Την τελευταία, χθεσινή, τηλεμαχία των γαλλικών εκλογών θα αποθανατίσει μια φράση, που εκτινάχθηκε στιλπνή και αιχμηρή, σαν χαλύβδινο βέλος, και αστραπιαία καρφώθηκε στην καρδιά της γαλλικής και τη ευρωπαϊκής ιστορίας.
Καλό είναι να την μάθουν οι ΄Ελληνες, γιατί μας αφορά.
Την είπε βέβαια η Μαρίν Λεπέν. Είπε:
«Όπως κι’ αν είναι, κ. Μακρόν, την Γαλλία, μετά την Κυριακή, θα την κυβερνά μια γυναίκα. ΄Η Εγώ ή η Μέρκελ!. . .»
Δεν την ανέπτυξε σ’ αυτό το σημείο. ΄Ολοι οι ακροατές θα κατάλαβαν. Αλλά αργότερα, στην αναμέτρηση δυόμιση ωρών, του είπε ότι είναι υποταγμένος («σε στάση πρηνηδόν») στην Μέρκελ, στην Ουάσιγκτων, στη νομενκλατούρα των Βρυξελών, στις τράπεζες, στις πολυεθνικές και στα τραστ των ΜΜΕ, που συναποτελούν το Σύστημα.
Τα ΜΜΕ, των τραστ αλλά και τα δημόσια, στη Δυτική Ευρώπη τουλάχιστον, περιλαμβανομένων της Βρετανίας, κουκουλώνουν και εξαφανίζουν κάτι τέτοιες εκρηκτικές φράσεις και προσπαθούν να υποβάλουν στην παθητική πελατεία τους ότι επρόκειτο περί ενός πολιτικού καυγά χαμηλής στάθμης, όπου ο κ. Μακρόν κέρδισε με την σοβαρότητα του προγράμματός του- όταν στην πραγματικότητα επί δυόμιση ώρες απολογείτο και κατέφευγε σε «εξευγενισμένες» βρισιές.
Της καταλόγισε ότι είναι το κίνημα του μίσους και του φόβου, ότι καπηλεύεται την δυστυχία και τις ανησυχίες της κοινωνικής ανασφάλειας και ότι κηρύσσει την περιχαράκωση στα κλειστά σύνορα και στο παρελθόν – ενώ αυτός πιστεύει στα ανοικτά σύνορα, στην ομοσπονδιακή Ευρώπη και στην παγκοσμιοποίηση.
Την είπε την παγκοσμιοποίηση –ως μαγνητικό πόλο της πολιτικής του πυξίδας. Επιβεβαιώνοντας έτι τις αναλύσεις διανοουμένων και σχολιαστών σε ιστοσελίδες πυρήνων του Γκωλλικού κινήματος, που εκθέτουν την ιλιγγιώδη αναρρίχηση του πιθανού αυριανού προέδρου από την αφάνεια, από μια κλίμακα που κάθε σκαλί της ήταν δεσμός μ’ ένα πρόσωπο-κρίκο στην αθέατη αλυσίδα εξουσίας που ζώνει τη γαλλική προεδρία.
Εξέχουν στους κρίκους αυτούς ηχηρά ονόματα, που δεν ακούγονται νάχουν γαλλικές ρίζες και θρήσκευμα, με εξαιρετικούς τίτλους σπουδών (οικονομικών), με ιστορικό που αρχίζει από την σύλληψη της Ευρωπαϊκής ΄Ενωσης, και τον ρόλο αμερικανικών υπηρεσιών και ιδρυμάτων στον τοκετό και την διαπαιδαγώγηση της και επίσης ονόματα που συνδέονται με πανίσχυρες ομάδες πιέσεως, οικονομικές , γεωπολιτικές, θρησκεύματος και Στοές…
Πρόσφατο άρθρο στη Ντεγκωλλική ιστοσελίδα «Επιτροπή Βαλμύ», εστιάζεται στην πτυχή των διασυνδέσεων του υποψηφίου προέδρου με τη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ. Αυτή η ερμητικά κλειστή λέσχη προγραμματισμού των εγκοσμίων και φροντιστήριο νέων ηγετών, είναι γνωστή εκ των έσω και σε αρκετούς ημετέρους φωστήρες, αλλά και ευρύτερα από το μυστήριο και την φαραωνική αστυνομική θωράκιση που προβάλλει την ετήσια σύνοδό της.
Πάντως, ο τίτλος «En Marche!» (Εμπρός) του «κινήματος» του Μανουέλ Μακρόν ήταν ο τίτλος ιστοσελίδας ενός φίλου του, και η αρχική διεύθυνση του κινήματος ήταν η διεύθυνση κατοικίας του ίδιου φίλου, ονόματι Λωράν Μπιγκόρνιε, που συμμετείχε στις συνεδριάσεις της Μπίλντερμπεργκ τον Ιούνιο 2015. Ο ίδιος ο Μακρόν συμμετέσχε στις εργασίες της λέσχης τον προηγούμενο χρόνο, τέλη Μαΐου 2014. Τότε ήταν οικονομικός σύμβουλος του προέδρου Ολάντ και 2ος Γ. Γραμματέας της Προεδρίας. Δυο μήνες μετά τη συμμετοχή του στη Μπίλντερμπεργκ διορίσθηκε υπουργός της Οικονομίας.
Στη θέση οικονομικού συμβούλου του Ολάντ τον διαδέχθηκε η φίλη του Λωράνς Μπουν, και αυτή παρούσα στη Μπίλντερμπεργκ, στη σύνοδο του 2015. Άλλος φίλος-πάτρωναςτου Μανουέλ Μακρόν, ο Ανρί ντε Καστρίς, επικεφαλής των Ασφαλειών ΑΧΑ, είναι Πρόεδρος της Διοικητικής Επιτροπής της Λέσχης Μπίλντερμπεργκ.
Το σχετικό δημοσίευμα της Ντεγκωλλικής ιστοσελίδας, για να κατατοπίσει πληρέστερα τους αναγνώστες για την ταυτότητα και τις ενασχολήσεις αυτής της λέσχης, παραθέτει την μαρτυρία μιας πολύ γνωστής γαλλικής προσωπικότητας, του συγγραφέα, περιφερειάρχη και Ευρωβουλευτή Φιλίπ Ντ Βιλιέρ, στην ακόλουθη τηλε-ταινία:
Στην αρχή του Βίντεο ο Ντε Βιλιέρ μιλάει για τη λειτουργία του κυβερνητικού μηχανισμού της Ε.Ε. στις Βρυξέλλες, που γνωρίζει ως ευρωβουλευτής και συνεχίζει με τη Λέσχη. Λέει:
«Αυτό που έζησα στις Βρυξέλλες και φαίνεται να είναι φυσιολογικό, υπάρχουν εκεί 3.000 Διευθυντές Πολιτικής (Policy Managers) και 30.000 λομπίστες (!) (πράκτορες προώθησης επιχειρηματικών –κυρίως- συμφερόντων). Προέρχονται από τη Χημική βιομηχανία, επιχειρήσεις αερίου και λοιπά, κάθε μεγάλου κλάδου. Κάθε τέταρτο της ώρας χτυπούν μια πρόταση/αίτηση. Κάθε φορά που πατάτε το κουμπί ( ψηφοφορίας) υπάρχει ένα λόμπι από πίσω. Αυτό που εγώ είδα, είδα με τα μάτια μου, είναι ότι οι Επίτροποι είναι οι μελλοντικοί λομπίστες και οι λομπίστες οι μελλοντικοί επίτροποι. Επομένως είναι ένα μπέρδεμα ιδιοτήτων που απολήγει σε παράνομο έλεγχο συμφερόντων Έτσι η Ευρώπη είναι ένα ον των αβύσσων και αυτό που τρέμει είναι το φως. Είναι μια γκρίζα ζώνη όπου δεν ξέρεις ποιος αγοράζει ποιόν.
«Αυτό στο οποίο αναφερθήκατε προηγουμένως ήταν μια σύσκεψη που έγινε στις 17 Μαρτίου 2007, στην οποία παραβρέθηκα κατά περίεργη τύχη. Στην είσοδο κάτι έγινε με την κάρτα μου (πρόσκληση;) και πέρασα στην αίθουσα. Και ήταν εκεί, παντού, οι σούπερ-τοπ, η αθέατη υπερτάξη, ο Κίσινγκερ, ο Μπρζενζίνσκυ, οι επικεφαλής επιχειρηματικών συγκροτημάτων, ήταν ο Μπερζόν (αναφέρει Γάλλους επιχειρηματίες και τραπεζίτες). Υπήρχαν μικρά τραπέζια καλά εφοδιασμένα και γίνονταν ομιλίες.
«Αυτό που κατάλαβα ήταν πως εκεί ήταν η Τριλάτεραλ, κλάδος Ευρώπης. ΄Ητανε τετρακόσιοι. ΄Ελεγαν πρέπει να καταστρέψουμε την ομοιογένεια των εθνών. Πολύ ενδιαφέρον ! Θα πρέπει να μεγαλώσουμε την αγορά. Να έχουμε μια παγκόσμια, μαζική αγορά. Αυτοί είναι που επινόησαν τον όρο παγκόσμια διακυβέρνηση. Μιλούσαν για την υπερθέρμανση του πλανήτη. Λέγανε πως στα σχολεία αντί να διδάσκουν στα παιδιά σώστε τη χώρα, την περιοχή σας, το δέντρο μπροστά στο σπίτι σας, να λένε, όχι, να σώσετε τον πλανήτη. Και μιλάγανε για την ανάγκη να ενώσουνε στον ίδιο αγώνα τους δυο φιλελευθερισμούς, τον οικονομικό φιλελευθερισμό, ανατινάσσοντας τα σύνορα, και τον κοινωνικό φιλελευθερισμό.»
Παρουσιαστής: Μιλούσαν προς τους επικεφαλής επιχειρήσεων. Επομένως δεν πρόκειται αναγκαστικά για συνωμοσία.
Ντε Βιλιέρ: «Φυσικά. Δεν έχουν λόγο να συνωμοτούν. ΄Εχουν την εξουσία. Να σας πως τι μου είπε μια μέρα ο Φρανσουά Φιγιόν*, που είχε προσκληθεί, όπως και ο φίλος του ο Αλαίν Ζυπέ, τον επόμενο χρόνο. Του λέω, γιατί πας στη Λέσχη Μπίλντερμπεργκ; Δεν λέει στο Ευαγγέλιο ου βαλείν τον λίχνον υπό μόδιον; Το ίδιο ισχύει για τους Μασόνους. Γιατί κρύβονται αυτοί οι άνθρωποι, γιατί κρύβονται;
Π: Και τι σας απάντησε;
Ντε Βιλιέρ: Μου απάντησε –απίστευτη απάντηση !- μου απάντησε, τι τα θέλεις, αυτοί είναι που μας κυβερνούν.
Λοιπόν, η Λέσχη Μπίλντερμπεργκ, η Τριλάτεραλ υπάρχουν. Η διαφορά ανάμεσα σ’ εμένα και πολλούς άλλους είναι ότι λένε ά, είναι μια παγκόσμια συνωμοσία. Όχι, είναι η εξουσία.
Γιατί μιλούσαν εκεί; Δεν ήταν μια απλή συζήτηση. Μιλούσαν για τους επιδιωκόμενους στόχους. Λέγανε αυτοί είναι οι αντικειμενικοί στόχοι. Και ανάμεσα στους αντικειμενικούς στόχους εκείνη την ημέρα ήταν η περίφημη Διατλαντική Συνθήκη. Και αυτή η Διατλαντική Συνθήκη που ετοιμάζουν θα εγκαταστήσει ένα ιδιωτικό Δικαστήριο Διαιτησίας που θα επιτρέπει στις πολυεθνικές επιχειρήσεις να δικάζουν τα κράτη, να καταδικάζουν την λαοπρόβλητη εξουσία. Μια συνθήκη, με την οποία οι κατοχυρωμένες «επωνυμίες» προϊόντων, ο προστατευόμενες μάρκες, Θα εξαφανιστούν. Εν ολίγοις μια συνθήκη που θα δείξει ξεκάθαρα τι ήταν αυτό το περίφημο ευρωπαϊκό όνειρο.
Το Ευρωπαϊκό ΄Ονειρο δεν ήταν να οικοδομήσουμε ένα νέο έθνος στη θέση αυτών που υπέγραψαν το Μάαστριχτ. Το Ευρωπαϊκό ΄Ονειρο ήταν να παραδοθεί μια έκταση χωρίς έθνος, χωρίς κυβέρνηση, χωρίς δημοκρατία, χωρίς εδαφικά όρια, να παραδοθεί σε μια παγκόσμια μαζική αγορά, με το κλειδί στην Αμερική.
Και όταν το λέγαμε εμείς οι εξορκισμένοι της Συνθήκης του Μάαστριχτ, όπως ο Σεγκέν, ο Σεβενεμάν, ο Πασκουά και ο Λε Πεν, μας λέγανε ψεύτες. Και όμως υποτιμούσαμε την πραγματικότητα.