Γιατί ορώντες και μη βλέποντες, έχουμε εθιστεί στην ανοχή και στη "μακαριότητα", ενώ ευελπιστούμε παθητικά για τα αποφάγια από τα πλουσιοπάροχα τραπέζια των μονίμως προνομιούχων και των κατεχόντων την εξουσία σε τούτη τη χώρα...
Ο Ελληνας ισορροπεί αναμφίβολα πλέον ως αντικείμενο μιας μεγάλης πλάνης και μάλιστα ως κεκράκτης και χειροκροτητής ενίοτε παντός βδελυρού εκ της εξουσίας απορρέοντος...
Ποιο είναι το μαρτύριο των καιρών μας ως κοινωνία; Η παθητικότητα και η προσδοκία της αντίδρασης από τους άλλους. Αρκεί εμείς να μη διαταράξουμε το επίπλαστο status μας, τις συνήθειές μας και ας επέρχεται ο όλεθρος.
Κι αυτή η παθητικότητα εξελίσσεται σε ηθική αδιαφορία και σ' ένα είδος υποταγμένης λογικότητας, που εκδιώκει από τη ζωή μας όχι απλώς την ευθύνη μας, αλλά την ελπίδα για την ίδια τη ζωή μας!
Πρόκειται για κοινωνικό αβδηριτισμό!..
Το "ελάττωμα" αυτό της κοινωνία, που εκλαμβάνεται ως "δώρο" από το πολιτικό κατεστημένο. Και η "μεγαλόφωνη" παρουσία αυτού του ελαττώματος, αφαιρεί ακόμα και την απλή εντύπωση της επιτηδευμένης πολιτικής συμπεριφοράς. Αν και η επιτήδευση ως στοιχείο πολιτικό ναρκισσιστικά επίμονο, θα έλεγα ότι ωχριά μπροστά στο πολιτικό ψεύδος και τις ολέθριες διαστάσεις του για το κοινωνικό σύνολο.
Αυτό το συνονθύλευμα ψεμάτων, αλλά και της κοινωνικής ελαφρότητας που περιορίζεται στο...μακρύ φόρεμα της Περιστέρας, της συντρόφου του πρωθυπουργού κατά τη δεξίωση στο Πεκίνο ή στα "αγύμναστα" μπράτσα της ώστε να τολμά να φορά κοντομάνικη τουαλέτα, πίσω από ένα πυκνό παραπέτασμα "επιθετικής" αλήθειας, μας οδήγησε ως κοινωνία στην αδιέξοδη κατάσταση, στην εθνική περιπέτεια.
Για όσους έχουν εγκλωβιστεί στη λογική της "σωτηρίας" της χώρας δια των αδιαπραγμάτευτων μνημονίων και ολισθαίνουν στην πολιτική φλυαρία της αισιοδοξίας, οι παραπάνω σκέψεις ηχούν υπερβολικές.
Να τους επιστήσω, ωστόσο, την προσοχή στον νόμο της αιτίας και του αποτελέσματος. Και να τους θυμίσω ότι η αβυσσαλέα τάφρος που χωρίζει την ευπιστία ή και το "βόλεμα" τους από τα αυταπόδεικτα γεγονότα και την ιστορική αλήθεια, καθιστά άφευκτο το άλμα τους προς το μέλλον...