Σε ενα μικρό χωριό της Ανατολικής Γερμανίας ζώ και εργαζομαι τα τελευταία 2 χρόνια, ελέω μνημονίων. Ενας ξαφνικός πόνος στο στομάχι πριν απο λιγες εβδομάδες με οδήγησε σε ένα απο τα νοσοκομεία της περιοχής. Η κατάσταση ήταν αρκετά σοβαρή αν και δεν το είχα καταλάβει, μια και θα μπορούσα να έχω πεθάνει απο την αμέλειά μου οπως έγραφε το χαρτί που πήρα στη συνέχεια.
Αν και ηταν Μεγάλη Πέμπτη βράδυ το νοσοκομείο λειτουργούσε κανονικά. Έδωσα την κάρτα υγείας (εδώ να σημειώσω οτι οι κρατήσεις για υγεία και συνταξη είναι μικρότερες αυτών που πλήρωνα στην Ελλάδα ως μηχανικός του ΤΣΜΕΔΕ) και σε 10 λεπτά είχαν ξεκινήσει όλες οι εξετάσεις. Υπέρηχοι ακτινογραφίες και σε λίγη ώρα ενα κοκτέηλ με 3 δόσεις απο 3 διαφορετικά φάρμακα,ενδεικτικό της κατάστασης που ήμουν.
Η κλινική δε θυμιζε ούτε τις καλύτερες ελληνικές ιδιωτικές κλινικές και στο δίκλινο δωμάτιο που ήμουν ,μόνος ασθενής, είχε όλες τις ανέσεις και μια μαγευτική θέα στο διπλανό δάσος.
Τρείς μέρες μετά βγήκα με δική μου ευθύνη
Με την κάρτα ξανά πήγα στον οικογενειακό μου γιατρό που μου έγραψε φάρμακα για μια εβδομάδα (25% η συμμετοχή).
Την επόμενη εβδομάδα εξετάσεις αίματος στον οικογενειακό γιατρό ξανά μόνο με την κάρτα και την μεθεπόμενη μου έδωσε τις εξετάσεις και τη γνωμάτευση, ότι όλα ήταν καλά και μπορούσα να προχωρήσω στην εγχείρηση για αφαίρεση χολής.
Δυο μέρες μετά έκλεισα ραντεβού με το γιατρό που θα μου έκανε την εγχείρηση, ο οποίος μου έκλεισε χειρουργείο για την επόμενη μέρα. Την ημέρα αυτή την πέρασα κάνοντας όλες τις εξετάσεις ώστε να είναι σίγουροι για την επέμβαση.
Την επόμενη μέρα λίγο πριν το χειρουργείο 3 γιατροί και 3 νοσοκόμες με επισκέφθηκαν για να μου πουν πως ακριβώς θα γίνει η επέμβαση. Μετά την επέμβαση εχω καθημερινά (γιατι βρίσκομαι μέσα ακόμα) 10 τουλάχιστον επισκέψεις απο γιατρούς και νοσοκόμες και με τα αντιβιοτικά και με τα παυσίπονα που μου δίνουν η ενόχληση είναι ελάχιστη.
Στο κρεβάτι ατομική έγχρωμη τηλεόραση και τηλέφωνο για επικοινωνία. Τραπεζάκι με καρέκλες και θεα στο δάσος. Τα πάντα με την κάρτα. Το μόνο κόστος που πλήρωσα ήταν 2 ευρώ την ημέρα για να μου φέρουν πάνω απο το κρεβάτι μου router για γρήγορο internet (!)
Πως γίνεται σε μια χώρα να έχεις απιστευτες συνθήκες υγείονομικής περίθαλψης και στην άλλη άθλιες πληρώνοντας ακριβώς τα ίδια χρήματα; Είναι απλό. Στην Ελλάδα οι παρασιτικές πολιτικές βδέλλες κατάκλεψαν την περιουσία των ασφαλιστικών ταμείων, τις αποταμιεύσεις εκατομμυρίων πολιτών ανενόχλητοι και ατιμώρητοι.
Δε θέλω ούτε να σκεφτώ τι υπηρεσίες θα είχα με τα ίδια χρήματα που πληρώνω εδώ σε κάποιο νοσοκομείο στην Ελλάδα ουτε τι θα γινόταν αν πήγαινα σε κακή κατάσταση να περιμένω στην αναμονή να με εξετάσουν.Το πιο πιθανό, να ήμουν ένα ακόμα απο τα αφανή θύματα των μνημονίων που αφήνουν την τελευταία τους πνοή σε κάποια καρέκλα νοσοκομείου.
Και αν τα κατάφερνα να επιζήσω και να κάνω την εγχείρηση, δεν ξέρω πόσο ασφαλής θα ήμουν πεταμένος σε ενα ράντζο σε ενα διάδρομο ή στην καλύτερη περίπτωση σε θαλαμο με άλλους 5 ή περισσότερους.
Είναι εξοργιστικό να πληρώνεις χρόνια ολόκληρα υπέρογκες ασφαλιστικές εισφορές και να έχεις υπηρεσίες χειρότερες και απο τριτοκοσμικές χώρες, ενώ να κάνεις το σταυρό σου για να βγείς έξω ζωντανός,οχι απο υπαιτιότητα των γιατρών και των νοσοκόμων, που προσπαθούν υπεράνθρωπα με τα πενιχρά μέσα που έχουν, (εξαιρούνται οι ελεεινοί "φακελλάκηδες") αλλά απο τις άθλιες συνθήκες και τις ελλείψεις των νοσοκομείων.