Γιατί δε θα κλάψω για έναν πολιτικό που "έφυγε" και για ποιους θα χύσω το πολύτιμο δάκρυ μου

φωτο από: https://s-media-cache-ak0.pinimg.com/736x/27/2f/5a/272f5afbe48caa0461fcb006524ed7cb.jpg

Υπάρχουν αμέτρητες φωνές που δεν θα ακουστούν ποτέ γιατί έτσι είναι το σύστημα. Γιατί έχουμε οικονομικό, ψυχολογικό ΠΟΛΕΜΟ.

Γιατί το κράτος μας, πετάει στα σκουπίδια τους αδύναμους, τους μη έχοντες. Το κράτος προστατεύει τους "δυνατούς".

Της Χρύσας Κατσιτοπούλου

Δε θα πληρώσουν ποτε αυτοί που φταίνε, γιατί η δικαιοσύνη σε αυτή την χώρα εχει καταργηθεί εδώ και πολλά χρόνια.

Όλα για πάντα θα είναι υπέρ των προνομιούχων και κατά των χαμηλών κοινωνικών τάξεων.

Πάντα θα την πληρώνει ο φτωχός και οι "δυνατοί" θα συνεχίσουν να περνούν καλά.

Υπάρχουν ολοι αυτοί που ούτε θα ακουστούν, ούτε θα δικαιωθούν και που θα φύγουν, θα πεθάνουν σαν ΑΡΙΘΜΟΙ στατιστικής.

ΟΛΟΙ ΑΥΤΟΙ..οι παράπλευρες απώλειες του οικονομικού πολέμου που έχουμε, θα φύγουν από αυτή τη ζωή, "χωρίς" ονοματεπώνυμο.

Θα είναι στοιχεία για στατιστικές έρευνες. Οι οικογένεις πολλών απο αυτούς δε θα έχουν χρήματα ούτε για τις κηδείες τους. Ενώ συμβαίνουν όλα αυτά τα αδιανότητα στη χώρα μας, ενοχλήσαμε μερικοί κάποιους επειδή δε λυπηθήκαμε που έφυγε ένας πολιτικός που για πολλά χρόνια το κόμμα που ανήκε ήταν κυβέρνηση.

Επίσης τα παιδιά του και εγγόνια του συνεχίζουν το έργο του (βλεπε οικογενειοκρατία),μπορείς να το πείς και Βασιλευομένη Δημοκρατία.

Μου είναι αδύνατο να στεναχωρηθώ για κάποιον που το κόμμα του, η παράταξή του είναι κι αυτή μια από τις αιτίες που φτάσαμε μέχρι εδώ.

Θα κλάψω ΜΟΝΟ για αυτούς που ζούν βουβά, σιωπηλά, με αξιοπρέπεια το δράμα τους, το αδιέξοδο τους.

Θα κλάψω για τους καρκινοπαθείς που περιμένουν σε λίστα αναμονής έξι μήνες για να κάνουν χημειοθεραπείες, θα κλάψω για όλους αυτούς που χάθηκαν,τους αυτόχειρες που δεν άντεξαν τον εκβιασμό που ανεχόμαστε εδω και έξι χρόνια.

Θα κλάψω για το γονιό που δεν έχει χρήματα για την υγεία του παιδιού του, για τον ηλικιωμένο που του κόβουν την σύνταξη.

Θα κλάψω για τον ανασφάλιστο, και για τον ασφαλισμένο που δεν έχει καν τα χρήματα για να πληρώσει την συμμέτοχη για τα φάρμακα του.

Θα στεναχωρηθώ για τον άστεγο, για την οικογένεια που πεινάει, θα στεναχωρηθω για τους άνεργους που ζούν μεσα στην απόγνωση.

Για αυτούς που έχουν ξεχάσει τι σημαίνει επιλογή ζωής.

Διότι η επιβίωση δεν είναι ζωή, είναι εξαθλίωση.

Θα πονέσω για τον πατέρα που φεύγει εκτός χώρας για να εργάστει και αφήνει πισω την γυναίκα του και τα παιδιά του.

Θα σεβαστώ ολους αυτούς που ουρλιάζουν χωρίς να ακούγονται.

Για όλους αυτούς που ανέχονται, υποφέρουν, παλεύουν να σταθούν στα πόδια τους ενω το κράτος μας τους βάζει τρικλoποδιές και φρένο στα ονειρά τους.

Για όλα αυτά..αφήστε μερικοί τα ανθρωπόμετρα και μη μας κρίνετε οτι δεν είμαστε άνθρωποι γιατί δε "σεβαστήκαμε" το θάνατο ενός πολιτικού.

Αφήστε μας να εκφραζόμαστε όπως νιώθουμε. Αρκετά καταπιέζομαστε καθημερινά έξω απο το φείσμπουκ για να ανεχόμαστε όλα αυτά που οι "μεγάλοι", τα "αφεντικά" αποφάσισαν για εμάς, χωρίς εμάς. Αφήστε μας να έχουμε φωνή έστω εδω μέσα...