Δεν μας κορόιδεψαν, δεν είπαν ψέμματα ποτέ...απλά μεσα σέ όλες τις υποσχέσεις τους , έλεγαν , απο μέσα τους μάλλον ή ψιθυριστά, το "κάποια στιγμή".
Κάποια στιγμή θα καταργήσουν τα μνημόνια,
κάποια στιγμή θα καταργήσουν τον ΕΝΦΙΑ,
κάποια στιγμή τα νοσοκομεία θα έχουν ξανά φάρμακα και γάζες, κάποια στιγμή δε θα πεθαίνουν οι ασθενείς κατά δεκαδες,
κάποια στιγμή, θα πέσει μαγικά η ανεργια,
κάποια στιγμή οι νέοι και οι επιστήμονες θα σταματήσουν να μεταναστεύουν,
κάποια στιγμή θα αυξηθούν οι μισθοι και οι συντάξεις,
κάποια στιγμή θα σταματήσουν να πεθαίνουν απο το κρύο ή το μαγκάλι οι ανήμποροι,
κάποια στιγμή θα σταματήσουν να δυστυχούν, να αυτοκτονουν οι Έλληνες
όταν βέβαια
κάποια στιγμή έρθει η ανάπτυξη.
Μέχρι να γίνουν όμως αυτά, κάποια στιγμή θα έρθει ξανά ως σωτήρας ο κουρασμένος "μεταριθμηστης" , αφού ξεκουράστηκε 2 χρόνια στην αντιπολίτευση και ο λαός χρυσόψαρο ξέχασε οτι ήταν σημαντικό μέλος μια άγριας μνημονιακής κυβέρνησης,να συνεχίσει το όμορφο αυτό παραμύθι που δεν έχει τέλος.
Και έτσι το παραμύθι συνεχίζεται,7 χρόνια τώρα, με το τσίρκο που κάνει στροφές 360 μοιρών, διαβάζει Ναόμι Κάμπελ, με το άλλο που δηλώνει αξιόπ@στας και μας καλεί για ραντεβού στις κάλτσες, με τον ιδιοκτήτη πιτσαρίας που έσκισε, με τον αντιστασιακό εξαμηνίτικο αρχηγό που δηλώνει "διοικιτικος μεταριθμηστης" οταν δεν υπάρχει ο αυτόματος διορθωτής να του τραβήξει λίγο το αυτί και τους υπόλοιπους αστέρες που θα ήταν άριστοι ανταγωνιστές του Σεφερλή αν έπαιρναν το θέμα ζεστά και παρατούσαν την πολιτικη.
Και κάπου-κάπου, ανάμεσα στις κακοστημένες παραστάσεις αυτου του τσίρκου της συμφοράς, ξεπηδούν, σωτήρες μιας χρήσης με οράματα και μαγικές ιδέες που ουτε οι ίδιοι δεν τις πιστεύουν, οικονομολόγοι που δεν κάνουν ούτε για ταμίες σε σουβλατζίδικο και πολιτικοί γυρολόγοι που πηδάνε απο κόμμα σε κόμμα και απο συμπαράταξη σε συνασπισμό.
Αυτοί οι τελευταίοι δεν έχουν καμμία αιδώ ακόμα και όταν τους τρίβεις στη μούρη γραπτά τους και βίντεο που δείχνουν οτι έφτυναν εκεί που γλείφουν σήμερα.
Και ο λαός, όταν κάποτε ξυπνάει και φωνάζει, κάθε φορά, έρχονται δίπλα του προβοκάτορες σκοτεινών κέντρων για να σαμποτάρουν και να διαλύσουν την όποια φωνή αντίστασης.
Διαδικτυακή μου φίλη, η Μαρία, μου έγραψε, μεταξύ άλλων, στον τοίχο μου στο facebook ως απάντηση στο άρθρο που έγραψα "Διαζύγιο με τη λογική"
"Εγώ που σου γράφω είμαι απο τα πρώτα θύματα της κρίσης τους...έχασα την δουλειά μου και ο σύζυγος μου επίσης και αργότερα έχασα και τον ιδιο από καρκίνο.....Δεν ήμουν και δεν είμαι από αυτούς που μαζί τα έφαγαν.....Δουλεύαμε για να ζούμε με αξιοπρέπεια. Δεν θα τους επιτρέψω να μου στερήσουν την ελπίδα και το όνειρο....Αγωνίζωμαι και συνεχίζω όχι για μένα πια αλλά για την χώρα που θα παραδώσω στο παιδί μου......σε ευχαριστώ για όσα γράφεις...."
Ειναι πολύς ο κόσμος βουβός που υπομένει με αξιοπρέπεια το δράμα που ζεί. Παράπλευρες απώλειες τα φανερά και τα αφανή θύματα των μνημονίων.
Ειναι πολύς κόσμος σαν τη Μαρία που δε μιλάει, που περιμένει με καρτερία και αξιοπρέπεια.Είναι τραγικό δίπλα μας άνθρωποι υποφέρουν και άλλοι νομίζουν οτι η ασυλία τους στην κρίση θα κρατήσει αιώνια.
Ο άντρας της Μαρίας, ο φίλος μου ο Χρήστος στην αρχή της κρίσης, ο Μανώλης διαδικτυακός φίλος εδώ και συνάδελφος μηχανικός,άφησε κι αυτός την τελευταία του πνοή στην Καλαμάτα,ο φίλος μου ο Πέτρος και τόσοι άλλοι που φεύγουν και είναι μόνο αριθμοί για τους μνημονιακούς άρχοντες και τους δανειστές.
¨Ολοι έχουμε φίλους που χάσαμε μέσα στα 7 μνημονιακά χρόνια, πολλοί απο αυτούς έφυγαν εντελώς άδικα μην αντέχοντας την αφόρητη πίεση έτσι ξαφνικά ή αφου παλεψαν για τη ζωή τους σε ένα άθλιο ράντζο ενός τριτοκοσμικού νοσοκομείου.
¨Ανθρωποι έντιμοι , που δεν τα φάγανε μαζί με τους χοντρόπετσους πολιτικούς, δεν τα φάγανε μαζί με τα κομματικά τσιράκια, που αγωνίστηκαν τίμια και εργάστηκαν σκληρά για ένα καλύτερο μέλλον γι αυτούς και τα παιδιά τους, εφυγαν πικραμενοι απο τη ζωή και όσοι έμειναν πίσω νοιώθουν μόνοι και προδομένοι.
Την ίδια εποχή που πρωθυπουργικός φωτογράφος μένει σε ξενοδοχείο και πληρώνει ο ελληνικός λαός 850 ευρώ τη βραδυά για κάθε μια απο τις 5 διανυκτερεύσεις του,χρήματα που είναι για κάποιους πάνω απο το ετήσιο τους εισόδημα, μπαίνεις στο νοσοκομείο και δεν ξέρεις αν θα ξαναβγείς ζωντανός, πας στη δουλειά σου και δεν ξέρεις αν θα σχολάσεις, αν θα πληρωθείς αν θα σε απολύσουν, ανοιγεις το μαγαζί σου το πρωι , βρισκεις στοιβες λογαριασμούς και σφίγγεται η καρδιά σου.
Σ αυτή τη χώρα και σε αυτούς τους ανθρώπους μπήκαν τα τελευταία καρφιά στο σταυρό του μαρτυρίου τους πριν λίγες μέρες με το 4ο μνημόνιο χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Χωρίς να κλάψει κανείς.
Μήπως πρέπει, ΤΩΡΑ και όχι κάποια στιγμή, να ξυπνήσουμε και να πάρουμε τις τύχες μας στα χέρια μας πριν να είναι αργά, περιμένοντας ηλίθιους΄, ψεύτες και απατεώνες να μας σώσουν;