 |
| φωτο από: http://www.insider.gr/sites/default/files/louketa-magazia.jpg |
Οι ιστορίες που θα σας διηγηθώ παρακάτω είναι πραγματικές , είναι οι μικρομαγαζάτορες της διπλανής πόρτας,αν σας θυμίζουν κάτι απο τη δική σας καθημερινότητα είναι γιατί είναι οι φίλοι, συγγενείς και γείτονες που προσπαθούν σαν σύγχρονοι Δον Κιχώτες να πολεμήσουν τους μνημονιακούς ανεμόμυλους.
Δεν έχουν την ψευδαίσθηση οτι θα γίνουν πλούσιοι, ουτε κάν οτι θα τα καταφέρουν. Αγωνίζονται κάθε μέρα για την επιβίωση της μικρής τους επιχείρησης και ίσως αν καταφέρουν, να γεμισουν το πιάτο στο τραπέζι.
Λίγα χρόνια πριν φύγω για Γερμανία ένας γείτονας είχε ενα μικρό μαγαζί με είδη καπνού πάλευε να το κρατήσει μέχρι να πάρει σύνταξη. Ήταν λίγοι μήνες μετά την πρωτη γενναία αύξηση στον καπνό και το πολύ δύσκολο φάνταζε πλέον ακατόρθωτο.
Σε μια μικρή συζήτηση που είχα κάνει μαζί του, οταν τον ρώτησα - Πως τα καταφέρνεις και επιβιώνεις, πώς κρατάς το μαγαζί; Αντι για απάντηση μου έφερε ενα καλάθι, απο αυτά που έβαζαν μέσα τα μπουκάλια το κρασί ως συσκευασία δώρου γεμάτο μέχρι επάνω απο φακέλους κλειστους.
-Το βλέπεις με ρώτησε; Εδώ βάζω μέσα χωρίς να το ανοίξω οτι βρίσκω κάθε πρωί κάτω απο την πόρτα. Ενα χρόνο μετά είδα το κηδειόσημο εξω απο το μαγαζί του. Το καθημερινό άγχος δεν τον άφησε να προλάβει καν να χαρει σύνταξη.
Αυτή ήταν η εικόνα που άφησα πριν 2 χρόνια φεύγοντας απο την Ελλάδα. Αδεια μαγαζιά και άνθρωποι να πασχίζουν να κρατήσουν ανοιχτά τα υπόλοιπα. Κάθε χρόνο, περνάω το χρόνο των διακοπών μου πάντα στην Ελλάδα και κάθε φορά βρίσκω τα περισσότερα μαγαζιά κλειστα και τα ανοιχτά να είναι άδεια απο εμπορεύματα και οι μαγαζάτορες πιο άδειοι ακόμα από κουράγιο και ψυχικά αποθέματα.
Σα να 'ναι χθές θυμάμαι που με το φίλο μου το Βασίλη, πέρισυ, κάναμε βόλτα σε μεγάλο σουπερμάρκετ στο Ρέντη και βλέπαμε τα άδεια ράφια του που θύμιζαν εικόνες από καταστήματα των χωρών του ανατολικού μπλόκ τη δεκαετία του 80. Του έλεγα περιπαιχτικά, εσένα έπρεπε να έχουν για διευθυντή του καταστήματος.
Ο Βασίλης είχε κάνει διδακτορική διατριβή στη διακόσμηση του μαγαζιού του με άδεια κουτιά πίσω απο τα λιγοστά του εμπορεύματα, λόγω κρίσης,τόσο εξυπνα στημένα που οσοι δεν γνωριζουν το μυστικό μενουν έκπληκτοι απο την αφθονία των ειδών.Κάποιες φορές βέβαια χαλάει η μαγεία, όταν κάποιος, θεωρει οτι το άδειο κουτί εχει περιεχόμενο και το παιρνει στα χέρια του.
Χθές ήταν ημέρα αργίας εδώ στη Γερμανία και σκέφτηκα να τον πάρω τηλέφωνο να μάθω τα νέα του.
Το μαγαζί του βρίσκεται μέσα σε μια μικρή στοά που άλλοτε έσφυζε απο ζωή, ηταν γεμάτη απο κόσμο με γεμάτες τσέπες, ανθρωπους που δούλευαν. Χθές, ο τζίρος του μέχρι το μεσημέρι ήταν 7 ευρώ. Ολόκληρος ο τζίρος του! Τα είδη που πουλάει κοστίζουν απο μερικά δεκάλεπτα εως 10-20 ευρω, αλλά ακόμα και αυτά ο κόσμος δυσκολεύεται να τα δώσει. Μερικές φορές νοιώθει τόσο άσχημα που χαρίζει απο το λιγοστό εμπόρευμα του σε πελάτες που δεν έχουν ούτε μερικά δεκάλεπτα να του δώσουν.
Ο ίδιος χρωστά, δεν ξέρει και ο ίδιος πόσα ενοίκια για το μαγαζί και όπως μου είπε πάνε 4 μήνες που έβαλε τελευταία φορά κάποια χρήματα, έναντι, στον ιδιοκτήτη, που ευτυχώς καταλαβαίνει το δράμα που περνάει.
Το σταθερό τηλέφωνό του είναι κομμένο εδώ και χρόνια, το ρεύμα πάντα με έναντι για να μην του το κόψουν, το internet, όπως στα ανέκδοτα, απο γειτονικό κατάστημα.
Σα να μην έφταναν αυτά, το πιό τραγικό, 2.5 χρόνια πριν, πέρασε 5 ημέρες στα υπόγεια κρατητηρίου, για μια ερήμην καταδίκη για οφειλή 200 ευρώ για την οποία δεν είχε καν ενημερωθεί.
Ναι σε αυτή τη χώρα που οι βιαστές,οι κλέφτες, οι ληστές και οι δολοφόνοι κυκλοφορούν ελεύθεροι, σ' αυτή τη χώρα που αποφυλακίζονται οι επίορκοι και οι καταχραστές δεκάδων εκατομμυρίων ευρώ, βρέθηκε ο Βασίλης για 200 ευρώ για 5 μέρες σε ενα ανήλιαγο κελλί 20 μέτρα κάτω απο τη γη.
Γιατί όπως είχε πει και ο Oscar Arnulfo Romero, αρχιεπίσκοπος στο Ελ Σαλβαδόρ, "La justicia es igual a las serpientes. Sólo muerden a los que están descalzos" (Η δικαιοσύνη είναι σαν τα φίδια. δαγκώνει μόνο τους ξυπόλητους)
Η γειτόνισσά του, απέναντι, που πήρε με τη σειρά της στα χέρια της το μαγαζί του πατέρα της, μαγαζι που υπήρχε για δεκαετίες, δεν τα κατάφερε, το έκλεισε. Τώρα με τον πατέρα της να έχει φύγει από τη ζωή, μόνη με τη μητέρα της προσπαθούν να επιβιώσουν με μια κουτσουρεμένη σύνταξη.
Ο γείτονας του δίπλα μετακομίζει σε ένα μικρό μαγαζάκι που βρήκε ευκαιρία,ανάμεσα στα χιλιάδες ξενοίκιαστα, με 120 ευρώ ενοίκιο, όλοι προσπαθούν πια να επιβιώσουν.
Ενας άλλος φίλος, διαδικτυακός αυτός, στο facebook, ο Αρης, με ένα μικρό μαγαζί ανέβασε στον τοίχο του μια προσωπική του ιστορία, εναν απο τους διαλόγους , με κάποιον από τους πελάτες του.
"-Καλημέρα σας. Μία βρύση μπάνιου πόσο κοστίζει;
-Μπαταρια μπάνιου θέλετε; Αναμεικτική ή παλαιού τύπου;
-Την πιο φτηνή.
-Η πιο φτηνή είνα αναμεικτική κινέζικη. Έχει 27 ευρώ αλλά δεν είναι ιδιαίτερα αξιόπιστη.
-27 ευρώ, ε; Δηλαδή μια ολόκληρη περιουσία...
-Περιουσία λέτε, ε?
-Για μένα τώρα πια ναι. Και έχω χαλασμένη και τη βρύση του νεροχύτη.
-Τι να σας πω, σας καταλαβαίνω. Αλλά δυστυχώς δεν μπορεί ένα τέτοιο υλικό να κοστίζει λιγότερο.
-Καλά τα λέτε αλλά δεν έχω αυτά τα χρήματα...
Έφυγε ο άνθρωπος με μία απογοήτευση στο πρόσωπο. Προτιμάει κάθε φορά που θα θέλει να κλείσει τη βρύση, να κλείνει το γενικό διακόπτη του μπάνιου. Παρά να δώσει 27 ευρώ για να την αλλάξει."
Αυτούς τους ανθρώπους, τους εμποράκους της διπλανής πόρτας αποτελειώνουν καθημερινά η άγρια φορολογία, οι προκαταβολές φόρου, τα τέλη επιτηδεύματος ,αυξήσεις σε λογαριασμούς, πρόστιμα και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς.
Σ' αυτούς τους ανθρώπους, που προσπαθούν ακόμα να μείνουν όρθιοι, θα έρθουν να δώσουν τη χαριστική βολή οι απάνθρωπες διατάξεις του 4ου μνημονίου.
Η Ελλάδα που συνεχίζει να υποφέρει είναι βουβή, δε σημαίνει όμως οτι δεν υπάρχει, αρκεί να δείς προσεκτικά και θα παρατηρήσεις οτι ο πόνος και η δυστυχία περισσεύει κάτω απο την περηφάνεια και την αξιοπρέπεια, πολλών ανθρώπων δίπλα μας.