Ολα όσα συνθέτουν τη ζωή, πρόσωπα, καταστάσεις, θέσεις και τα παράγωγά τους, παραμένουν ανοικτός φάκελλος και προσδίδουν τέλεια έκφραση στη φορά για διέξοδες ή αδιέξοδες και αδαπάνητες σκέψεις, για φιλοσοφικό και μεταφυσικό στοχασμό και, ταυτόχρονα, την αρμονική σφυγμομέτρηση του Δημιουργού.
Πρόκειται για μια συμπαντική αλήθεια. Ολες οι άλλες "αλήθειες" βρίσκονται κάπου στο μέσο και η πληθώρα των αντιλήψεων και των προσωπικών διαδρομών δεν μας αφήνουν να δικαιώσουμε, με την ιδιαίτερη προσωπική κρίση την πιο αληθινή, ταυτίζοντας έτσι το αληθινό με τη μέση έκφραση που αποτελεί και το νόμο της ιστορίας.
Μπαίνει έτσι με οξύτητα το πρόβλημα του ορθολογισμού και της διαισθανόμενης αλήθειας, γύρω από τα οποία έχουν εγερθεί με παράλληλη πνευματική δράση, αντίθετες θέσεις και τάσεις. Το εύρος ωστόσο της αλήθειας στην πολιτική προσλαμβάνει άλλες διαστάσεις. Εκτός του ότι εμφανίζεται πολυμορφική, η αλήθεια στην πολιτική συνδέεται κατ' εξοχήν με το ήθος και της επιπτώσεις της στις κοινωνίες.
Η συνισταμένη των παραγώγων της έχει ιδιαίτερα και ευάλωτα χαρακτηριστικά. Οταν μάλιστα παραχάραξη της αλήθειας από την πολιτική κοινωνία, τότε ανοίγει διάπλατα ο δρόμος στον πολιτικό βερμπαλισμό, στη λογοθύελλα που σαρώνει τα έργα, στους νεολογισμούς που έπαψαν να σημαίνουν κάτι συγκεκριμένο και στην παραπαίουσα στο τίποτα πολιτική σκέψη, που επιδίδεται σε αθροίσματα μωρίας και απάτης.
Αλήθεια και πολιτική, όπως ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα, είναι δύο μεγέθη ασύμμετρα και κυρίως ασυμβίβαστα. Και η εν Ελλάδι πολιτική εξουσία, απομακρυσμένη μονίμως από την αλήθεια, συμβάλλει στην καταρρακτώδη συσσώρευση κοινωνικών προβλημάτων, που τρέπουν πάντα και σχεδόν από πάντα, τους πολίτες στην απογοήτευση και την απόγνωση.
Το ελάττωμα αυτό της πολιτικής, η πρακτική του σφαγιασμού της αλήθειας, που βέβαια εκλαμβάνεται ως "προσόν" από το πολιτικό κατεστημένο, πολύ περισσότερο όταν δημιουργεί τις προυποθέσεις της φαντασμαγορίας προς τέρψιν των οφθαλμών και των ενστίκτων των λαικών μαζών, είναι ιδιαίτερα "ευεπίφορο" σε περιόδους κρίσης.
Και η "μεγαλόφωνη παρουσία" του αφαιρεί ακόμα και την απλή εντύπωση της επιτηδευμένης πολιτικής συμπεριφοράς. Αν και η επιτήδευση ως στοιχείο πολιτικό ναρκισσιστικά επίμονο, θα έλεγα ότι ωχριά μπροστά στο πολιτικό ψεύδος και τις ολέθριες διαστάσεις του για το κοινωνικό σύνολο.
Αυτό το συνονθύλευμα ψεμάτων πίσω από ένα πυκνό παραπέτασμα "επιθετικής αλήθειας", που δικαιολογεί τα αδικαιολόγητα, μας οδήγησε ως κοινωνία πολιτών στη σημερινή αδιέξοδη πραγματικότητα, στην εθνική περιπέτεια.
Γιατί, όσο ως κοινωνία με τις διάφορες αλλοτριώσεις της, δεν αναζητούμε τα σημεία αναφοράς της "αληθινής" αλήθειας, τόσο ως μια άμορφη μάζα κατευθυνόμαστε προς τη στενή αχερόντεια πύλη, που οδηγεί από τη γη στον Αδη, από το φως στο σκοτάδι, από την παράδοση και τον πολιτισμό μας στην αίρεση, από την ευσέβεια στην πρόκληση.
Αλήθειας που είναι οι σωτηριολογικές και εσχατολογικές αντιθέσεις κάθε κοινωνίας ανθρώπων.
Πόσο ακόμα μπορούμε να ζούμε χωρίς έστω σημεία αναφοράς αλήθειας; Να υπομένουμε το βασανιστικό Τίποτα; Ακόμα και ο Τίτυος, ο Τάνταλος και ο Σίσυφος, οι πρώτες τιμωρημένες ψυχές της προχριστιανικής κόλασης, "διαπιστώνουν" πως το μαρτύριο της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας δεν επιδέχεται καμία τελετή εξαγνισμού, εξιλασμού και κάθαρσης.
Οι δε διεργασίες που γίνονται μόνο στο κοινωνικό υποσυνείδητο, κάτω από πιέσεις υποστασιακού αλυτρωτισμού και μέσα σ' ένα κλίμα μεσσιανικής αναμονής, αποκαλυπτικών προμηνυμάτων, οιωνών απογοήτευσης, αναθέματος και παρακμής, είναι σαν το κλίμα των Αζτέκων την παραμονή της άφιξης του Κορτέζ.