πολιτική.
Θα ισχυριστεί ίσως κανείς πως τη φορολογική ευθύνη έχει το υπουργείο οικονομικών. Αυτό όμως ισχύει μέχρι ενός σημείου. Τα δύο υπουργεία είναι αλληλένδετα και σε πολλές περιπτώσεις τα αναλαμβάνει το ίδιο πρόσωπο. Επίσης ο Μακρόν παρέμεινε επί...μακρόν μέρος αυτής της κυβέρνησης και διαφοροποιήθηκε παραιτούμενος στα τέλη του καλοκαιριού του 2016 για να στήσει την προεκλογική του εκστρατεία, όχι για την οικονομική πολιτική.
Το ζητούμενο για τον Μακρόν είναι το πως θα προσέλθουν οι Γάλλοι στις κάλπες, διότι η διαφορετική χθεσινή ανάγνωση λέει πως τον επέλεξε 1 στους 4/5 και ότι 2 στους 5 ψήφισαν ενάντια στην Ε.Ε. (Λε Πεν - Μελανσόν) και άλλος 1 στους 5 σχεδόν ενάντια (Φιγιόν). Αν το κριτήριο είναι η Ε.Ε., οι πολιτικές της και η παγκοσμιοποίηση, τότε θα δοθεί σκληρή μάχη.
Θα έχει πολύ ενδιαφέρον αν τελικά οι Γάλλοι εξελέξουν πρόεδρο τον υπουργό οικονομίας του Ολάντ που τους έσκισε στους φόρους και τον καμαρώνουν μαζί με τη θείτσα του. Είναι σαν να παραιτηθεί ο Τσίπρας και να βγάλουμε πρωθυπουργό τον Σταθάκη...
Je sui μουρλοί!
Je sui μουρλοί!