του Μιχάλη Χαιρετάκη
Οταν οι εργατοπατέρες σου, όποτε εμφανίζονται, τρώνε γιαούρτια και καφέδες,
όταν στη δουλειά σου στο Δημόσιο, απεργείς πάντα Πέμπτη για να κολλάς την κοπάνα της Παρασκευής και να φεύγεις τετραήμερο,
όταν έχεις χρόνια στην ανεργία ή οταν καταφέρεις να βρείς δουλειά παίρνεις μόνο τον καφέ τα τσιγάρα και τα εισιτήρια ώς μισθό,
όταν δεν ξέρεις τι έγινε ακριβώς εκείνη τη μέρα αλλά ψελλίζεις αρλούμπες για τα δικαιώματα του εργάτη και ας ξέρεις πολύ καλά οτι στην Ελλάδα των μνημονίων δεν υπάρχουν πια εργάτες αλλά άνεργοι ή σκλάβοι,
όταν το σύνθημα "Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο" που φώναζαν οι εργάτες 131 χρόνια πριν, ακούγεται ως ανέκδοτο σήμερα στα αυτιά σου,
όταν τρώς απο τους κάδους και τα συσσίτια,
όταν τα παιδιά σου λιποθυμούν απο την πείνα στα σχολεία,
όταν αφήνεις την τελευταία σου πνοή στα άθλια ράντζα των νοσοκομείων,
όταν περιμένεις υπομονετικά το επόμενο μνημόνιο, τους νέους φόρους και τις νέες περικοπές στο μισθό, στη σύνταξη και στην αξιοπρέπειά σου,
όταν σε πνίγει η απόγνωση και η κατάθλιψη,
μην παραμυθιάζεσαι άλλο,
η πρώτη του Μάη δεν είναι ούτε αργία ούτε απεργία, μιά κακή φάρσα είναι για σένα...