Και σε τούτο ακριβώς το "δικαίωμα" είναι που μπορεί να προσκρούσει κάθε πολιτική ομάδα που σφετερίζεται τα δικαιώματα και τις εξουσίες του λαού και παρουσιάζεται σαν η γνήσια έκφραση των εθνικών συμφερόντων και των επιδιώξεων της κοινωνίας.
Έτσι κατορθώνουν οι πολιτικοί αγύρτες να δημιουργούν μια "ηθική βάση" επιβίωσής τους. Και κηρύσσεται σε διωγμό η σοβαρότητα ή τίθενται εκβιαστικά διλήμματα στο λαό, που αποσκοπούν στη σιγή ή τη προσαρμογή.
Μαραίνεται ο Ελληνας σήμερα στην περίπτυξη της δουλείας που τόσο αστόχαστα επικρότησε ή και χειροκρότησε. Εχει πάρει διαζύγιο από την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο, μένοντας αδρανής απέναντι των προσπαθειών της πολιτικής εξουσίας να καταστήσει την πραγματική του ελευθερία απατηλό προσωπείο.
Πήραμε δυστυχώς την κρίση ως γεγονός τελειωμένο και στηρίξαμε τις σκέψεις μας στην κατάσταση που δημιουργεί. Αλλά η συνεχιζόμενη κρίση είναι ακριβώς και το αποτέλεσμα της αδράνειας της σκέψης μας.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως κανένας πολιτικός, απ' αυτούς που παρουσιάζονται εσχάτως ως "μεταρρυθμιστές" και "σωτήρες", δε θα αποτολμούσαν ποτέ την περιπέτεια ενός αποπροσανατολισμού του λαού, αν γνώριζαν από πριν πως θα είχαν από την πρώτη στιγμή αντιμέτωπο τους τη συνασπισμένη κοινωνική σκέψη, άρα και την αντίδραση.
Ακόμη και οι "γιαλαντζί" εγχώριοι διανοούμενοι είτε βρίσκοντας διέξοδο σε μια άνανδρη φυγή στον εσωτερικό συναισθηματικό τους κόσμο, είτε επιλέγοντας τη εξαγορασμένη επιβίωση, απομονώθηκαν από την κοινωνία και παραμέλησαν ολότελα το αγωνιστικό τους καθήκον απέναντι της ελευθερίας και της δημοκρατίας, για να γίνουν ασυνείδητοι και σε κάποιες περιπτώσεις συνειδητά όργανα των δημίων του ελεύθερου πνεύματος.
Η φωνή της αντίδρασης, η απεγνωσμένη φωνή του Ελληνα, μπορεί να ακουστεί από μια χώρα, όπου τόσα χρόνια κάθε δικαίωμα συμπιέστηκε ή και ισοπεδώθηκε από την πολιτική αυθαιρεσία στο όνομα της "σωτηρίας" του τόπου.
Οι κοινωνίες στην Ευρώπη δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν τι συμβαίνει σε τούτη τη χώρα. Δεν μπορούν καν να φανταστούν μια πραγματικότητα που ξεπερνά τα όρια του πραγματικού. Γι' αυτό χρειάζεται να μας ακούσουν, χωρίς να αρκούμαστε στη μονολιθικότητα της πολιτικής απάτης.
Μέχρι σήμερα ζούμε σε μια κατάσταση "χαλάρωσης" και νάρκης, σ' ένα πλέγμα φόβου. Οι προσδοκίες μένουν μόνο προσδοκίες, οι σκοποί ξεπέφτουν στους σωρείτες των παχυλών πολιτικών λέξεων και υποσχέσεων.
Δεν έχει πλέον νόημα η αναμονή ή μάλλον έχει ως αποτέλεσμα την τελμάτωση και σιγά σιγά την παραμόρφωση του νοήματος της κατακτημένης ελευθερίας.