Στην περίοδο της χρόνιας κρίσης σε τούτη τη χώρα επεκράτησαν ένστικτα καθαρώς εγωιστικά σ' ένα ασφυκτικό πλαίσιο κατεστημένων συμφερόντων. Με τα συμφέροντα της ασήμαντης πολιτικής και οικονομικής μειοψηφίας να εκμεταλλεύεται το δυναμισμό της, αλλά και τις περιστάσεις, ώστε να καταπιέζει το εθνικό σύνολο.
Και ο μισθοσυντήρητος, ο συνταξιούχος, ο μεροκαματιάρης, ο άνεργος, ο βιοπαλαιστής Ελληνας, μετά από επτά χρόνια κρίσης, βρέθηκε να περπατά και να βλέπει μόνο τη σκιά του. Βρέθηκε μέσα στη δίνη απροετοίμαστος και ο ίλιγγος τον συνεπήρε. Και με επιβαρυντικό στοιχείο την κόπωση από τις άσκοπες πολιτικές περιπλανήσεις του, ετείχισε κάθε ελπίδα στη στεγανή της μόνωση.
Και μέσα σε τούτη την ατμόσφαιρα της δυσπιστίας προς όλες τις αξίες, προς τους θεσμούς, προς την αποτελεσματικότητα του κράτους πως θα ήταν δυνατόν να αντέξουν οι αισθητικές που πρέπει να αποτελούν το έρμα της πολιτικής πράξης;
Ο Ελληνας δέχθηκε τον ακρωτηριασμό των δικαιωμάτων του χωρίς καμία αντίδραση επί της ουσίας, ούτε μικρή ούτε μεγάλη, σαν αναγκαίο ευρωπαικό φαινόμενο, που είχε και στην Ελλάδα τις αναπόφευκτες προεκτάσεις του, αφού έτσι του το παρουσίασαν οι "τεχνίτες" των πολιτικών προσαρμογών. Κι αφού η εποχή, εποχή απαλλοτρίωσης των ατομικών δικαιωμάτων, εργασιακών και γενικότερα, συνάντησε σχεδόν παντού και την παθητική ανοχή του πνεύματος.
Οι σποραδικές και ανεκδήλωτες κατά καιρούς τάσεις αντίδρασης έχουν αξία καθαρώς πλατωνική, χωρίς καμία ουσιαστική επίδραση στη γενική αδιάφορη ροή της νεοελληνικής αδιαφορίας ως απότοκο κυρίως της φοβίας.
Με την αδράνεια και τη φοβία να συνθέτουν το ψυχολογικό κλίμα σε τούτο τον τόπο, όταν για επτά χρόνια τώρα σημειώνονται οι επιβολές και τα "πραξικοπήματα" κατά των ατομικών ελευθεριών, οδήγησαν σ' έναν εκτραχηλισμένο κοινοβουλευτισμό, σε μια ιδιάζουσα κοινοβουλευτική δικτατορία, όπου η περιφρόνηση της θέλησης του λαού συντελείται με τις επικύψεις των αβούλευτων της Βουλής προς τα ξένα και εγχώρια συμφέροντα.
Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, ωστόσο, πως η κατάλυση των δικαιωμάτων μας, ακόμα και της ελευθερίας μας, της εθνικής μας αξιοπρέπειας, δεν μας ήρθε σαν απροσδόκητος κεραυνός. Για χρόνια ζούσαμε μέσα σε μια παραίσθηση ευδαιμονίας και πολιτικής καιροσκοπίας προτού καν μας επισκεφθεί με τα βαριά της πέλματα η η κρίση.
Κι όταν ήρθε, ακόμα και τα ελεύθερα πνεύματα εσίγησαν. Ησαν και τούτα κάτω από την αποσυνθετική επίδραση των προσδοκιών και των επιχρυσωμένων ιδεολογιών και θεωρούσαν πως η διαμαρτυρία τους είτε θα τους "ξεβόλευε", είτε θα ήταν ίσως μια παραφωνία στο "κοινό αίσθημα".
Και υπήρχαν κάποιοι που υποστήριζαν, με πολλή αφέλεια, πως χρειαζόμασταν τη δοκιμασία της κρίσης για να νιώσει το ναρκωμένο εθνικό σώμα το βάρος του λακτίσματος για να ξυπνήσει. Ξύπνησε; Οχι βέβαια! Γιατί ξεχνούσαν όλοι αυτοί κάτι ουσιώδες: Πως το εθνικό αυτό σώμα είχε την προδιάθεση της νάρκης.
Ετσι, ύστερα από τους πρώτους μήνες της μάταιης αναμονής για έξοδο από την κρίση, με την πολιτική ανικανότητα να "στροβιλίζεται" γύρω από τα ιερά και τα όσια του τόπου τούτου, ήρθαν οι μήνες της "σταθεροποίησης" της πολύπλευρης πλέον κρίσης, χωρίς καν να υπάρχει στον ορίζοντα ο αιφνιδιασμός της έκπληξης.
Και με το πέρασμα του χρόνου, ο Ελληνας άρχισε να συνηθίζει ότι μπορεί να ζήσει και ως "δούλος" και να περπατά και να βλέπει μόνο τη σκιά του...και η μαγική λέξη, η Ελευθερία, να έχει χάσει με μιας όλο το βαθύ και το άρτιο περιεχόμενό της...