Η απόλυτη σύγχυση σε μια κοινωνία που αθροίζει απογοητεύσεις, αλλά και ψευδαισθήσεις. Σε μια κοινωνία με την πίστη της δεινά τραυματισμένη. Με τους περισσότερους Ελληνες να ξυπνάνε το πρωί και να συλλογίζονται τη νύχτα που θα έρθει.
Για πολλούς είναι άπρακτη η μέρα και οι ώρες της μετράνε την αναμονή της νύχτας. Για τους ολίγους, και πάντα "βολεμένους" ή έστω "κουτσοπορεμένους" , η ελπίδα εξακολουθεί να είναι η τροφή μιας αυταπάτης. Κι ας μην την προσδέχεται ο λογισμός, μολονότι η καρδιά τη λαχταρά, γιατί απόκαμε να συγκομίζει τον άνεμο.
Οσο κανείς παρακολουθεί το επικαιρικό γεγονός, όσο η "ηχορύπανση" των πολιτικών δηλώσεων, κυβερνητικών και της αντιπολίτευσης, προκαλούν ζημιά στους ακουστικούς του πόρους, τόσο νιώθει το φάσμα της προδοσίας και της απόγνωσης.
Μόνο που η απόγνωση θα ήταν μια παραίτηση, που δεν τη δέχονται τα κύτταρά μας, γιατί θα ήταν ένας εύκολος κοινωνικός θάνατος. Είναι καλύτερη η εγρήγορση της αγωνίας από τη νάρκη της παραίτησης. Είναι καλύτερα να απολαμβάνουμε την ηδονή της μεταβατικής κατάστασης, έστω σ' ένα πλέγμα αναμονής της Στιγμής, παρά να εθιστούμε στη σώρευση απλώς των απογοητεύσεων.
Είναι καλύτερα να πιστέψουμε στην αξία της Στιγμής και στην έντασή της, όσο κι αν γνωρίζουμε πόσες στιγμές, πόσες ώρες και μέρες, πόσα χρόνια ασωτεύτηκαν χωρίς πλήρωση. Οσο κι αν νιώθουμε ότι είμαστε το μικρό χαλίκι που εξουσιάζεται από την παλίρροια.
Τότε ίσως υπάρξει η αφύπνιση του αισθήματος της ευθύνης. Της ευθύνης απέναντι του εαυτού μας. Οχι απέναντι ενός καλλιεργούμενου μύθου περί αδιεξόδου. Τότε ίσως η ευθύνη τούτη καταστεί ο αδιάλλακτος εχθρός κάθε υποταγής στην οργανωμένη πολιτική αθλιότητα με τα όποια κατά καιρούς προσωπεία της.
Αλλά ποια ευθύνη; Οχι βέβαια αυτή που καλλιέργησε το σαπρόφυτο του πιο νοσηρού πολιτικού υποκειμενισμού, όταν για χρόνια τώρα η πολιτική απάτη θέλει τους Ελληνες να διαγκωνίζονται σε ανθρώπινες αγέλες υπό το κράτος του φόβου και της ανασφάλειας.
Και να λησμονούν την έννοια "άνθρωπος" ή να απαλλοτριώνουν την πιο στοιχειώδη ατομική ελευθερία και αξιοπρέπεια στο αποκτηνωτικό συναίσθημα του ευτελέστατου μορίου ενός απαθούς πλήθους, που κινείται κάτω από τη γκλίτσα του πιο απίθανου πολιτικού τσομπάνη!
Αυτή την ευθύνη δεν τη χρειαζόμαστε. Η αναζήτηση της νέας ευθύνης μας είναι από τα καθήκοντα που μετέχουν του φυσικού νόμου της αυτοσυντήρησης, της συνειδητοποίησης της κοινωνικής ισοπέδωσης και της εθνικής περιπέτειας. Η συνειδητοποίηση της ευθύνης μας ανάμεσα στη δική μας ελευθερία και αξιοπρέπεια και στην ελευθερία και αξιοπρέπεια της ολότητας.
Αυτή και μόνο αυτή η ευθύνη θα περιφρουρήσει τη ζωή μας και την κοινωνία, τούτη τη χώρα που μετράει μόνο τις πληγές της, από κάθε επιβολή, από κάθε πολιτική απάτη, αλλά κυρίως από την αυταπάτη μας.