Η ζωή μας κυλάει "συντροφιά" με τον άγριο θρίαμβο της πολιτικής υποκρισίας. Αρνούμενοι, και καθόλου δίκαια αρνούμενοι, να αναγνωρίσουμε στους πολιτικούς το κοινό διακριτικό τους γνώρισμα της απάτης. Και η πολιτική απάτη εξαίρει το ένστικτο που διαιρεί την κοινωνία και περιφρονεί το πνεύμα που θα μπορούσε να την ενοποιήσει.
Ετσι, φυλλορρόησε η συνείδηση της κοινωνικής ανάγκης. Και άρχισε εδώ και επτά χρόνια, στα χρόνια της πολύπλευρης κρίσης και τους παγερούς τούτους καιρούς, το ταξίδι στην ουτοπία. Και ως ουτοπία προσδιορίζεται ο ακαθόριστος εκείνος χώρος της μεγάλης σύγχυσης, που τείνει να γίνει η νέα καταφυγή μας.
Και κάποιοι περιορίζουμε την ουτοπία στα μέτρα μας κι αφού την ξαπλώσουμε στην προκρούστεια κλίνη, προσπαθούμε να τη χωρέσουμε από τη στενή πύλη του όποιου ονείρου μας. Ομως, η ουτοπία και οι μύθοι δεν μπορούν να έχουν αληθινά δύναμη ικανή για να πλάθουν ιστορία. Οπως η ζωή αν ζούσε με πολύ μακρές προθεσμίες δεν θα παράλλαζε από το θάνατο.
Ζούμε μια θλιβερή και επικίνδυνη πλάνη. Αρκούμαστε κατά καιρούς στις κλινικές διαπιστώσεις σ' ό,τι αφορούν το κεφαλαιώδες πρόβλημα της ελληνικής κοινωνίας και της πολιτικής αθλιότητας. Χρειάζεται μια βαθιά μεταρρύθμιση, ακριβέστερα ένα αναποδογύρισμα στη διδασκαλία της ιστορίας. Προβάδισμα στο διανοητικό μέρος του πολίτη απέναντι του συναισθηματικού, αναγνώριση της υπεροχής της λογικής απέναντι του συναισθήματος, και συνεπώς απέναντι της πολιτικής.
Ο αδιάλλακτος ορθολογισμός και τα στέρεα σχήματα πρέπει να έχουν την προτίμησή μας. Μόνο με τη σύνθεση των διάσπαρτων συνειδήσεων μπορεί να υπάρξει γονιμοποίηση της ενιαίας κοινωνικής συνείδησης. Το στοιχείο του επείγοντος, της επείγουσας αναγκαιότητας, όπως ποτέ άλλοτε το συναίσθημα του κινδύνου, δεν έχουν τόσο αμεσότητα και η θέληση της άμυνας για την επιβίωση τόση επιτακτικότητα.
Ο μύθος της πολιτικής μηχανοκρατίας μας έχει επιβληθεί σαν μια δύναμη εκθεμελιωτική, που συνδέεται περισσότερο με τα συναισθήματα της αγωνίας και του φόβου παρά με τις ελπίδες και τα όνειρα του ξαναγεννημού της κοινωνικής ζωής.
Η αίσθηση του επείγοντος εντείνεται από την πολιτική αθλιότητα των σημερινών καιρών. Τώρα μας χρειάζεται η απλή διαπίστωση. Οτι η πολιτική ομοιομορφία πραγματοποιείται και απλώνεται σε ευρύτατη επιφάνεια του πληθυσμού. Η διαπίστωση αυτή μας οδηγεί σε μιαν άλλη, που συνθέτει άλλωστε και τη τραγωδία της σημερινής ελληνικής κοινωνίας σχεδόν στη συνολική της έκφραση.