Ο Πάνος Καμμένος είναι ένας άνθρωπος παρορμητικός. Παθιάζεται εύκολα. Σηκώνει την ένταση και ενίοτε επιβάλλει το ρυθμό του.
Ωστόσο στον αγώνα του πόλο, έπεσε θύμα του εαυτού του.
Σαφέστατα είναι χυδαίο ένα τμήμα της εξέδρας να καθυβρίζει χυδαία μία καταξιωμένη αθλήτρια που προπονεί μια ομάδα με ιστορία στο πόλο ενώ ταυτόχρονα αγωνίζεται η κόρη της. Αυτό δεν το συζητάμε. Και δυστυχώς αποτελεί ένα ακόμη δείγμα της παρακμής μας. Δε φτάσαμε τυχαία εδώ που είμαστε σήμερα.
Κι αν ο Καμμένος προσπάθησε να δικαιολογηθεί στον Sport FM ότι ήταν μαζί το παιδί του, έβριζαν την αδερφή του κτλ κτλ, θα του θυμίσω ότι το βρύσιμο μανάδων και αδερφών στα ελληνικά γήπεδα γίνεται εδώ και τουλάχιστον δύο δεκαετίες. Συνεπώς είναι άτοπο να λέμε, μα στο γυναικείο πόλο βρέθηκαν να βρίσουν; Γιατί; Στο ποδόσφαιρο το δεχόμαστε; Κι αυτός, μαζί με άλλους, είναι ένας σοβαρός λόγος που δεν πάω τα δικά μου παιδιά στο γήπεδο.
Κι αν ο Καμμένος δεν ήταν αυτός που είναι, αλλά είχε το μαγάζι στη γωνία ή δούλευε σε κάποια υπηρεσία, δε θα είχε ασχοληθεί κανείς.
Είναι όμως,
συγκυβερνήτης, υπουργός εθνικής άμυνας και αρχηγός κοινοβουλευτικού κόμματος.
Αν δεν μπορεί να κρατηθεί σε ένα γήπεδο, όπου ξέρει τι θα συμβεί και τι θα ακούσει, αν αδυνατεί να ελέγξει τον εαυτό του κι αντί να αποχωρήσει (ώστε να του βγάλουμε όλοι το καπέλο) πέφτει στο επίπεδο εκείνων που τον προκάλεσαν, τότε υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχει πρόβλημα συμβολισμών, θεσμών, πολιτεύματος αλλά ανησυχίας όσον αφορά τον τρόπο αντίδραση του πολιτικού επικεφαλής των Ενόπλων Δυνάμεων.
Ο κ. Καμμένος που πολλές φορές αντιμετωπίζει τους αντιπάλους του στη Βουλή με πολιτικό τσαμπουκά, ένταση και φωνές, παρασύρθηκε από την αμετροέπεια και τσουρουφλίστηκε μόνος του υψώνοντας το μεσαίο δάκτυλο.
Αν αυτό είχε συμβεί πχ στη Μεγάλη Βρετανία ο υπουργός θα είχε ήδη αποχωρήσει από τη θέση του.
Σε κάθε περίπτωση ας αναλογιστούμε όλοι οι υπόλοιποι, πέρα από ομάδες και κόμματα (που δε διαφέρουν πολύ μεταξύ τους) σε τι δεινή κατάσταση έχουμε περιέλθει.