 |
| φωτο από: http://dreamfm.gr/wp-content/uploads/2017/01/entatiki-diasolinomenos.jpeg |
Οι
εξελίξεις του τελευταίου τριημέρου, δεν αποτελούν μια
σειρά από γεγονότα και χειρισμούς που δεν αλληλοσυνδέονται με δυναμικό
τρόπο μεταξύ τους, και με αυτή την έννοια δεν μπορούν να προσεγγίζονται
αποσυνδεδεμένα από το νέο επικίνδυνο πολιτικό φορτίο που εναποθέτουν,
για να επιβαρύνουν δραματικά τις εξελίξεις της επόμενης μέρας…
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Πρόκειται για εξελίξεις που στο σύνολό τους συνθέτουν ένα
περιβάλλον εκτροπής, η οποία σε τελευταία ανάλυση εκδηλώνεται…
- Πρώτον: Με την καταφανή εμπλοκή του σκοτεινού παρακράτους στην χορογραφημένη απόπειρα εκτροπής των πολιτικών εξελίξεων σε διεργασίες με πρωταγωνιστή όχι την κοινωνία αλλά τους μηχανισμούς, τις μυστικές υπηρεσίες και τα κέντρα που ενορχηστρώνουν το καθεστώς κατοχής στη χώρα….
- Δεύτερον: Με την βίαια επιβολή ενός καθεστώτος «ιδιώνυμης» παρεμβατικότητας των μηχανισμών, με την οποία για πρώτη φορά ποινικοποιείται ακόμη και το ίδιο το θυμικό της κοινωνίας των εξαθλιωμένων, και αυτό συνιστά θεσμική εκτροπή πρώτου μεγέθους…
- Τρίτον: Με τη διευκόλυνση των πρωταγωνιστών της καταστροφής οι οποίοι επιδιώκουν την – πάση θυσία – ποινικοποίηση τη πολιτικής κριτικής, την οποία (πολιτική κριτική) στοχοποιούν και υποδεικνύουν ως κατ εξοχήν υπεύθυνη, και εμφανίζουν ως θερμοκοιτίδα της ενορχηστρωμένης πολιτικής βίας.
- Και αυτό βεβαίως είναι μια πρακτική, που ελάχιστα απέχει από τη θεμελίωση όρων ικανών να νομιμοποιήσουν την γενικευμένη πολιτική εκτροπή, ως μέσο και... όχημα για την πολιτική τους επιβίωση και την βίαια «απενοχοποίηση» του καταστροφικού έργου που έχουν επιτελέσει. Είναι χαρακτηριστική άλλωστε η εσπευσμένη παρέμβαση Βενιζέλου, ο οποίος επιχειρεί δόλια να παραπέμψει στο «αντιμνημονιακό μίσος» το οποίο προσδιορίζει ως «αιτία της ακραίας βίας».
Το πρόβλημα επομένως, δεν είναι αν πραγματοποιήθηκε ή αν
τελικά διαψεύδεται - έστω και με μεγάλη καθυστέρηση - η «σύλληψη» του Γ. Φιλιππάκη, αλλά η ανάγκη να
δοθούν απαντήσεις με όρους αφυπνισμένης και μαχόμενης κοινωνίας, στα παρακάτω
ερωτηματικά:
- Γιατί συντηρήθηκε μέχρι τις 11:30 της τρέχουσας ημέρας, η ασάφεια σε σχέση με τον αν υπήρξε όντως σύλληψη του δημοσιογράφου, ενώ η είδηση κόβει βόλτες στο διαδίκτυο από την προηγούμενη νύχτα χωρίς να υπάρχει επίσημη διάψευση??? Ποιες λογικές… Ποιες σκοπιμότητες… Και εν τέλει πιο βρώμικο σχέδιο υπηρετεί η καλλιέργεια αυτού του πέπλου της «ιδιώνυμης» απειλής πάνω από τη χώρα???
- Πως προέκυψε ξαφνικά αυτή η ξέφρενη ετοιμότητα των πρωταγωνιστών της καταστροφής, να αξιοποιήσουν επικοινωνιακά τον απόηχο της «τρομοκρατικής» επίθεσης του παρακράτους, προκειμένου να καθαγιάσουν και πάντως να θέσουν στο απυρόβλητο της κριτικής τις ολέθριες επιλογές τους, σε μια στιγμή που το λογικά αναμενόμενο θα ήταν να παρακολουθούν μουδιασμένοι τις εξελίξεις ανησυχώντας για πιθανή συνέχεια στο έργο των «τιμωρών»???
- Ποια ακριβώς είναι η «Δημοκρατία που χρειάζεται επαγρύπνηση» σύμφωνα με τις δηλώσεις των ιδίων??? Η Δημοκρατία των «ιδιώνυμων» που επιβάλει αναγκαστική σιωπή και ποινικοποίηση της σκέψης ή η Δημοκρατία που αποφασίζει να επαναφέρει τους βιασμένους θεσμούς σε πλήρη λειτουργία, μετά τους ολέθριους χειρισμούς όλων αυτών των κυρίων που εκχώρησαν δικαιώματα θεσμικής αρμοδιότητας σε υπερθεσμικά τέρατα, κατά παράβαση των νόμων, του Συντάγματος, του όρκου τους και της εθνικής τους ευθύνης???
Είναι προφανές ότι τα ερωτήματα, δεν είναι εγκυκλοπαιδικά.
Είναι προφανές πως επί της ουσίας, δεν συνιστούν καν ερωτήματα, αλλά προκλήσεις
αφύπνισης και δράσης σε μια κοινωνία η οποία βρίσκεται ήδη αντιμέτωπη με ένα
ύπουλο αλλά καλά οργανωμένο σχέδιο, που στοχοποιεί τη σκέψη, τη δράση, το ίδιο
το δικαίωμά της σε τελευταία ανάλυση να αντισταθεί συντεταγμένα με βάση τα
προβλεπόμενα από το ίδιο το Σύνταγμα της χώρας.
Είναι προφανές ότι αυτή η κοινωνία, οφείλει να αντισταθεί,
στο ύπουλο σχέδιο όλων αυτών που σπεύδουν να προσφέρουν το απαραίτητο άλλοθι στους
επίορκους του πολιτικού συστήματος, οι οποίοι επιχειρούν να ταυτίσουν
προκαταβολικά τη δική της αντίσταση με το μαφιόζικο έργο των δολοφονικών
συμμοριών, και να ποινικοποιήσουν τον οργανωμένο της πολιτικό αγώνα για να
αποτρέψουν την πολιτική ανατροπή και μέσα από αυτήν να εμποδίσουν την προσωπική
τους παραδειγματική τιμωρία, από το φυσικό δικαστή και όχι από τις συμμορίες
των εντεταλμένων μαφιόζων.
Και
είναι φανερό ότι αυτή η κοινωνία οφείλει να οργανώσει πολιτικά την
αντίστασή της σε αυτό το ύπουλο σχέδιο, διότι η προειδοποίηση των
φοβισμένων πρωταίτιων της δουλοπρέπειας υπήρξε απολύτως σαφής και
συνοψίζεται στο παρακάτω εκβιαστικό αλλά πολύ ξεκάθαρα τοποθετημένο δίλημμα:
"Ή αποδέχεστε την ήπια πολιτική εκτροπή, παραδίδοντας τη σκέψη σας οικειοθελώς στην "ιδιώνυμη" φυλακή που επιβάλουμε... Ή σας θυμίζουμε την αποφασιστικότητά μας να χρησιμοποιήσουμε τους διαθέσιμους μηχανισμούς κράτους και παρακράτους, για να επιβάλουμε καραμπινάτη και απροσχημάτιστη πολιτική εκτροπή καταλύοντας τα πάντα".
Σ
αυτό το δίλημμα, όσες φορές οι κοινωνίες απάντησαν ιστορικά με μισόλογα
και συμβιβασμούς, αυτό που ακολούθησε ήταν περίοδοι με βαριά... πέτρινα
χρόνια.
Ο καθένας λοιπόν οφείλει να αναλάβει τις ευθύνες του... Τον συμβιαβασμένο δεν τον σέβεται κανείς...