 |
| φωτο από: http://www.anixneuseis.gr/wp-content/uploads/2015/09/crisis.jpg |
Είναι γνωστό και όχι μόνο σε μας τους Έλληνες, αλλά σε ολόκληρη την υφήλιο, ότι το πολίτευμα της Δημοκρατίας γεννήθηκε στη χώρα μας, πριν από είκοσι πέντε περίπου αιώνες και εμείς θα πρέπει να είμαστε περήφανοι για το γεγονός αυτό. Η Δημοκρατία αυτή δεν ήταν βέβαια τέλεια γιατί, στην εφαρμογή της, δεν συμμετείχαν με την ψήφο τους ούτε οι γυναίκες, ούτε όλες οι κοινωνικές τάξεις. Ούτε υπήρχαν βέβαια τότε τα κόμματα, αφού η Δημοκρατία αυτή δεν ήταν αντιπροσωπευτική, αλλά άμεση.
Αιμίλιος Κομίνης
Διπλωματούχος
ηλεκτρολόγος μηχανικός
Τα πολιτικά κόμματα γεννήθηκαν στη χώρα μας μέσα στη διετία του 1825-1826, με την εφαρμογή της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας και ήσαν μόνο τρία, το Αγγλικό, το Γαλλικό και το Ρωσικό, εκφράζοντας με το όνομα τους και την συμπάθεια που είχαν οι τρεις αλληλοσυγκρουόμενες ομάδες των πολιτικών ηγετών εκείνης της εποχής, προς τις αντίστοιχες «προστάτιδες» ξένες χώρες . Μάλιστα κατά μία εκδοχή, η λέξη «κόμμα» προήλθε ετυμολογικά από το «κομμά-τιασμα» αυτό του έθνους, λόγω της διαφορετικής συμπάθειας των πολιτικών ηγεσιών, προς τις τρείς αυτές εξωτερικές δυνάμεις.
Έχουν περάσει, από την εποχή εκείνη, δύο περίπου αιώνες και ο θεσμός των πολιτικών κομμάτων υφίσταται ακόμη ως αναγκαίος μηχανισμός για την εφαρμογή του πολιτεύματος της αντιπροσωπευτικής Δημοκρατίας . Ήλθε όμως ο καιρός, νομίζω τώρα, που η χώρα μας έχει υποστεί και όλα τα ανεπανόρθωτα δεινά, λόγω της αυτοδημιούργητης, εξ’ αιτίας του αλόγιστου υπερδανεισμού, οικονομικής κρίσης, να αναρωτηθεί κανείς: Είναι αναγκαία η ύπαρξη των πολιτικών κομμάτων σε ένα πολίτευμα μιας γνήσιας και υγιούς Δημοκρατίας; Και ποια είναι η προσφορά τους στο έθνος, σε όλο αυτό το διάστημα των δύο τελευταίων αιώνων, όσες φορές λειτούργησε το πολίτευμα της Δημοκρατίας στη χώρα μας;
Νομίζω ότι, ένας οποιοσδήποτε πολίτης, αν γνωρίζει πολύ καλά τη νεότερη πολιτική ιστορία του τόπου, θα μπορούσε πολύ εύκολα και χωρίς κανένα ενδοιασμό να αποφανθεί ότι, η ύπαρξη των διαφόρων κομμάτων όχι μόνο δεν ωφέλησε το έθνος, αλλά τουναντίον το έπληξε ανεπανόρθωτα, γιατί δημιούργησε μία συνεχή και αθεράπευτη διχόνοια, ανάμεσα στον ελληνικό λαό, διασπώντας την κοινωνική συνοχή του , λόγω των διαφορετικών πεποιθήσεων από τις οποίες εμφορούνται οι ηγεσίες τους, που εκπορεύονται, είτε από την συμπάθεια προς μία συγκεκριμένη προστάτιδα ξένη δύναμη, που υπήρχε παλαιότερα κυρίως, αλλά και σήμερα ακόμη, είτε από την ιδεολογία την οποία πρεσβεύει το κάθε κόμμα . Αρκεί βέβαια ο πολίτης αυτός να μη συμμετέχει, ή να μην έχει κάποια ιδιαίτερη συμπάθεια, ή εξάρτηση, από κανένα από τα πολιτικά αυτά κόμματα, ώστε η κρίση του να είναι ανεπηρέαστη και τελείως αντικειμενική.
Αλλά η ιδεολογία της Δημοκρατίας είναι μία και συγκεκριμένη και αυτή εκφράζεται από τα γνωρίσματά της, που είναι παγκοσμίως γνωστά. Δεν υπάρχει δημοκρατικό πολίτευμα με λιγότερο ή περισσότερο σοσιαλισμό, με λιγότερο ή περισσότερο φιλελευθερισμό, με λιγότερη ή περισσότερη ατομική ελευθερία . Συνεπώς, οι ιδεολογίες των διαφόρων κομμάτων δεν μπορεί να είναι συμβατές με την έννοια μιας γνήσιας Δημοκρατίας, γιατί κανένα απ’ αυτά, όσα ανέλαβαν μέχρι σήμερα την διακυβέρνηση της χώρας, δεν εφάρμοσαν την κοινωνική δικαιοσύνη, που είναι ένα από τα βασικότερα γνωρίσματα της Δημοκρατίας.
Άλλωστε, το πόσο δημοκρατικά ήσαν όλα αυτά τα κόμματα που μας κυβέρνησαν αυτά τα χρόνια, μπορεί να το κρίνει ο κάθε ένας Έλληνας πολίτης, αφού είναι κοινός τόπος ότι η γενική αρχή που εφαρμόζουν όλοι ανεξαιρέτως οι αρχηγοί τους, για τη διακυβέρνηση της χώρας, είναι η αυστηρή τήρηση της «κομματικής γραμμής» εκ μέρους όλων των βουλευτών, τόσο του κυβερνώντος κόμματος, όσο και εκείνων της αντιπολίτευσης. Αυτό βέβαια σημαίνει ότι οι βουλευτές, που είναι οι εκπρόσωποι του λαού, δεν έχουν την ελευθερία να διατυπώνουν την γνώμη τους στις αποφάσεις του βουλευτικού σώματος, γιατί κινδυνεύουν να βρεθούν ξαφνικά εκτός κόμματος με ένα απλό πρόσταγμα του αρχηγού τους.
Συνεπώς, στο μεν κυβερνών κόμμα τις αποφάσεις τις παίρνει ουσιαστικά μόνο ο αρχηγός του, που είναι και ο πρωθυπουργός, στα δε άλλα κόμματα την αντιπολίτευση την ασκεί μόνο ο αρχηγός τους, κατά την δική του μόνο κρίση . Και επειδή την πλειοψηφία στη Βουλή την έχει πάντα η κυβέρνηση, η απόφαση που λαμβάνεται τελικά από το σώμα των αντιπροσώπων του λαού, είναι απόφαση ενός μόνο προσώπου, του προέδρου της κυβέρνησης . Είναι λοιπόν δυνατόν να πιστέψει κανείς, ότι το πολίτευμα αυτό εκφράζει την Δημοκρατία, ή πρόκειται για μία συγκαλυμμένη μονοκρατορία ;
Όμως τώρα θα μπορούσε κανείς να μου αντιτάξει ; Μα πώς είναι δυνατόν να υπάρξει Δημοκρατία, αν δεν υπάρχουν τα κόμματα ; Και από ποιόν θα ασκείται τότε η αντιπολίτευση ; Και από ποιους θα σχηματίζεται η κυβέρνηση ; Και θα του απαντούσα ότι, την αντιπολίτευση θα την ασκούν οι βουλευτές, όσοι απ’ αυτούς δεν συμφωνούν με την πρόταση της κυβέρνησης, κάθε φορά που τίθεται ένα θέμα στη Βουλή, είτε είναι νομοσχέδιο, είτε οποιαδήποτε τροπολογία, γιατί θα έχουν πλέον το δικαίωμα να διατυπώνουν ελεύθερα την γνώμη τους, με την διαφορά ότι δεν θα ασκούν την αντιπολίτευση πάντοτε τα ίδια πρόσωπα, αλλά μια μεταβαλλόμενη μερίδα απ’ αυτούς, που σε ορισμένες περιπτώσεις μπορεί να αποτελούν την μειονότητα και σε άλλες την πλειονότητα των βουλευτών. Μόνο με την διαδικασία αυτή, η αντιπολίτευση θα είναι πραγματική και αποτελεσματική.
Όσο για τον σχηματισμό της κυβέρνησης, τόσο τον πρωθυπουργό, όσο και τα μέλη της, θα τα επιλέγει το σώμα των αντιπροσώπων από τους υποψηφίους, κρίνοντάς τους με βάση τα τυπικά και ουσιαστικά προσόντα τους, που θα πρέπει να έχουν λευκό ποινικό μητρώο, να είναι απόφοιτοι μιας ανωτάτης σχολής και απαραιτήτως και της Σχολής Δημόσιας Διοίκησης και να έχουν επιτελέσει και ένα σημαντικό κοινωνικό έργο . Ειδικότερα, η ανάθεση του κάθε ενός υπουργείου θα γίνεται σε εκείνον τον υποψήφιο, του οποίου τα προσόντα θα πλησιάζουν περισσότερο με το αντικείμενο του υπουργείου.
Σ’ αυτή την γνήσια μορφή της Δημοκρατίας, ο πρόεδρός της, δεν μπορεί παρά να εκλέγεται από ολόκληρο τον λαό, με προκήρυξη δημοψηφίσματος ανά πενταετία, από όλους τους υποψηφίους, οι οποίοι μπορεί να είναι όσοι έχουν διατελέσει στο παρελθόν πρωθυπουργοί, καθώς και όλοι εκείνοι που έχουν αναγνωρισθεί ως διανοούμενοι, από ένα ευρύτερο κοινό.