Πριν λίγο καιρό είχα αναρωτηθεί μέσω ενός κειμένου αν πρόκειται για βαλτό ή είναι απλά ηλίθιος. Πήρα διάφορες απαντήσεις από φίλους στο ερώτημά μου, ωστόσο μπροστά στο αποτέλεσμα το ερώτημα θαμπώνει.
Άλλωστε μάλλον η απάντηση είναι πως έχουμε να κάνουμε με έναν παθιασμένο εραστή της εξουσίας. Αγαπά τόσο την καρέκλα που για χάρη της, θα κάνει οτιδήποτε του ζητηθεί.
Ο Αλέξης Τσίπρας λοιπόν εφαρμόζει τα χειρότερα (μέχρι τα επόμενα) που θα μπορούσαμε ποτέ να διανοηθούμε ενώ παράλληλα, την ώρα που μας σφάζει, δηλώνει πόσο όμορφα θα είναι τα πράγματα το πρωί.
Πρόκειται για ένα αδίστακτο άτομο. Ψυχρό και υπολογιστή. Πίσω από το αθώο ύφος του κρύβεται μια φιγούρα ικανή να παραπλανήσει τον οποιοδήποτε.
Τώρα αισθάνεται ισχυρός. Η ζωή όμως πάντα εξοφλά τα γραμμάτιά της. Κλείνει τους λογαριασμούς της και με τον Τσίπρα έχει ήδη ανοίξει αρκετούς.
Είναι τέτοια η καταστροφή και η υποδούλωση που προκάλεσε, ώστε πέτυχε - σχήμα λόγου όπως το σκίσιμο των μνημονίων - να μας κάνει να ξεχάσουμε το πως αισθανόμασταν επί Παπανδρέου, Παπαδήμου και Σαμαρά. Κατάφερε, διότι για κατόρθωμα πρόκειται, να τους ξεπεράσει.
Με την πολιτική του δημεύει τα πάντα. Είτε άμεσα είτε έμμεσα. Δήμευση είναι να σε πετάξουν έξω γιατί χρωστάς, δήμευση είναι κι όταν αυξάνονται οι φόροι και σου τα αρπάζουν από εκεί.
Η επαφή του με την πραγματικότητα είναι πλέον ανύπαρκτη. Ο άνθρωπος ζει σε παράλληλο σύμπαν. Μετατρέπει ή παρουσιάζει, το μαύρο σε άσπρο. Θριαμβολογεί την ώρα του ολέθρου. Δε δίνει δεκάρα για τη δυστυχία που προξενεί.
Για όλα αυτά θα είναι πολύ κακό το πολιτικό τέλος του. Αντάξιο του πόνου που προκάλεσε, της ζημιάς που επέφερε και της ελπίδας που σκότωσε. Ενώ ο πρωθυπουργός προβάρει τη γραβάτα, την ίδια ώρα φορά τη θηλιά στους Ελληνες.
Κι η Αριστερά; Αυτή θα πρέπει να αναζητήσει γνήσια πρόσωπα να την εκπροσωπήσουν και όχι πολιτικούς τυχοδιώκτες κι εχθρούς του ελληνικού λαού.