...Και η γωνία του οπτικού μας πεδίου φανερώνει μόνο τον ορίζοντα της στενής περιοχής, όπου έχει σωρευτεί η εθιστική μας λειτουργία, η πολιτική μυθοπλασία και η προσωπική μας παραμυθία, η κληρονομημένη φτωχή δανεική πείρα μας.
Κάποτε από τη ρυτίδα της περίσκεψης περνούσε το αυλάκι της καθημερινότητας, από τον πόνο της καρδιάς περνούσε η ατομική περιπέτεια μέσα στη συμπλοκή του εγώ με τα μικρά και τα ασήμαντα, μέσα από τη διασταύρωση του εγώ με το φάσμα των αξιών της ζωής.
Σήμερα από την αγωνία μας απουσιάζει η Αγωνία. Επιλέγοντας το δρόμο της παραμυθίας και της αυταπάτης, την ευρύτερη περιοχή των ψευδαισθήσεων, επιδιώκουμε "φιλικότατες" σχέσεις με τη συνείδησή μας και εμφανιζόμαστε πρόθυμοι να της συγχωρέσουμε τις ακίνδυνες ανταρσίες της.
Homo sapiens και homo ignorans. Δρασκελίζουμε με ελαφριά την καρδιά τις αξίας που μας κληροδότησαν αγώνες γενεών και γινόμαστε αναχωρητές από τον κόσμο των αξιών, του πνεύματος και της ενέργειας, που μετατρέπονται σε στρατόπεδα αδιάλλακτα.
Το φαύλο καθεστώς του στενοκέφαλου κομματισμού δεν μας προβληματίζει, αρκεί να μην ανατρέπει τις συνήθειές μας ή έστω δια της παραμυθίας να μας παραπείθει ότι όλα θα πάνε καλά. Ο απόλυτος θαυμασμός της αυταπάτης μας, τόσο επιφανειακός και επιπόλαιος.
Καμία αστραπή δεν σπαθίζει το σκοτάδι του νου πολλών από εμάς και η όποια θαρραλέα φωνή ξεπηδά μέσα από την κοινωνική θολούρα και σύγχυση, τη θεωρούμε αιρετική στην καλύτερη περίπτωση. Συνήθως την εκλαμβάνουμε ως "γραφική", γιατί συγκρούεται μετωπικά με τις συνήθειές μας.
Πως να κατανοήσουμε άλλωστε τα ελατήρια του δυναμισμού της "χαμένοι στη μετάφραση" της πολιτικής μυθοπλασίας και σταθερής μας πορείας στο δρόμο της παραμυθίας. Για δεκαετίες αρνούμαστε σαν κοινωνία να "γυμνάσουμε" την αίσθηση μας στα κινήματα της πραγματικότητας,παραμελώντας το αίσθημα της ομαδικής ψυχής και παραμένοντας απελπιστικά αμαθείς ή έστω ημιμαθείς.
Ακόμα και τη γλώσσα μας την καταντήσαμε σκύβαλο και περίτριμμα της αδιαφορίας μας. Και φορώντας στα μάτια μας τον επίδεσμο της αυτάρεσκης απομόνωσης περάσαμε δίπλα από το καθολικό αίτημα των καιρών για κοινωνική αφύπνιση.
Με τούτη τη εθιστική λειτουργία μας και "λογική" πως θα αναζητούσαμε μέσα μας, για να ανασύρουμε από τα βάθη του υποσυνείδητου τις χαμένες ροπές, τις υπνωμένες φωνές, ώστε να πλουτίσουμε την κλίμακα των ήχων των αξιών μας με πρωτάκουστους φθόγγους;
Ετσι συνεχίζουμε και σε τούτα τα χρόνια της πολύπλευρης κρίσης, χωρίς κανένα ενδιαφέρον για την οργάνωση της κοινής συνείδησης, χωρίς να διεκδικούμε καμία ομοιογένεια για τον ανθρώπινο ιδεαλισμό, ανύποπτοι του δράματος που υφαίνουμε σιγά σιγά, χωρίς ενοχές για το "έγκλημα" που προετοιμάζαμε.
Και πάντα βρίσκουμε δικαιολογίες για τον αστόχαστο ατομικισμό μας, πάντα!