Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης πέρασε ήδη την Αχερουσία λίμνη και ο "ψυχοπομπός" Ερμής παρέδωσε την ψυχή του στον Χάροντα. Η προσωπογραφία αυτή του Μητσοτάκη σκιαγραφεί τον άνδρα με όση αντικειμενικότητα είναι ανθρωπίνως δυνατή. Είναι μια σύντομη μονογραφία του χθες για την ιστορία του αύριο, μακριά από ευκαιριακά δοξαστικά ανακρούσματα ή αποφατικά ανακαλέσματα αποφράδων ημερών.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης διαδραμάτισε ένα μεγάλο και ιστορικό ρόλο στη σύγχρονη πολιτική ιστορία της Ελλάδας. Η προσωπογραφία αυτή για όσους γνωρίζουν "γραφήν και ανάγνωσιν" δεν είναι ένα πολιτικό κείμενο που επαινεί ή ψέγει την παρελθούσα πολιτική πράξη του εκλιπόντα, αλλά ένας ιστορικός χαρακτηρισμός, που με τα συνάλληλα και επάλληλα ιστορικά γεγονότα, διαμορφώνει το κεφάλαιο της ιστορίας: Κωνσταντίνος Μητσοτάκης, ο Κρης.
Ενα πρόσωπο αυλακωμένο παράξενα μέχρι τη τελευταία στιγμή της ζωής του από το άροτρο του μη αργυρώνητου χρόνου, φωτίστηκε σχεδόν πέντε δεκαετίες από τα φώτα της πολιτικής ράμπας πάνω στην οποία μετακινούμενος από τις σκηνοθετικές ανάγκες της εκάστοτε κομματικής, κυβερνητικής ή αντικυβερνητικής παράστασης , συμπλήρωσε τον επαγγελματικό θίασο του θεάτρου της νεοελληνικής πολιτικής τέχνης.
Το πέτρινο πρόσωπο του ενσάρκωνε ένα "ζώον πολιτικόν", που ενώ έδινε την εντύπωση ενός ακαταμάχητου και πολυδύναμου δεινόσαυρου, πάντοτε έτοιμου να κατασπαράξει και να αφανίσει τους υπεναντίους, ήταν ένας μεγαλόσωμος αίλουρος προικισμένος με οξύνοια και ενστικτώδη παρορμητισμό, ο οποίος μπορούσε να παγιδευτεί με σχετική ευκολία από άλλους παμπόνηρους θηρευτές της πολιτικής εξουσίας.
Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι, εξουθενωμένος εσωτερικά από την υπεροχή του αντιπάλου ή τα τεχνάσματα του θηρευτή, που δεν συνέλαβε έγκαιρα για να τα εξουδετερώσει, αποδέχθηκε παθητικά και δεν διέθετε τη ρώμη και την ευστροφία να απεγκλωβιστεί χρησιμοποιώντας τη πολύχρονη εμπειρία του, τα διαβολεμένα αντανακλαστικά του, τον πρωτογονισμό του, που υπό την πίεση των πραγμάτων ετίθεντο σε δράση. Και την εφευρετικότατη του πανουργία που έβρισκε διεξόδους εκεί που ακόμη και η φαντασία αδυνατεί να λειτουργήσει δυναμικά.
Η πρακτική έχει αποδείξει ότι σχεδόν όλες τις φορές που είχε παγιδευτεί ή αυτοπαγιδευτεί από κακή εκτίμηση των πραγμάτων, από αβελτηρία, από υπεροψία, από αναπροσάρμοστες στα δρώμενα υποδείξεις παρακοιμώμενων και από τα αβλεπτήματα των οποίων το αιτιατό βρισκόταν ή σε κάποια στιγμιαία αδρανοποίηση της κρίσης ή σε μια παράλογη ή υπέρλογη ερμηνεία των γεγονότων και των καταστάσεων, αυτοπαγιδεύτηκε με τίμημα τη λοιδορία, τον ονειδισμό και τον προπηλακισμό.
Ο πολυσυζητημένος Κωνσταντίνος Μητσοτάκης αντιμετωπίστηκε από άλλους μεν με σκεπτικισμό, από άλλους με επιφύλαξη όσον αφορά τις πολιτικές του αρετές ή αδυναμίες και από κάποιους άλλους προχωρημένους αμφισβητίες, αρνητές του πολιτικού παλαιοληθισμού, με περιπαικτική διάθεση που εκφραζόταν ταυτόχρονα με ιερή αγανάκτηση και σχετλιαστικά επιφωνήματα.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης προσπάθησε να ακολουθήσει τη γρήγορη εναλλαγή των δρώμενων στην πολιτική σκηνή του τόπου, το μετασχηματισμό του πολιτικού γίγνεσθαι και τη διαφοροποίηση του τρόπου μετάδοσης των ιδεολογικών μηνυμάτων στο εκλογικό σώμα. Η προσπάθειά του αυτή όμως παρέμεινε ανεκπλήρωτη επιθυμία. Τα συμβαίνοντα και οι πολιτικοί μετασχηματισμοί έτρεχαν γρηγορότερα από τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, που ασθμένων ακολουθούσε και περιδινιζόταν άσκοπα a posteriori στη "μαύρη τρύπα" των παρωχημένων.
Η αδυναμία αυτή της συμπόρευσης τουλάχιστον με τα τότε συμβαίνοντα εστιαζόταν στο μανιχαιστικό μονοθελισμό του Χανιώτη πολιτικού, που παρέμεινε αναπόσπαστα προσκολλημένος στα προπολεμικά αξιώματα της τέχνης του πολιτεύεσθαι. Αυτό γινόταν γιατί πίστευε ότι ήταν η παλιά δοκιμασμένη μέθοδος για τον επηρεασμό και την προσέλκυση των μαζών στο δικό του στρατόπεδο.
Μεγάλοι πολιτικοί άνδρες δεν γεννιούνται κάθε μέρα. Στις μέρες μας και στον ελλαδικό χώρο δεν υπάρχει κανένα τόσο μεγάλο πολιτικό ανάστημα που να είναι σε θέση να επισκιάσει τους πάντες και να δημιουργήσει ένα οποιοδήποτε κυρίαρχο μύθο.
Ο πλέον αμφισβητούμενος πολιτικός Μητσοτάκης, ο "λαοπλάνος" Παπανδρέου και ο "θαυματουργός" Καραμανλής, εκλιπόντες όλοι σήμερα. ήσαν τα πρόσφατα πολιτικά μεγέθη που κονταροκτυπήθηκαν παθιασμένα, άλλοτε ως μνηστήρες της εξουσίας κι άλλοτε ως νόμιμοι σύζυγοί της.
Η δεξιοτεχνία, με τη οποία κινούσε τα πιόνια του τις περισσότερες φορές στην πολιτική σκακιέρα, δεν είχε τα αναμενόμενα αποτελέσματα. Οχι γιατί ο αντίπαλος υπερτερούσε σε μαεστρία, αλλά γιατί λειτουργούσε εντελώς ανορθόδοξα, χρησιμοποιώντας την τακτική ενός άτακτου πολέμου φθοράς που δεν γινόταν με τους καθιερωμένους κανόνες του παιχνιδιού.
Σε αυτό πρέπει να προστεθεί ότι γενικά στην πολιτική ο αμοραλισμός του αντιπάλου, που αφήνει με το μέγεθός του άναυδους τους πάντες, δημιουργεί αρχικά μια αμηχανία και στη συνέχεια μια αδρανοποίηση των κέντρων αντίστασης που οδηγεί τελικά στη πολιτική νέκρωση.
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης φαινόταν υποχωρητικός και συμβιβαστικός, ενώ στην πραγματικότητα ήταν ένας μινωικός ταύρος στο πολιτικό υαλοπωλείο της εποχής του, που δεν ερεθιζόταν από το ακίνδυνο κόκκινο, αλλά μονάχα από το πράσινο. Και ενώ πολλές φορές πληγωνόταν και από τα οικεία βέλη και έμοιαζε να χάνει αυτός, παρά ταύτα αποφάσιζε για τον νικητή.
Στα χέρια αυτού του ιππότη της Αποκάλυψης βρέθηκε η πολιτική δύναμη που κάποιες φορές άφηνε άλαλα τα χείλη των Ελλήνων αστών, όταν κατακρεουργούσε τη Χίμαιρα και κρατούσε από το λαιμό τον Πήγασο, έτοιμος να τον πνίξει, για να μην μπορεί τότε ο Ανδρέας Παπανδρέου να φέρεται επί των πτερύγων του...
Ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης γεννήθηκε αναμφισβήτητα στον αστερισμό του Βελλεροφόντη, που ο μύθος του δηλοί ότι μετά τη κάθε πολιτική σταύρωση δεν ακολουθεί η αποκαθήλωση, αλλά ανάσταση νεκρών και ζώντων, μεταμόρφωση και ανάληψη (της εξουσίας).
ΣΗΜΕΙΩΣΗ: Βελλεροφόντης, ο μυθικός ήρωας της αρχαίας Κορίνθου, εγγονός του Σίσυφου που σκότωσε τη Χίμαιρα και κατόρθωσε να πιάσει το φτερωτό Πήγασο.