Σήμερα ξύπνησα νωρίς. Μόλις είχε χαράξει. Κοιτάω ψηλά, πολύ ψηλά και βλέπω έναν Σταυραετό. Είναι παλιό μου χούι να μιλάω με τους αετούς. Ποτέ δεν μετάνιωσα που μιλάω με τα μεγαλόπρεπη και περήφανα αυτά αρπακτικά. Τούτον εδώ όμως σήμερα, δυσκολεύτηκα να τον κάνω να κατεβεί χαμηλά!
- Αητένς επαραπέτανεν ψηλά στα επουράνια, φώναξα με όση δύναμη είχα και δεν είχα! Κι αμέσως αρχισε να χαμηλώνει προς τα εμε. Τον παρατηρούσα καλά. Και είδα ότι είχε τσαγκία κόκκινα. Ενας αητός με κατακόκκινα πόδια . Και το κορδούκ του, η ράχη του ήταν ολόμαυρη. Καθώς άρχισα να τον γητεύω κιάλλο ο αητος ξεθάρρεψε μαζί μου και πέταξε πολύ κοντά μου. Είδα όμως με δέος, ότι στα κάρτσια του, στα γαμψά του νύχια, κρατούσε τα κομμένα χεριά ενός παλληκαριού. Και του φώναξα
- Αητέ για δωσμ α’σον κρατεις. Δώστα μου και πες μου αμέσως που κείται νεκρός αυτός ο νέος άντρας; Για πέ’με πόθεν κείται;
- Ο αητός αρνήθηκε λέγοντας αυτόν τον βραχιώνα δεν στον δίνω γιατί ανήκει στους ουρανούς κι όχι στη γη. Μα θα σου κάνω τη χάρη να σου πω που κείται νεκρός αυτός ο νέος. Τα βλέπεις αυτό το πέρα το ραχί. Αυτό το βουνό γεμάτο έλατα; Εκεί κείται νεκρός ο νέος..
- Μόλις έφτασα εκεί που μου είπε ο αητός αντίκρισα θανατωμένο τον νεαρό άνδρα. Δεν ελεγε ψέματα ο Σταυραετός. Αλίμονο όμως. Χίλια μαύρα πουλιά κατάτρωγαν τις σάρκες του. Και αλλά χίλια λεύκα περιστέρια πετούσαν από πάνω του…
- Μην στενοχωριέσαι μην θρηνείς και μην οδύρεσαι μου ειπε ο αετός. Κάθε μαύρο πουλί είναι κι ένας νεκρός Σελτζούκος τούρκος που λεηλάτησε την γη του παλληκαριού και έσφαξε την οικογένεια του.Χίλιους από δαύτους πήρε μαζί του πριν καταφέρουν να τον θανατώσουν. Και κάθε λευκό περιστέρι που βλέπεις να πετά πάνω από το πτώμα του νέου, είναι κι ένα από τα χίλια γυναικόπαιδα που έσωσε ο νεαρός πριν τον θανατώσουν οι γενοκτόνοι σελτζούκοι. Κατάλαβες τώρα γιατί πήρα τα χέρια του και δεν στα δίνω, είπε ο αετός.
- Πες μου σε παρακαλώ, ποιος ήταν αυτός ο νέος; Ήταν Ελληνας; Τι άνθρωπος ήταν;
- Κι ο Σταυραετός άπλωσε τα τσανγία του και μου είπε. Ο άνθρωπος αυτός που βλέπεις, στη θάλασσα ήταν κολυμβετής. Ενας μεγάλος θαλασσομαχος. Στην στεριά ήταν πεχλιβάνος. Ένας πραγματικός λεβέντης. Όμως στον πόλεμο που έζησε, δεν ήταν απλά Ελληνας. Ήταν ήρωας. Ήταν Τραντέλληνας! Ηταν ένας Μέγας Ελληνας, του Πόντου παλληκάρι.
Αυτά μου είπε ο Σταυραητός και έσυρε για την αητοφωλιά του. Εκεί όπου βρίσκονται πια τα χέρια του Κοτζα Αναστας, του Χαραλαμπιδη, του Ανθόπουλου, του Αντων Πασα, του Ιστίλ{στελιου]-αγα, του Κοντοδρακονίδη και χιλιάδων άλλων ηρώων που επί αιώνες κρατούσαν όρθιο τον Ελληνισμό πριν υποστούν τη γενοκτονία από τους Τούρκους.
Αν λοιπόν πιστεύετε ότι την ιστορία με τον αετό την σκαρφίστηκα από το μυαλό μου είστε γελασμένοι. Αν πιστεύετε ότι είναι αλληγορική, ή κάτι τέτοιο, είναι γιατί ποτέ δεν επιχειρήσατε να πιάσετε κουβέντα με έναν αετό! Είστε σίγουροι ότι οι αετοί δεν μιλάνε με ανθρώπους, χωρίς όμως να το έχετε δοκιμάσει. Ή για να γίνω πιο προκλητικός, δε συνηθίζετε να σηκώνετε το κεφάλι ψηλά! Κι αν δεν σηκώσεις ψηλά το κεφάλι, ποτέ δε θα καταφέρεις να δεις ούτε έναν! Εγώ αναζητώ καθημερινά το πέταγμά τους, γι' αυτό σας λέω ότι η ιστορία αυτή είναι πραγματική.
Θα πειστείτε αμέσως μόλις δείτε το παρακάτω βίντεο. Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής προς τους Τραντέλλενες! Είναι ο ελάχιστος φόρος τιμής για τον Πόντο!
* Ο Γιώργος Αδαλής είναι οικονομολόγος και ιδρυτής των Aegeantimes. Απαντά ο ίδιος σε ερωτήματα στην προσωπική του σελίδα στο FB facebook.com/adalisgeo