...Δεν χρειάζεται ούτε σοβαρότητα, ούτε ήθος, ούτε μυαλό, ούτε ιδεολογία. Μόνο "μύτη". Οχι για να τη χώνει κάποιος παντού, αλλά για να μυρίζεται.
Ακολουθώντας τα βήματα των ηγεμονίσκων, εξασφαλίζει τη συμπόρευση και τα προνόμια. Δεν έχουν τέτοια "μύτη" οι αξιοπρεπείς και με έρμα ευθύνης αυτού του τόπου. Την έχουν όμως οι παρατρεχάμενοι, οι διαδρομιστές των κομματικών γραφείων, οι ευνοούμενοι και οι "ευνοούμενες" των ηγεμονίσκων. Οι τελευταίες δεν κερδίζουν πάντα τη μάχη του ανταγωνισμού με τη διαφορά του στήθους τους από τους "άνδρες", τους αρρενοβάτες της πολιτικής...
Α, ναι! Υπάρχουν κι αυτοί. και δεν είναι λίγοι οι εναλλάκτες στο πολιτικό προσκήνιο,οι οποίοι καταλαμβάνουν κυβερνητικές θέσεις και υπουργικούς θώκους κατά καιρούς, με τη φωτογραφία της "οικογενειακής ευτυχίας" να συστοιχίζεται με εκείνες των εικόνων αγίων, και την απαραίτητη γαλανόλευκη, σε κάποιο ερμάριο πίσω από το εξουσιαστικό τους γραφείο.
Και μαζί με το τρίπτυχο "οικογένεια-θρησκεία-πατρίς" συστοιχίζονται επίσης η υποκριτική ευλάβεια, η μεγαλοστομία και η μυθοπλασία. Η ολιγόνοια και η υπεροψία, η αποβολή πάσης αιδούς. Η αποθέωση του πολιτικού κιτς δηλαδή!
Στην λατινοαφρικανική δημοκρατία μας, το εθνικό βύθισμα είναι ορατό. Αρχισε με το αβούλευτο της Βουλής. Και τούτος ο αβούλευτος λαός για χρόνια χειροκροτούσε ό,τι του ζητούσε λιγότερο μόχθο, σαν να επρόκειτο να αυξηθούν οι αποδοχές και οι επιδόσεις του στο παρόν και στο μέλλον.
Και στο πολιτικό προσκήνιο εμφανίστηκαν οι απατεώνες και οι άρπαγες. Ούτε το θάρρος ερμάζεται για να το πεις, ούτε η σοφία για να το δεις. Με τον μανδύα του πολιτεύματος οι πολιτικοί απατεώνες κάλυπταν την πρόκληση της ηγεμονίας, που τυπικά δεν δέχεται τη δημοκρατία. Οπότε έμειναν τα δημοκρατικά σχήματα για το λαό, ενώ η ουσία της δύναμης της εξουσίας, παιζόταν και παίζεται ηγεμονικά.
Ετσι, η "υγεία" της χώρας γίνεται σύμπτωμα και η αρρώστια κατάσταση, συνήθεια, τρόπος ζωής. Σε μια υγιή δημοκρατία, η όποια παρέκκλιση γίνεται άμεση πρόκληση. Στους ασθενείς του καιρούς μας τίποτα δεν φαίνεται ως πρόκληση. Η συνήθεια της ιταμότητας μείωσε την αντίδραση.
Οι μοντέρνες ηγεμονίες, όπως η δική μας, δεν πλέουν κατά το πολίτευμα και το Σύνταγμα. Ούτε κατά το ήθος της δημοκρατίας. Αυτό το ήθος κρατάει άλλωστε τη δημοκρατία κι όχι το τυπικό γράμμα. Οι ιδεολογικές αποσυνθέσεις και ανασυνθέσεις έχουν ως αποτέλεσμα τον Καισαρισμό.
Γιατί καμία λαική διαστρωμάτωση δεν μπορεί να αντιληφθεί τις "κινήσεις" που γίνονται. Ο εξουσιαστής που αρέσκεται στις selfies ρυθμίζει την τωρινή και την επόμενη φάση...
Στην λατινοαφρικανική δημοκρατία μας, όλοι χωράνε και όλοι χρησιμοποιούμαστε. Ο έντιμος για την εντιμότητα του, ο μυαλωμένος για τον νου του, ο φημισμένος για τη φήμη του, ο αδέκαστος για την άτεγκτη δικαιοσύνη του "άχρι καιρού".
Αν δεν μπορούν να ακολουθήσουν την ηγεμονία με τις selfies, περιθωριοποιούνται κατάπληκτοι. Αν μπορούν να αποβάλλουν ραχοκοκαλιά και συνείδηση είναι ευπρόσδεκτοι. Αν δεν μπορούν, αυτό δεν ενδιαφέρει την ηγεμονία. Δεν τους χρειάζεται άλλωστε. Εκκρεμούν χιλιάδες "αιτήσεις" ασπόνδυλων και ανόητων, πλην όμως πονηρών.
Στην λατινοαφρικανική δημοκρατία μας, έχει αποδειχθεί με διαφάνεια αριστοτελικής Λογικής ότι παράγοντες και παραγοντίσκοι της πολιτικής και της οικονομίας, αν και προικοδοτημένοι και μονίμως σιτιζόμενοι από το κράτος, το ευτελίζουν δοθείσης ευκαιρίας. Το κάνουν αυτό γιατί φοβούνται, φοβούμενοι ακόμη και την καθομολόγηση της ευγνωμοσύνης τους.
Στην λατινοαφρικανική δημοκρατία μας, φοβούνται οι περισσότεροι. Στα λιμνάζοντα βαλτόνερα της ελληνικής κοινωνίας, ο φόβος είναι ένα υδροχαρές εκτόπλασμα. Οι δομές του κράτους αποτελούν την γενεσιουργό αιτία του φόβου για τον πολίτη.
Γιατί, αν ο φόβος δεν είναι μόνο οντολογικό γνώρισμα, υπήρχε η διέξοδος να αποστατήσει από την πίστη του. Με τις ιαχές του θρασύδειλου και γενόμενος αποσυνάγωγος να επιστρέψει σ' αυτήν με ανεσπασμένη τη ρομφαία του γενίτσαρου, για να σπαθίσει με λύσσα τα σκοτάδια του κόσμου μη λάχει και σκοτώσει το αβυσσαλέο τέρας του φόβου!..
Φοβάται ο Ελληνας για όλα. Ομως ταυτόχρονα θέλει να βρίσκεται μέσα σε όλα. Φοβάται και συνήθως σιωπά. Αποζεί από το φόβο. και η σιωπή του καθιερώνεται σαν δηλωτικό ζωής και μοίρας. Και το παράδοξο: Με το φόβο ζουν κι αυτοί που προκαλούν το φόβο στον Ελληνα πολίτη.
Ετσι στην Ελλάδα με τις ενδογενεις παθογένειες, τη ληθαργική κατάσταση της κοινωνίας και των οψίπλουτων πολιτικών ανδρεικέλων, κατασκευάζεται η διαλεκτική του κωμικού, του γελοίου και του τραγικού. Και γίνεται πεπραγμένο τυποποίησης και πρόκληση συμμετοχής.
Και με αυτή την...ωραία ατμόσφαιρα, σε αυτό το "όμορφο" περιβάλλον των ορνιθοπετούντων πολιτικών και των ανέγνωμων πολιτών, πάμε να κερδίζουμε το "στοίχημα" όχι απλώς της ανάταξης της οικονομίας, αλλά και της ανάπτυξης ως μνημονεύοντες και αγοράζοντες ελπίδες.
Με τους ηγεμονίσκους των selfies να συνωστίζονται στις παρυφές της βλακείας και της γελοιότητας ή να αναρριχώνται στους "λοφίσκους" των συμφερόντων. Και τις "περιποιημένες μύτες" να τους ακολουθούν και να διαγκωνίζονται στο ενδιαίτημα των κηφήνων...