Να ξεκαθαρίσουμε λοιπόν μερικά ζητήματα, διότι όταν με προσωπική ευθύνη της πολιτικής ηγεσίας της χώρας οδηγείται σε κατάρρευση η καρδιά της εξωτερικής της πολιτικής, τότε κάθε ασάφεια, κάθε δικαιολογία αλλά και κάθε απόπειρα αποπροσανατολισμού, συνιστά επικίνδυνη συνενοχή στην καλύτερη των περιπτώσεων…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Οι διμερείς συναντήσεις – ακόμη και εκτός πρωτοκόλλου – ανάμεσα σε δυο χώρες που υποβόσκει ένταση και συμπτωματολογία εκτροπής, είναι αποδεκτή ως μέθοδος εκτόνωσης αλλά και ως απόπειρα επαναφοράς των δεδομένων σε διαχειρίσιμη ρότα. Αυτό όμως για να συμβεί προϋποθέτει τρία πράγματα:
Πρώτον: Απόλυτα ξεκαθαρισμένο στρατηγικό σχέδιο και σαφή ζητούμενα στα μυαλά των πρωταγωνιστών…
Δεύτερον: Πλήρη ετοιμότητα αντίκρουσης της παραδοξολογίας και των τρικλοποδιών που θα επιχειρηθούν από τον αντίπαλο…
Τρίτον: Απόλυτα ξεκαθαρισμένη στόχευση ως προς το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα της διμερούς.
Ερώτημα πρώτον: Γιατί επιβάλλεται όλα τα παραπάνω να είναι εντελώς αποσαφηνισμένα στο παρασκήνιο της εκάστοτε διπλωματικής διαχείρισης των...
διακρατικών πρωτοβουλιών;;;
Πρώτον: Γιατί η Τουρκία την τελευταία περίοδο εμφανίζεται με μια καταφανώς αναθεωρητική ατζέντα, και αυτό απαιτεί αυξημένη διαχειριστική ετοιμότητα με στόχο την ακύρωση αυτής της ατζέντας ακόμη και εν τη επικοινωνιακή γενέσει της.
Δεύτερον: Διότι κάθε καταγεγραμμένη "μη ακύρωση", δημιουργεί καινούριο τετελεσμένο το οποίο μοιραία ενσωματώνεται στη διεθνή διπλωματική διαχείριση.
Τρίτον: Γιατί μόνο στη βάση μιας αποσαφηνισμένης και καλά επεξεργασμένης στρατηγικής, καθίσταται σαφές το που θέλουμε να οδηγηθούν τα πράγματα, και έτσι ο κίνδυνος να σύρεται η εξωτερική πολιτική στη ρότα του τυχαίου ή πολύ περισσότερο να εγκλωβίζεται στη στρατηγική του αντιπάλου, εκμηδενίζεται δραστικά.
Ερώτημα δεύτερον: Υπήρξε κατά τη διάρκεια της πρόσφατης συνάντησης Τσίπρα Ερντογάν αποσαφηνισμένο πεδίο στη διαχείριση της Ελληνικής διπλωματίας;;; Η απάντηση είναι κατηγορηματικά αρνητική και αυτό για τους εξής λόγους:
Πρώτον: Γιατί κανένας δε στάθμισε ότι στη συγκεκριμένη ιστορική στιγμή, το κυρίαρχο ζητούμενο δεν ήταν να προσφερθεί (για μία ακόμη φορά) χείρα φιλίας στον Ερντογάν, αλλά να καταδειχτεί στη διεθνή κοινότητα η τυχοδιωκτική όσο και επικίνδυνη κατρακύλα της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, και αυτό μόνο με πρακτικές περιθωριοποίησης και διπλωματικής απομόνωσης του τυχοδιώκτη ισλαμοφασίστα μπορεί να εξασφαλίζεται.
Δεύτερον: Γιατί κρίνοντας από την ασφάλεια του αποτελέσματος, όχι μονάχα δεν καταγράφεται - ούτε καν σε επικοινωνιακό επίπεδο - η σταθμισμένη ανάδειξη κάποιας Ελληνικής εθνικής προτεραιότητας, αλλά αντίθετα αυτό που αναδύεται στον απόηχο αυτής της συνάντησης, είναι η ενσωμάτωση της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής στην αναθεωρητική και επιθετική ατζέντα Ερντογάν, και αυτό δημιουργεί μια σειρά από νέα επικίνδυνα τετελεσμένα.
Τρίτον: Γιατί η διαχείριση της συγκεκριμένης διπλωματικής πρωτοβουλίας, δεν οργανώθηκε στη βάση ενός καλά επεξεργασμένου στρατηγικού σχεδίου που να υπηρετεί συγκεκριμένες εθνικές προτεραιότητες, αλλά υποτάχτηκε στις στρατηγικές επιδιώξεις τόσο των Αμερικανών όσο και των Γερμανών, οι οποίοι επιθυμούν τη μη διπλωματική απομόνωση – περιθωριοποίηση Ερντογάν, και προς τούτο η Ελλάδα αποδείχτηκε για μία ακόμη φορά, πρόθυμη και βολική Ιφιγένεια σε σχέδια και επιδιώξεις τρίτων.
Ερώτημα τρίτον: Γιατί η συγκεκριμένη διαχείριση συνιστά την απόλυτη κατάρρευση της Ελληνικής εξωτερικής πολιτικής;;; Οι λόγοι είναι πασιφανείς και ουσιωδέστατοι:
Πρώτον: «Θετικής» ή μη «θετικής», η εξωτερική πολιτική της χώρας φυλακίζεται στη λογική της «ΑΤΖΕΝΤΑΣ» στα Ελληνοτουρκικά. Και αυτό όχι μόνο δε συνιστά διαχρονική Ελληνική θέση, αλλά εκλαμβάνεται κάλλιστα ως διπλωματική νίκη του ισλαμοπαράφρονα Ερντογάν, η οποία εν πολλοίς θα σηματοδοτήσει την κατεύθυνση των εξελίξεων - με την πίεση πλέον και της διεθνούς κοινότητας - σε ολέθρια κατεύθυνση για τα Ελληνικά Εθνικά συμφέροντα.
Δεύτερον: Ουδεμία από τις ευθύνες της Τουρκικής εξωτερικής πολιτικής αναδείχτηκε αναφορικά με τις εξελίξεις στο Κυπριακό, και αυτό εμμέσως πλην σαφώς καταδεικνύει πως η Ελλάδα δεν δηλώνει ούτε καν «ενοχλημένη» απ όλα όσα διαδραματίζονται – και υπό την αιγίδα του τουρκόφιλου Άιντε, και οδηγούν το νησί στον οριστικό του διαμελισμό.
Τρίτον: Ποιος εξουσιοδότησε τον κ. Τσίπρα να επαναβεβαιώσει την υποστήριξη της χώρας του στην Ευρωπαϊκή πορεία μιας Τουρκίας, η οποία καθημερινά κλιμακώνει επιθετικά σχέδια και οδηγεί τα πράγματα στα άκρα τόσο στο Αιγαίο, όσο και στην Κύπρο. Πολύ δε περισσότερο όταν είναι σαφές, πως μια τέτοια δήλωση μόνο γέλωτες προκαλεί στους πάντες αφού, ενώ όλοι ξέρουν πως η Ευρωπαϊκή πορεία της Τουρκίας δεν περνά μέσα από την Ελλάδα, ταυτόχρονα διαπιστώνουν πως ο πρωθυπουργός της χώρας είναι ανίκανος ακόμη και επικοινωνιακά να διαχειριστεί αυτό το χαρτί, στη συνάντησή του με τον Τούρκο πρόεδρο;;;
Τέταρτον: Τι αντελήφθη ο κ. Τσίπρας, και τι αντέτεινε στη νέα πρόκληση Ερντογάν περί «πλήρους τήρησης της Συνθήκης της Λοζάνης»;;;
Αντέτεινε μήπως την παραβίασή της στην Ίμβρο και στην Τένεδο από την επόμενη κιόλας της προσυπογραφής της;;;
Μήπως αντέτεινε την αποφασιστικότητά του να μην επιτρέψει παιχνίδια θράσους και ανεπίτρεπτου τσαμπουκά του Τουρκικού Προξενείου στη Θράκη το οποίο πρωτοστατεί σε καλλιέργεια κλίματος και ρητορικής αποσχιστικής, κατά παράβαση των προβλεπομένων από τη Συνθήκη της Λοζάνης;;;
Έθεσε μήπως θέμα μονομερούς καταγγελίας του προδοτικού εκτρώματος της Μαδρίτης μέσα από το οποίο επιχειρείται η νομιμοποίηση και η περαιτέρω επέκταση της ρητορικής των γκρίζων ζωνών σε ολόκληρο το Αιγαίο;;;
Προειδοποίησε μήπως τον κ. Ερντογάν ότι το περιεχόμενο των νέων του προκλητικών προσεγγίσεων, θα αποτελέσει υλικό φακέλου συνολικής καταγγελίας της τουρκικής επιθετικότητας στους διεθνείς οργανισμούς;;;
Η απάντηση είναι σε όλα σαφής: Τίποτε απ όλα τούτα δεν απετόλμησε ο Έλληνας πρωθυπουργός. Επέλεξε γι ακόμη μια φορά να συρθεί απροετοίμαστος και δουλοπρεπής στην τουρκική διπλωματική ατζέντα, συνηγορώντας στην ουσία στη δημιουργία νέων επικίνδυνων τετελεσμένων σε μια ρευστή όσο και επικίνδυνη ιστορική εποχή.
Τι πρέπει να γίνει;;;
Η Ελληνική Βουλή δεν πρέπει να επιτρέψει τη συντήρηση αυτού του επικίνδυνου αντεθνικού ολισθήματος.
Η Ελληνική Βουλή οφείλει να απαιτήσει από τον πρωθυπουργό της χώρας, πλήρη και λεπτομερή ενημέρωση για το περιεχόμενο των συζητήσεών του με τον Τούρκο πρόεδρο, και να καταδείξει την απόλυτη διαφωνία της και σε κάθε περίπτωση την άρνησή της να εξασφαλίσει θεσμική νομιμοποίηση στο νέο τραγικό ολίσθημα που απειλεί να φυλακίσει την εξωτερική πολιτική της χώρας σε μονοπάτια επικίνδυνα απέναντι σε μια άκρως αναθεωρητική όσο και επιθετική Τουρκία, καταδεικνύοντας με απόφασή της στη Διεθνή κοινότητα πως δεν είναι διατεθειμένη να ανεχτεί ανοχή που θα θεμελιώσει μια σειρά από νέα επικίνδυνα τετελεσμένα.
Και βεβαίως η Ελληνική κοινωνία, οφείλει να αφυπνιστεί άμεσα και να ανακόψει τις επικίνδυνες εξελίξεις που δρομολογούνται. Οι νύχτες είναι γκαστρωμένες... Οι μέρες είναι πονηρές... Και το πολιτικό προσωπικό που νέμεται την πολιτική εξουσία στον τόπο μας απέδειξε για μία ακόμη φορά πως είναι ανεπαρκέστατο και ανίκανο να διαχειριστεί σοβαρές εθνικές υποθέσεις.
Η νέα εθνική τραγωδία είναι προ των πυλών και κανείς πλέον δε δικαιούται να κοιμάται ήσυχος...