Παρακολουθώντας κανείς το εύρος της ελαφρότητας και της ματαιόδοξης επιπολαιότητας, όπως αποτυπώνονται στο facebook αλλά και σε άλλες ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης, θέτει στον εαυτό του το "βέβηλο" ερώτημα: Σε τι μπορεί να ενδιαφέρει την κοινωνική αγωνία η βλακώδης έκφραση της καθημερινότητάς μας με την ανάρτηση φωτογραφιών από ταξίδια, οικογενειακές στιγμές, από πλουσιοπάροχα τραπέζια ή ακόμα και από το τι μαγειρεύουμε και τι τρώμε;
Σαν τι να είναι εκείνο που έχει να χαρίσει στην ανθρώπινη προσδοκία; Η έκφραση της ελαφρότητάς μας με παντός είδους ανόητες φωτογραφίες προσωπικών μας στιγμών και οι δανεισμένες ατάκες, συνήθως ανορθόγραφες και ασύντακτες;
Γιατί, αγωνίες, προσδοκίες, μιζέριες, γκρεμίσματα κοινωνικά, όλα γύρω μας μαζεύονται, και ταλαιπωρούν την "καθαρή" πρόθεση. Γιατί η όραση, η αίσθηση, η νόηση κάθε σκεπτόμενου πολίτη σωρεύουν η καθεμιά την πείρα τους από τη ζεστή επαφή με το καθημερινό γεγονός, θολώνουν τα περιγράμματα, ρευστοποιούν τις γραμμές, τους όγκους της επιπολαιότητας, τα χρώματα τα κομματικά, ευτελίζουν τις λέξεις που εγκυμονούν τα ψευδο-οράματα και οι επίπλαστες πολιτικές υποσχέσεις.
Σε τούτη την κοινωνία, υπάρχουν άνθρωποι που λαχταρούν να ξαναζήσουν την πλούσια στιγμή της πνευματικής γονιμοποίησης που συντελείται μέσα στον κάλυκα του στοχασμού και της ευθύνης με το σπέρμα του αισθήματος και της ευαισθησίας, αλλά πάρα μα πάρα πολλοί διεκδικούν τη "μέθεξη" της ελαφρότητας που ανατέμνει την ευθύνη και παράγει τον κοινωνικό πόνο, που είναι η διάστασή μας με το καθημερινό γεγονός.
Σήμερα περισσότερο από άλλοτε. Σήμερα, βασανιστικότερα από κάθε προηγούμενη περίοδο, το καθημερινό γεγονός μας βεβαιώνει πως βρίσκεται σε αδιάλειπτο αγώνα με το πεπρωμένο μας ως κοινωνία. Και αντί να μαχόμαστε με τους δαίμονες μας είτε για να προσαρμοστούμε είτε για να δραπετεύσουμε, καλό είναι να αναγνωρίζουμε τη διάσταση της ατομικής μας ευθύνης.
Η προσαρμογή μας διανθισμένη με τις ανόητες συνήθειές μας αντιπροσωπεύει στη συνείδηση μας τη δουλεία σε μια πραγματικότητα που διαμορφώνουν οι άλλοι για εμάς. Η απόδραση μας ίσως τη γοητεία της δειλίας μπροστά στη συλλογική ευθύνη για την οικοδομή του παρόντος τουλάχιστον.
Τέτοιο φοβερό δίλημμα υποτίθεται. Αλλοτε οι αγώνες ήταν άνετοι, γιατί δεν υπήρχε η πίεση της ιστορίας που πλάθεται. Η ευθύνη αφορούσε το μέλλον και έμεινε πάντα ένα περιθώριο ραθυμίας, με τις ελευθερίες να χωράνε στα διαστήματα της νωθρότητας μας.
Σήμερα η όλη αδυσώπητη κατάσταση αξιώνει την τόλμη της όρασης μας. Δεν μπορούμε να επιμένουμε να ζούμε σ' ένα πλαίσιο αποχρώσεων της ελαφρότητας, όπως κι αν αυτή εκφράζεται. Εχουμε ξεστρατίσει παντελώς από το ιστορικό ρεύμα της κοινωνίας, ενώ ταυτόχρονα με την έλλειψη της κοινωνικής αγωγής και την υπερτροφία της αυταρέσκειας και την αποθέωση του εγώ, έχουμε φράξει τους πόρους απ' όπου θα μπορούσε να αναπνεύσει η μύχια συνείδησή μας.
Ποιο άλλο δράμα, αλήθεια, θα μπορούσε να μας αιχμαλωτίσει εξόν από τούτο το δράμα το ολοκληρωτικό της κοινωνίας, που είναι συνάμα και δράμα προσωπικό, αλλά ως αβδηρίτες δεν το αντιλαμβανόμαστε;
Η επαφή με την πραγματικότητα προυποθέτει την αντίληψη, την κατανόηση, τη συναίσθηση της κοινωνικής αναταραχής και του κοινωνικού πόνου. Γιατί η πραγματικότητα τούτη δεν αποτελείται από άτομα περιζωσμένα και σιδερόφραχτα από την επιπόλαια ατομικότητα τους. Αποτελείται από πλήθη, τον κόσμο τον γεμίζει το σύνολο...
Την καθαρή, την αθόλωτη όραση χρειαζόμαστε. Και την τόλμη της όρασης. Γιατί τα γεγονότα της τρέχουσας ζωής δεν προσαρμόζονται πια με την εξήγηση που προσπαθεί να τους δώσει η πολιτική πρακτική, που για χρόνια τώρα υφαίνει το δράμα της μεγάλης εθνικής μας περιπέτειας...