Ο Ελληνας δεν μπορεί να ονειρευτεί το δικό του το όνειρο. Εχει πλέον κουραστεί να ονειρεύεται τα ονείρατα των άλλων, των υποτιθέμενων "σωτήρων" του, που με το όποιο σχήμα διακυβέρνησης, συνήθως εκτρωματικό τα τελευταία χρόνια, το αποτέλεσμα είναι το ίδιο: Μια τρύπα στο νερό!..
Ούτε κάποιοι μακρινοί αντίλαλοι, χαμένοι μέσα στο χάος των καιρών, από παλαιότερες βραχνές φωνές του πλήθους, που τώρα σιωπά γιατί έχει πολύ αλαλάξει, δεν παρηγορούν τους απογοητευμένους Ζαρατούστρες.
Σε τούτη τη χώρα, και στα τελματωμένα της νερά, καθρεπτίζεται όλη η κακοδαιμονία ενός πολιτικού συστήματος, που παράγει κοινωνική δυστυχία και αθροίζει θρασύτητα με απάτη, "ξερνώντας" πάνω στην αξία που λέγεται Ανθρωπος...
Ο πολιτικός βερμπαλισμός και η εκ των πραγμάτων προσγείωση της πολιτικής ανικανότητας σε μια κοινωνική ερημιά, όπου υπάρχουν πολλές ζωές χωρίς να υπάρχει ζωή, όπου σαλεύει ένα πλήθος ανθρώπων χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αξία Ανθρωπος, έχουν μεταθέσει την προοπτική τούτης της χώρας στις χίμαιρες ενός άλλου αιώνα.
Η μνημονιακή βαναυσότητα απέναντι του πολίτη τείνει να μεταθέσει και την απλή έννοια του ανθρώπου στις χίμαιρες. Η δραματικότερη εκθρόνιση των τελευταίων χρόνων ήταν ακριβώς αυτή η αναγκαστική έκπτωση του Ελληνα από τα δικαιώματα ή και τα προνόμια που απολαμβάνουν όλοι οι Ευρωπαίοι πολίτες.
Κι αυτή η έκπτωση, πέραν από τον φράχτη της κοινωνικής σιωπής, είναι συνέπεια ψυχολογικής πίεσης, αλλά και εκούσιας παραίτησης του πολίτη, με αποτέλεσμα μια ολόκληρη κοινωνία, συνεξαρτημένη με την πολιτική μορφή που παίρνει η υποδούλωση του ατόμου στις εξουσιαστικές θελήσεις μιας "κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας", έχει γίνει συνείδηση λαική και έχει μετατραπεί σε κοινωνική ανοχή, χωρίς ενοχή.
Ολες οι κοινωνικές κατακτήσεις πετάχθηκαν στη χαβούζα της πολιτικής αναλγησίας. Το νεοπαγές καθεστώς της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πρόσφατων κυβερνητικών σχημάτων, έχουν πάντα μια πρόχειρη και θα έλεγε κανείς εκ πρώτης όψεως θεμιτή δικαιολογία, για όσα δεινά σωρεύονται σε τούτη τη χώρα: Την αναγκαιότητα της εξόδου από την κρίση σ' ένα υποτιθέμενο πλαίσιο αγωνιστικής φάσης, που μοιραία παραμερίζει κάθε μορφή κοινωνικής απαίτησης, πολλώ μάλλον αντίδρασης.
Εξάλλου, όλοι αυτοί οι Σαρδανάπαλοι της πολιτικής, γνωρίζουν πολύ καλά πως η γενιά της αντίδρασης έχει σχεδόν σβήσει. Τα υπολείμματά της - αν υπάρχουν πια σήμερα υπολείμματα - είναι ανάξια λόγου. Εξέλιπαν οι πολύφωνες μαρτυρίες και διαμαρτυρίες, οι τίμιες μαρτυρίες, που θα μπορούσαν να ενορχηστρώσουν ένα πελώριο "Οχι" στην επιχειρούμενη κοινωνική ισοπέδωση από τους μεταπράτες των ονείρων των Ελλήνων.
Το σημαντικότερο γεγονός στην Ελλάδα σήμερα, δεν είναι ότι βρισκόμαστε σε οικονομική κρίση με ό,τι αυτό συνεπάγεται, αλλά ότι ζούμε σε μια διαρκή πλάνη ότι μπορούμε να βγούμε από την κρίση, χωρίς να συνυπολογίζουμε ότι η κάθε πολιτική πράξη ισοδυναμεί με μια...τρύπα στο νερό!..
Ούτε η νόηση ούτε η θέληση φαίνονται ικανές να μας αποσπάσουν από την αμηχανία και τη σύγχυση, τη φοβία και την αγωνία, γιατί ακριβώς η νόηση και η θέληση ήταν από τις πρώτες που ένιωσαν την αμηχανία τούτη και τη σύγχυση.