...Γιατί μόνο έτσι θα μπορέσουμε να ανιχνεύσουμε τις παραλείψεις μας και συνάμα θα βοηθηθούμε να χαράξουμε μια πορεία ως κοινωνία.
Ας αντιληφθούμε επιτέλους ότι από την επαύριο του πρώτου μνημονίου έκανε την εμφάνισή της μια βελτιωμένη μορφή συγκεντρωτικής πολιτικής εξουσίας ή για να το απλοποιήσω μια μορφή κοινοβουλευτικής δικτατορίας, με τους αβούλευτους της Βουλής να μονοπωλούν το δικαίωμα να σκέπτονται και να ενεργούν εξ' ονόματος του συνόλου, χωρίς ωστόσο το σύνολο να παρέχει την έγκρισή του.
Και βέβαια η εκάστοτε πολιτική ομάδα που σφετερίζεται τα δικαιώματα και τις εξουσίες του λαού, του μονίμως παραπληροφορημένου και εξαπατημένου λαού, για να δημιουργήσει μιαν ηθική βάση επιβίωσής της, παρουσιάζεται πάντα σαν η γνήσια έκφραση των εθνικών συμφερόντων και των προσδοκιών του λαού που ισχυρίζεται ότι εκπροσωπεί.
Ετσι από τον ανεκδιήγητο Γιώργο Παπανδρέου, ένα ακόμα απανθράκωμα πολιτικού τζακιού, περάσαμε στην "εκτρωματική" συγκυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου, για να φτάσουμε στη "γελοιότητα" και με μπόλικα στοιχεία γκροτέσκο συγκυβέρνηση Τσίπρα-Καμμένου ως την επιτομή της πολιτικής απάτης.
Προυπόθεση της συντήρησης μιας κυβέρνησης με καθεστωτικά χαρακτηριστικά είναι η κατάργηση της σκέψης του λαού και ο προσανατολισμός του σ' ένα πεδίο προσδοκιών και ψευδαισθήσεων στις παρυφές της αυταπάτης. Από τούτο το σημείο ο ορθολογισμός κηρύσσεται σε διωγμό. Και στους πολίτες τίθεται το εκβιαστικό δίλημμα ή της σιγής ή της εξ' ανάγκης προσαρμογής.
Ακόμα και η μαχητική αντίδραση του πνεύματος στην απόπειρα της πολιτικής εξουσίας για την υποδούλωση του, περιορίστηκε σε κάποιες υπόκωφες φωνές, στους κομματικούς και στρατευόμενους διανοούμενους. Ετσι, μια ολόκληρη κοινωνία, μαραίνεται και πεθαίνει στην περίπτυξη της δουλείας που αστόχαστα ενέκρινε.
Και τούτο συμβαίνει, γιατί η μάζα δεν έφτασε στον αληθινό πολιτισμό που προυποθέτει την πνευματική καλλιέργεια και την ιστορική μνήμη, και μονάχα μικρός αριθμός ανθρώπων αποτελεί στην πραγματικότητα το Λαό.
Το δυστύχημα είναι ότι οι άνθρωποι που εκπροσωπούν το πνεύμα ή κάποιους πυρήνες αποφάσεων, έμειναν σ' όλο το μνημονιακό διάστημα, αδρανείς απέναντι των προσπαθειών της πολιτικής εξουσίας να καταστήσει τη δημοκρατία, δια του κοινοβουλευτισμού, απατηλό προσωπείο της επιβολής συμφερόντων, ξένων και εγχωρίων.
Ακόμα και κάποιοι πολιτικοί, που θα μπορούσαν να ορθώσουν ανάστημα, βρήκαν διέξοδο είτε σε μια "βολική" σιωπή, είτε σε μιαν άνανδρη φυγή στον εσωτερικό συναισθηματικό τους κόσμο, υψώνοντας ακόμα περισσότερο το φράχτη που έκτισαν οι πολιτικοί μεταπράτες των ονείρων και των προσδοκιών του λαού.
Παραμέλησαν ολότελα το αγωνιστικό τους καθήκον απέναντι της ελευθερίας και της δημοκρατίας, για να γίνουν ασυνείδητοι και σε κάποιες περιπτώσεις, συνειδητά όργανα των δημίων των κοινωνικών δικαιωμάτων εν ονόματι της "σωτηρίας" της χώρας.