Όσο εμείς τρέχουμε από τη μία υποχρέωση στην άλλη προσπαθώντας να τα καταφέρουμε όλα σε μια πολύ δύσκολη εποχή, δίπλα μας διαδραματίζονται οι εξελίξεις σε διαφορετικούς κόσμους, για τους οποίους ποτέ δε νομίζω ότι ενδιαφερθήκαμε.
Κόσμοι όπου και εκεί υπάρχουν συναισθήματα, υποχρεώσεις, επιθυμίες, δικαιώματα και ανάγκες.
Πριν λίγες ημέρες περπατούσαμε με το γιο μου. Διασχίζουμε το οδόστρωμα και στεκόμαστε στη νησίδα. Δεν είχε κίνηση. Ελάχιστα αυτοκίνητα ανέβαιναν το δρόμο και δευτερόλεπτα μετά θα περνούσαμε κι εμείς ανεμπόδιστα.
Αχ αυτά τα δευτερόλεπτα.
Δύο μικρά σπουργιτάκια ξαφνικά περνούν δίπλα μας και χαμηλά. Την ίδια στιγμή ανεβαίνει ένα αυτοκίνητο.
Δεν είναι δυνατόν Παναγία μου, σκέφτηκα. Θα τα χτυπήσει! Πολύ αμφιβάλλω αν τα είχε δει λόγο ύψους.
Τα σπουργιτάκια ανοίγοντας κυριολεκτικά τώρα τα φτερά τους δεν μπορούσαν να πετάξουν όσο χρειάζεται είτε σε ύψος είτε σε ταχύτητα.
Όλα αυτά σε κλάσματα δευτερολέπτου.
Τελικά το αυτοκίνητο θα χτυπήσει το ένα συνεχίζοντας το δρόμο του.
Κάτι σαν κλαματάκι ακούγεται από μια ψυχούλα στο οδόστρωμα. Ο φιλαράκος δε φεύγει. Προσγειώνεται και πάει δίπλα του γεμάτος ανησυχία. Μα πώς να τον βοηθήσει; Μικρούλης κι αδύναμος, τι μπορούσε να προσφέρει; Ίσως βέβαια έκανε το σπουδαιότερο, δίνοντας σε μένα και το γιο μου, τους μόνους...μάρτυρες, ένα γενναίο μάθημα. Δεν τον εγκατέλειψε.
Σπεύδω κι εγώ. Αμάξι δεν ερχόταν. Άνθρωπος τον χτύπησε, θα μπορούσε ένας άνθρωπος να τον βοηθήσει. Με το που φτάνω δίπλα του όμως διακρίνω μια μικρή λιμνούλα αίματος στο οδόστρωμα. Ασήμαντη για εμάς, μεγάλη όμως για το μικρούλη. Το κεφαλάκι του είχε χτυπηθεί από το αυτοκίνητο. Τον σηκώνω ενώ ο φίλος του απομακρύνεται πετώντας παραδίπλα. Ίσαμε να τον μεταφέρω σε ένα ασφαλές σημείο, πετάξε μια και καλή από τη ζωή.
Παιδάκι ήταν κι αυτό, οι γονείς του μέχρι να ανοίξει τα φτερά του, το τάιζαν καθημερινά.
Τελικά δεν μπόρεσε να πετάξει ψηλά. Όλα έγιναν σε λίγα δευτερόλεπτα... Όλα έγιναν για λίγα δευτερόλεπτα. Έτσι συμβαίνει συνήθως στις τραγωδίες.