Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα και των συνενόχων του οδήγησε τη χώρα σ’ ένα νέο μνημόνιο. Αυτή τη φορά χαρακτηρίζεται επίσημα ως «Συμπληρωματικό μνημόνιο συμφωνίας», το οποίο έρχεται να συμπληρώσει το 3ο μνημόνιο που ψήφισαν τα κόμματα του δωσιλογισμού (ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι) τον Αύγουστο του 2015.
Είναι η τρίτη επικαιροποίηση μνημονίου, που επίσημα επιβάλλεται στη χώρα από το 2010. Κι όπως πάντα οι συμφωνίες της εκάστοτε κυβέρνησης με τους δανειστές συνάπτονται πίσω από κλειστές πόρτες και εν αγνοία των Ελλήνων πολιτών. Η μυστική διπλωματία του υποταχτικού και του υπόδουλου στο απόγειό της. Το πιο απόλυτο καθεστώς στους μηχανισμούς της ΕΕ.
Και πώς γνωστοποιήθηκε στον ελληνικό λαό η επάρατη νέα συμφωνία; Με το γνωστό τρόπο. Με διαρροή στον τύπο από το Βερολίνο. Φυσικά πρόκειται για την επίσημη εκδοχή της συμφωνίας κι όχι για τα πρωτόκολλα και τις συμφωνίες κάτω από το τραπέζι, που συνοδεύουν πάντα τέτοιου τύπου «διαπραγματεύσεις» μυστικής διπλωματίας.
Μήπως δημοσιοποιήθηκε επίσημα η συμφωνία, ακόμη και τώρα μετά τη διοχέτευσή της στον τύπο από το Βερολίνο; Όχι βέβαια. Η συμφωνία παραμένει μυστική, μαζί με τις επισυναπτόμενες «τεχνικές εκθέσεις» και ποικίλα άλλα μυστικά πρωτόκολλα, που καθορίζουν το αλισβερίσι κάτω από το τραπέζι.
Να είσαστε απολύτως σίγουροι. Ο λόγος που οι σύνοδοι της ΕΕ δεν δημοσιοποιούν πεπραγμένα και πρακτικά είναι για έναν και βασικό λόγο. Η εξαγορά, το αλισβερίσι στο παρασκήνιο και το δούναι-λαβείν κάτω από το τραπέζι έχει αποκτήσει καθεστώς χειρότερο από την εποχή της μοναρχικής καμαρίλας. Η τωρινή κυβέρνηση, όπως και οι προηγούμενες, ενδιαφέρεται να διαπραγματευτεί μόνο για τις δικές της μίζες από το ξεπούλημα και την λεηλασία του τόπου μας, όπως και για την πολιτική της επιβίωση με τις πλάτες των Βρυξελλών και του Βερολίνου.
Αν δεν ήταν έτσι, η κυβέρνηση θα φρόντιζε να δουν τη δημοσιότητα πρακτικά και πεπραγμένα. Έστω ως διαρροή στον τύπο. Μόνο και μόνο για να δείξει ότι οι πιέσεις και οι εκβιασμοί είναι υπεράνω – δήθεν – των δυνάμεών της.
Τι προβλέπει «Συμπληρωματικό Μνημόνιο Συμφωνίας», που κατατέθηκε – άκουσον, άκουσον! – ως απλός νόμος στη Βουλή;
Για μια ακόμη φορά η συμφωνία αυτή ξεκινά με την εξής ρήτρα: «Η επιτυχία προϋποθέτει την ιδιοκτησία της μεταρρυθμιστικής ατζέντας από τις ελληνικές αρχές. Ως εκ τούτου, η κυβέρνηση είναι έτοιμη να λάβει οποιαδήποτε μέτρα μπορεί να καταστούν κατάλληλα για το σκοπό αυτό, καθώς αλλάζουν οι συνθήκες. Η Κυβέρνηση δεσμεύεται να συμβουλεύεται και να συμφωνεί με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο για όλες τις ενέργειες που σχετίζονται με την επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Μνημονίου πριν αυτές οριστικοποιηθούν και εγκριθούν νόμιμα.»
Με άλλα λόγια η κυβέρνηση και το κοινοβούλιο έχουν πλέον τεθεί υπό την αίρεση του ΔΝΤ, της ΕΕ και της ΕΚΤ. Δεν μπορεί να αποφασιστεί το οτιδήποτε που σχετίζεται «με την επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Μνημονίου», αν δεν πάρουν την έγκριση των αποικιοκρατικών «θεσμών» πριν αυτές οριστικοποιηθούν και εγκριθούν νόμιμα. Και πέστε μου. Υπάρχει κάτι που να μην συνδέεται «με την επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Μνημονίου»;
Πέστε μου επίσης και κάτι άλλο. Βρείτε μου παρακαλώ μια χώρα που υπέστη το «πρόγραμμα προσαρμογής» του ΔΝΤ και να έχει υπογράψει επίσημα μια τέτοια ρήτρα. Βρείτε μια χώρα που η κυβέρνησή της να έχει αποδεχθεί επίσημα μια τέτοια ρήτρα. Ακόμη κι αν στην πράξη το κάνει. Δεν θα βρείτε καμία. Η Ελλάδα είναι η μοναδική. Κι αυτό οφείλεται όχι τόσο στο ΔΝΤ, όσο στους εταίρους της ΕΕ.
Η ρήτρα αυτή δεν αφορά ούτε σε προτεκτοράτο, ούτε καν σε αποικία. Με τη ρήτρα αυτή – η οποία οφείλουμε να θυμόμαστε ότι εμφανίστηκε επίσημα για πρώτη φορά στην Ανακοίνωση του Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου 2015 – ολοκληρώθηκε και τυπικά η αποδοχή του καθεστώτος κατοχής της πατρίδας μας από το ΔΝΤ και το Eurogroup.
Με τη νέα συμφωνία δεν υπάρχει πλέον άλλος νόμος σ’ αυτή τη χώρα, εκτός από τους νόμους και τις αποφάσεις των δανειστών. Δεν υφίσταται πλέον δικαιοσύνη, παρά μόνο για να δικάζει με κριτήριο τις σκοπιμότητες του μνημονίου. Ο ίδιος ο δημόσιος χώρος (res publica) καταλύεται οριστικά.
Ο καθορισμός των φόρων ανήκει πλέον αποκλειστικά στην ιδιωτική Ανεξάρτητη Αρχή των Δημοσίων Εσόδων με υπερσυνταγματική ισχύ. Κανείς δεν μπορεί να την προσβάλει. Σε κανέναν δεν λογοδοτεί. Ο μοναδικός λόγος ύπαρξής της είναι να τηρούνται κατά γράμμα οι δεσμεύσεις που επιβάλλουν οι δανειστές. Ενώ οι υπάλληλοί της αποκτούν μέχρι και προανακριτικές αρμοδιότητες.
Πρώτη προτεραιότητα της ΑΑΔΕ είναι η είσπραξη των οφειλόμενων, ακόμη και με την έκδοση χιλιάδων κατασχετηρίων. Τη μείωση του αφορολογήτου. Τον προσδιορισμό του με βάση τις τραπεζικές συναλλαγές. Κι όπως είναι φυσικό την προετοιμασία για μια νέα αύξηση του ΦΠΑ του χρόνου.
Η σύνταξη ως δικαίωμα καταργείται. Έχει μετατραπεί σε επίδομα παροχής από τον κρατικό προϋπολογισμό, υποκείμενο στις δεσμεύσεις και τους δημοσιονομικούς στόχους. Έως το 2021 θα έχουν πάψει να υπάρχουν και τα ασφαλιστικά ταμεία. Άλλωστε λειτουργούν με τρέχων ταμειακό έλλειμμα σχεδόν στα 20 δις ευρώ. Κανείς δεν θα έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει ότι του ανήκει με τη μορφή της σύνταξης.
Οι εργασιακές σχέσεις καταλύονται πλήρως. Όχι μόνο οι ομαδικές απολύσεις, αλλά και ο μισθός. Ενώ το καθεστώς απασχόλησης μετατρέπεται σε καθεστώς επιδοτούμενης δουλείας, όπου κατοχυρωμένα εργασιακά δικαιώματα δεν υπάρχουν πια. Μόνο προσφορά και ζήτηση.
Οι πλειστηριασμοί απελευθερώνονται μέσα από την έναρξη της ηλεκτρονικής πλατφόρμας. Τέλος τα ειρηνοδικεία, ενώ ο συμβολαιογράφος από δικαστικός λειτουργός για την προστασία του πολίτη, μετατρέπεται επίσημα σε εκποιητή με το αζημίωτο πίσω από κλειστές θύρες και ερήμην των ενδιαφερομένων. Ενώ όσοι έχουν εκδηλώνουν ενδιαφέρον για τον πλειστηριασμό, θα πρέπει να πιστοποιούνται πρώτα. Το Ελ Ντοράντο των κορακιών. Ούτε επί ναζιστικής κατοχής δεν γνώρισε η χώρα τέτοια αλητεία με πλειστηριασμούς.
Ο πολίτης πλέον δεν έχει δικαιώματα. Κανένα απολύτως. Ακόμη κι αν τα δικαστήρια της χώρας δικάσουν υπέρ του, τότε η απόφαση για την κυβέρνηση είναι καθαρά «συμβουλευτική» εφόσον αντίκειται στην «επίτευξη των στόχων της Συμφωνίας του Μνημονίου».
Το σύνολο των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδας (Greek Assets) περνούν στην αρμοδιότητα του «υπερταμείου» και των βραχιόνων του. Υλικά και άυλα δικαιώματα (όπως ναυτικοί δίαυλοι, FIR, υφαλοκρηπίδα, χωρικά ύδατα, κοκ), υποδομές, λιμάνια, αεροδρόμια – εκτός των 14 που έχει πάρει ήδη η Fraport – εθνικά εδάφη, νησιά και ηπειρωτική χώρα. Τα πάντα.
Παράλληλα επιχειρείται η μεγαλύτερη προβοκάτσια εναντίον της εθνικής άμυνας, που έχει συμβεί ποτέ. Σε συμφωνία με το ΝΑΤΟ, αλλά και τον Ερντογκάν επιχειρείται συστηματικά η ανατροπή του συσχετισμού δύναμης στο Αιγαίο και τα ακριτικά νησιά. Ήδη με την έξοδο του πολεμικού ναυτικού της Τουρκίας στο Αιγαίο, αλλά και τον επιχειρησιακό έλεγχο του αρχιπελάγους από το ΝΑΤΟ, η κυβέρνηση έχει αποδεχθεί την επιστροφή σε καθεστώς προ των Βαλκανικών πολέμων.
Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση έχει συμφωνήσει με την αποστρατιωτικοποίηση των ακριτικών νησιών κατά μήκος της τουρκικής ακτής. Βήμα το βήμα υλοποιείται σχέδιο που έχει εκπονηθεί επί εποχής Βενιζέλου και Κωσταράκου, για αποψίλωση των ενόπλων δυνάμεων στα νησιά. Με τον Καμμένο περάσαμε στη δεύτερη φάση με το κλείσιμο στρατοπέδων και τη μεταφορά μάχιμων μονάδων εκτός νησιών.
Σκοπός όλων αυτών των ενεργειών είναι να μείνουν μόνο κλιμάκια των ενόπλων δυνάμεων με σκοπό τη «συνεργασία» υπό τη σκέπη του ΝΑΤΟ και της ΕΕ με την Τουρκία. Τα ακριτικά νησιά υπό καθεστώς μορατόριουμ κυριαρχίας θα αποτελέσουν αντικείμενο συνδιαχείρισης μαζί με τις απέναντι τουρκικές αρχές. Με ότι συνεπάγεται κάτι τέτοιο.
Η κυβέρνηση Τσίπρα- Καμμένου – εκτελώντας εντολές – κάνει τα αδύνατα δυνατά για να αδυνατήσει την άμυνα της χώρας σε τέτοιο βαθμό, ώστε η παράδοση των εδαφών της κι ο διαμελισμός της σε ζώνες με μορατόριουμ κυριαρχίας, να φανεί ως αναπόφευκτο γεγονός κι ως ο μοναδικός τρόπος για να αποφευχθεί ο πόλεμος με την Τουρκία. Τέτοια προδοσία έχουν να γνωρίσουν οι ένοπλες δυνάμεις από την εποχή της συνθηκολόγησης Τσολάκογλου.
Θα μου πείτε, μα καλά πρώτη φορά γίνονται τέτοια; Όχι, δεν είναι η πρώτη φορά. Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ελληνικός λαός προδίδεται από τις κυβερνήσεις του. Ούτε είναι η πρώτη φορά που παραδίδεται αμαχητί στις ορέξεις των αποικιοκρατών.
Όμως αυτό που κράτησε αυτή τη χώρα και δεν διαλύθηκε από τις προδοσίες, ούτε αφομοιώθηκε ως αποικία, ήταν η φιλοπατρία, ο πατριωτισμός του απλού λαού. Αυτό ήταν που ξεχώριζε ανέκαθεν τον Έλληνα. Ο Εμμανουήλ Ροΐδης, ένας από τους πιο ανελέητους και οξυδερκέστερους κριτές της ελληνικής αθλιότητας στην εποχή του, έγραφε: «Γνωρίσματα της ελληνικής [φυλής] είναι ο έρως της πατρίδος και της εν ελευθερία και γαλήνη ψυχής απολαύσεως των επιγείων αγαθών, άνευ υπερβαλλούσης τινός αδημονίας δια την ματαιότητα αυτών. Τους χαρακτήρας τούτους ούτε ο χριστιανισμός, ούτε παντοδαπών ξένων εισβολαί, ούτε μακροχρόνιος δουλεία ίσχυσε να εξαλείψη ούδ’ επαισθήτως καν να τροποποιήση.»
Να λοιπόν τι δοκιμάζεται σήμερα. Όχι η δουλειά, η σύνταξη, το μεροκάματο, αλλά ο έρως της πατρίδος. Είναι η πρώτη φορά στην ιστορία αυτού του τόπου που δοκιμάζεται σε τέτοιο βαθμό η φιλοπατρία, δηλαδή ο πατριωτισμός, του ελληνικού λαού. Χωρίς αυτόν, δεν υπάρχει τίποτε. Καμιά κατάκτηση, κανένα δικαίωμα, καμιά δυνατότητα επιβίωσης.
Οι αποικιοκράτες σήμερα έχουν επενδύσει σ’ ένα ολόκληρο σύστημα δεξιά και αριστεράς, εξουσιών και θεσμών, που είναι εκ φύσεως χωρίς πατρίδα. Θα τους αφήσουμε; Θα τους το επιτρέψουμε; Εδώ δεν χωράνε μου-σου-ξου. Ούτε ιδεολογήματα ή θρησκοληψίες. Ενώ όσοι ρίχνουν την ευθύνη στους άλλους, ψάχνουν για δικαιολογίες όπως έκαναν ανέκαθεν οι προσκυνημένοι και οι κιοτήδες.
Δεν υπάρχει άλλο περιθώριο για στρουθοκαμηλισμούς. Όποιος δεν σηκώσει το γάντι, αυτός είναι εθνικά ανάξιος, κοπρόσκυλο του κερατά, μίασμα. Ιδίως όταν υπηρετεί ως αξιωματούχος του δημοσίου, δικαστής, ή φέρει εθνόσημο. Όποιος κοιτά τη δουλειά του σήμερα, δεν είναι παρά συνένοχος της όλης κατάστασης. Δικαιολογία πια δεν υπάρχει. Πολιτική ανυπακοή. Συνειδητή στράτευση στον αγώνα για την ελευθερία της πατρίδας. Άλλος δρόμος δεν υπάρχει. Παρά μόνο του γραικύλου, του προδότη, του κιοτή. Κι αυτούς η ιστορία δεν τους ανέχθηκε ποτέ.
Όλοι στην πλατεία Συντάγματος την Πέμπτη, 18/5/2017 στις 7 μμ. Όχι για να διαμαρτυρηθούμε, αλλά για να διατρανώσουμε ότι αυτή η χώρα είναι δική μας και κανείς, μα κανείς δεν θα την πάρει. Και να θυμάστε πάντα τα λόγια του γέρου του Μωριά, όταν συνήθιζε να λέει στους συντρόφους του, που συχνά ένιωθαν τρόμο μπροστά στο άνισο του αγώνα με τα τούρκικα λεφούσια: Σήμερα η πατρίδα μετρά τα παιδιά της. Ας μην της δείξουμε ότι εμείς είμαστε μπάσταρδοι!