ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΖΑΚΗΣ
Η Υποεπιτροπή Νομισματικής Πολιτικής και Εμπορίου της Γερουσίας των ΗΠΑ προέβη σε ακρόαση την Πέμπτη 18 Μαΐου για να αξιολογήσει τα διδάγματα από το πρόγραμμα «διάσωσης» της Ελλάδας από το ΔΝΤ το 2010 και το 2012.
«Με την οικονομία της Ελλάδας ξανά επισήμως σε ύφεση και τις συζητήσεις που διεξάγονται για τρίτη διάσωση του ΔΝΤ, είναι σαφές από τη σημερινή ακρόαση ότι οι προσπάθειες του ΔΝΤ για διάσωση της Ελλάδας από την αφερεγγυότητα υπήρξαν ανεπιτυχείς και το Ταμείο πρέπει να μάθει από αυτές τις αποτυχίες,» δήλωσε ο πρόεδρος της υποεπιτροπής Andy Barr. «Το ΔΝΤ πρέπει να επικεντρωθεί στην κύρια αποστολή του και να μην παρέχει πολιτική κάλυψη για τους πολιτικούς της Ευρωζώνης που αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη για την κρίση του χρέους της Ελλάδας.»
Κύρια συμπεράσματα από την Ακρόαση:
• Η «διάσωση» της Ελλάδας από το ΔΝΤ, η οποία έχει εμφανώς πολιτικοποιήσει το Ταμείο – δηλαδή το έχει καθυποτάξει εμφανώς σε πολιτικές σκοπιμότητες – και έχει αφήσει την ελληνική οικονομία σε ερείπια, αμαυρώνει τη φήμη του ΔΝΤ και θέτει σε κίνδυνο τα δολάρια των φορολογουμένων.
• Οι αξιωματούχοι της Ευρωζώνης χρησιμοποιούν το ΔΝΤ ως φύλλο συκής για να αποφύγουν τις εκλογικές και πολιτικές συνέπειες, παρόλο που το ταμείο διάσωσης της Ευρώπης διαθέτει επαρκείς πόρους για να επιλύσει μόνη της η ΕΕ την ελληνική κρίση.
Οι μάρτυρες που κλήθηκαν και κατέθεσαν στην ακρόαση τόνισαν τα εξής:
• «Κατά τη διάρκεια της κρίσης στην ευρωζώνη,» είπε ο Paul Blustein, Senior Fellow, Κέντρο Καινοτομίας Διεθνούς Διακυβέρνησης, «το Ταμείο εντάχθηκε σε αρκετές διασώσεις, παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις μεταξύ των μελών του Εκτελεστικού του Συμβουλίου και κορυφαίων οικονομικών και νομικών αξιωματούχων - και το έπραξε υπό την πίεση των κορυφαίων Ευρωπαίων πολιτικών, οι οποίοι διατηρούν μεγάλη επιρροή στους μοχλούς ελέγχου του Ταμείου. Ορισμένα από αυτά τα πακέτα έκτακτων δανείων λειτούργησαν καλά, αλλά, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, το χρέος προστέθηκε στο χρέος κι έτσι υπερβολικά σκληρές συνθήκες επιβλήθηκαν στις χώρες που επλήγησαν από κρίσεις. Αυτή η προσέγγιση, σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους, διευκόλυνε χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, οι τράπεζες των οποίων αγωνίζονταν να αποτρέψουν τις απώλειες και των οποίων οι ψηφοφόροι εξοργίστηκαν να πληρώσουν για τη διάσωση χωρών που αντιλαμβάνονται ως ανεύθυνες. Διευκόλυνε επίσης και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), διότι συνέβαλε στη διατήρηση του διεθνούς καθεστώτος του ευρώ και των αρχών της ανεξαρτησίας της ΕΚΤ, στις οποίες οι ηγέτες της κεντρικής τράπεζας αποδίδουν ύψιστη σημασία.»
• «Η προσέγγιση που υιοθετήθηκε δεν ήταν εντελώς άστοχη,» σύμφωνα με τον Paul Blustein. «Βασίστηκε στους φόβους ότι η κρίση θα εξαπλωθεί, μέσω της οικονομικής "μόλυνσης", στην υπόλοιπη Ευρώπη και αλλού σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, τα νόμιμα συμφέροντα των χωρών που πλήττονται από τη κρίση θυσιάστηκαν στη διαδικασία - και πιστεύω ότι η κρίση υπήρξε πιο παρατεταμένη, οδυνηρή και σχεδόν καταστροφική από ό, τι έπρεπε να είναι. Αν και οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ – προς τιμήν τους – εντόπισαν τις σοβαρές αδυναμίες που αντιμετωπίζουν αυτές οι διασώσεις, συχνά υπέκυψαν στην βαριά επιρροή των διαμορφωτών πολιτικής στο Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες και το Παρίσι.»
• «Εκ των υστέρων, το ΔΝΤ δεν έπρεπε να υποταχθεί τόσο εύκολα όσο το έκανε στις ευρωπαϊκές πολιτικές σκοπιμότητες. Η ελληνική κρίση είναι ίσως η χειρότερη απογοήτευση στην ιστορία του Ταμείου.» - Paul Blustein.
• «Ο δανεισμός του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) σε χώρες μέλη της Ευρωζώνης έχει φέρει στα όριά τους τις βασικές αρχές του ΔΝΤ και υπονόμευσε τον ηγετικό του ρόλο στο σχεδιασμό των προγραμμάτων προσαρμογής και των πακέτων χρηματοδότησης για χώρες που αντιμετωπίζουν κρίσεις ισοζυγίου πληρωμών. Τα προγράμματα δανεισμού του ΔΝΤ που συνήθως καλύπτουν όλες τις πτυχές της πολιτικής του μακροοικονομικού και του χρηματοπιστωτικού τομέα έχουν διαμορφωθεί περισσότερο από τις ευρωπαϊκές ανάγκες παρά από τα πρότυπα του ΔΝΤ.» - Meg Lundsager, Senior Fellow Δημόσιας Πολιτικής, Κέντρο Woodrow Wilson.
• «Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μερίδιο του χρέους οφείλεται στους Ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας, αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για την αποδέσμευση του ΔΝΤ από τη χρηματοδότηση του προγράμματος προσαρμογής της Ελλάδας. Αυτή τη στιγμή το ανεξόφλητο χρέος της Ελλάδας προς το ΔΝΤ έχει μειωθεί σε λιγότερο από 14 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ το χρέος προς τους Ευρωπαίους εταίρους παραμένει πάνω από 200 δισεκατομμύρια δολάρια. "- Meg Lundsager.
• «Η συγχρηματοδότηση περιόρισε τη χρηματοοικονομική δέσμευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα, αλλά ο IEO διαπίστωσε ότι η λεγόμενη συμφωνία της «τρόικας» - ΔΝΤ, Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ΕΚΤ – περιόρισε τις αποφάσεις πολιτικής του ΔΝΤ και δυνητικά υπέβαλε τις τεχνικές κρίσεις του προσωπικού του Ταμείου σε πολιτικές πιέσεις.» - Δρ Rebecca Nelson, Ειδικός στο Διεθνές Εμπόριο και Οικονομικά, Υπηρεσία Έρευνας του Κογκρέσου.
• «Στην ελληνική κρίση, το ΔΝΤ βρέθηκε από πολλές απόψεις σε άγνωστο έδαφος: δεσμεύοντας σημαντική χρηματοδότηση σε προγράμματα back-to-back, μπαίνοντας σε ασυνήθιστη συμφωνία συγχρηματοδότησης, αλλάζοντας τις δανειστικές πολιτικές του, σχεδιάζοντας προϋποθέσεις για την κρίση σε μια μεγάλη νομισματική ένωση και αντιμετωπίζοντας προσωρινή αδυναμία πληρωμής από έναν από τους μεγαλύτερους δανειολήπτες [την Ελλάδα]… Υπάρχει ευρεία συναίνεση ότι το ΔΝΤ συνέβαλε στην εξάλειψη της μετάδοσης από την Ελλάδα σύμφωνα με την εντολή του για προώθηση της διεθνούς νομισματικής σταθερότητας.» - Rebecca Nelson.
Τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Πρώτα-πρώτα, μας ενδιαφέρει το γεγονός ότι η πίεση από τις ΗΠΑ προς το ΔΝΤ να μην ξανασυμμετάσχει στη «διάσωση» της Ελλάδας, αυξάνεται. Κι αυτή η πίεση εκθέτει το ΔΝΤ ακόμη και σε διώξεις στα αμερικανικά δικαστήρια για καταπάτηση των καταστατικών του αρχών, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις πολιτικές σκοπιμότητες των Ευρωπαίων. Αυτό το νόημα έχει και η ακρόαση της Υποεπιτροπής. Συχνά τέτοιες ακροάσεις βρίσκουν τη συνέχειά τους στα δικαστήρια των ΗΠΑ.
Δεύτερο, καταδεικνύουν με τον πιο επίσημο τρόπο τη συνωμοσία που στήθηκε σε βάρος της Ελλάδας με σκοπό όχι τη δική της «διάσωση», αλλά τη διάσωση των μεγάλων οικονομιών, των παγκόσμιων αγορών και τραπεζών. Πρόκειται για μια αδίστακτη εγκληματική συνομωσία, γιατί ούτε τη διοίκηση του ΔΝΤ, ούτε οι φίλοι και εταίροι της ΕΕ δεν δίστασαν να φορτώσουν σε μια αδύναμη, χρεοκοπημένη χώρα σαν την Ελλάδα με το κόστος διάσωσης του ευρώ, της Γαλλίας, της Γερμανίας και των τραπεζών τους, αλλά και της νομισματικής σταθερότητας παγκόσμια. Το κόστος αυτό φορτώθηκε στο συνταξιούχο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον επαγγελματία στην Ελλάδα και οδήγησε την κοινωνία και την οικονομία σε πρωτοφανές αδιέξοδο. Κι αυτό πλέον ομολογεί ακόμη και η Γερουσία των ΗΠΑ.
Τι έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις των μνημονίων; Αποδέχθηκαν ότι για όλα φταίμε εμείς. Εμείς κι όχι αυτοί. Για όλα τα σφάλματα, τις αστοχίες, τις καταστροφικές επιλογές και τα «αχαρτογράφητα νερά». Κι ενώ στην Υποεπιτροπή της Γερουσίας αποδεικνύεται επίσημα ότι η Ελλάδα επίτηδες τέθηκε υπό καθεστώς μνημονίων, χωρίς πρώτα να προχωρήσει άμεσα σε αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους προκειμένου να γίνει εξυπηρετήσιμο, δηλαδή «βιώσιμο», το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει τρέξει να υπογράψει εκ προοιμίου ότι αναλαμβάνει η Ελλάδα την ευθύνη για τη μη βιωσιμότητα του χρέους!
Στο νόμο 4334, ΦΕΚ 80 / 16 Ιουλίου 2015, ο οποίος ψηφίστηκε όχι μόνο από την κυβερνητική παράταξη (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), αλλά και από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, κοκ, δηλώνεται καθαρά (σ. 758) ότι οι «ανησυχίες» για την «βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους», οφείλονται «στη χαλάρωση των πολιτικών κατά τους τελευταίους δώδεκα μήνες». Δηλαδή οφείλεται στην πολιτική του Success Story των Σαμαροβενιζέλων, αλλά και της Πρώτης Φορά Αριστερά.
Φανταστείτε ξεφτίλα, υποτέλεια και εθελοδουλία. Οι «θεσμοί» προκειμένου να γλυτώσουν από τυχόν ποινικές ευθύνες για τις πολιτικές που επιβάλλουν στην Ελλάδα, έβαλαν τα πολιτικά κόμματα που 7 χρόνια τώρα εφαρμόζουν πιστά αυτές τις πολιτικές να δηλώσουν με νόμο της Βουλής ότι για την τυχόν μη βιωσιμότητα δεν ευθύνονται οι επιλογές των δανειστών, αλλά αυτά τα ίδια και οι κυβερνήσεις τους.
Στον ίδιο νόμο επισημαίνεται επίσης σαφώς «ότι ονομαστικό κούρεμα του χρέους δε μπορεί να πραγματοποιηθεί. Οι Ελληνικές Αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευσή τους να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως.» Κατά τ’ άλλα τους βλέπουμε σήμερα όλους αυτούς που ψήφισαν μια τέτοια δέσμευση να διαγκωνίζονται μπροστά στο φακό και για εγχώρια κατανάλωση αφελών και ηλιθίων ότι δήθεν αγωνίζονται για την απομείωση του χρέους!
Αυτή είναι η δική τους ξεφτίλα. Η δική μας ως λαού βρίσκεται στο γεγονός ότι ακόμη και τώρα αναρωτιούνται πολλοί πώς γίνεται να σβήσουμε ολοσχερώς ένα χρέος το οποίο είναι αποδεδειγμένα πια προϊόν και μέσον συνωμοσίας κατά της χώρας μας. Μιας συνωμοσίας που έχει πλέον ομολογηθεί ακόμη και ενώπιον της Γερουσίας των ΗΠΑ.
«Με την οικονομία της Ελλάδας ξανά επισήμως σε ύφεση και τις συζητήσεις που διεξάγονται για τρίτη διάσωση του ΔΝΤ, είναι σαφές από τη σημερινή ακρόαση ότι οι προσπάθειες του ΔΝΤ για διάσωση της Ελλάδας από την αφερεγγυότητα υπήρξαν ανεπιτυχείς και το Ταμείο πρέπει να μάθει από αυτές τις αποτυχίες,» δήλωσε ο πρόεδρος της υποεπιτροπής Andy Barr. «Το ΔΝΤ πρέπει να επικεντρωθεί στην κύρια αποστολή του και να μην παρέχει πολιτική κάλυψη για τους πολιτικούς της Ευρωζώνης που αρνούνται να αναλάβουν την ευθύνη για την κρίση του χρέους της Ελλάδας.»
Κύρια συμπεράσματα από την Ακρόαση:
• Η «διάσωση» της Ελλάδας από το ΔΝΤ, η οποία έχει εμφανώς πολιτικοποιήσει το Ταμείο – δηλαδή το έχει καθυποτάξει εμφανώς σε πολιτικές σκοπιμότητες – και έχει αφήσει την ελληνική οικονομία σε ερείπια, αμαυρώνει τη φήμη του ΔΝΤ και θέτει σε κίνδυνο τα δολάρια των φορολογουμένων.
• Οι αξιωματούχοι της Ευρωζώνης χρησιμοποιούν το ΔΝΤ ως φύλλο συκής για να αποφύγουν τις εκλογικές και πολιτικές συνέπειες, παρόλο που το ταμείο διάσωσης της Ευρώπης διαθέτει επαρκείς πόρους για να επιλύσει μόνη της η ΕΕ την ελληνική κρίση.
Οι μάρτυρες που κλήθηκαν και κατέθεσαν στην ακρόαση τόνισαν τα εξής:
• «Κατά τη διάρκεια της κρίσης στην ευρωζώνη,» είπε ο Paul Blustein, Senior Fellow, Κέντρο Καινοτομίας Διεθνούς Διακυβέρνησης, «το Ταμείο εντάχθηκε σε αρκετές διασώσεις, παρά τις σοβαρές επιφυλάξεις μεταξύ των μελών του Εκτελεστικού του Συμβουλίου και κορυφαίων οικονομικών και νομικών αξιωματούχων - και το έπραξε υπό την πίεση των κορυφαίων Ευρωπαίων πολιτικών, οι οποίοι διατηρούν μεγάλη επιρροή στους μοχλούς ελέγχου του Ταμείου. Ορισμένα από αυτά τα πακέτα έκτακτων δανείων λειτούργησαν καλά, αλλά, όπως πολύ συχνά συμβαίνει, το χρέος προστέθηκε στο χρέος κι έτσι υπερβολικά σκληρές συνθήκες επιβλήθηκαν στις χώρες που επλήγησαν από κρίσεις. Αυτή η προσέγγιση, σε συνεννόηση με τους Ευρωπαίους, διευκόλυνε χώρες όπως η Γερμανία και η Γαλλία, οι τράπεζες των οποίων αγωνίζονταν να αποτρέψουν τις απώλειες και των οποίων οι ψηφοφόροι εξοργίστηκαν να πληρώσουν για τη διάσωση χωρών που αντιλαμβάνονται ως ανεύθυνες. Διευκόλυνε επίσης και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ), διότι συνέβαλε στη διατήρηση του διεθνούς καθεστώτος του ευρώ και των αρχών της ανεξαρτησίας της ΕΚΤ, στις οποίες οι ηγέτες της κεντρικής τράπεζας αποδίδουν ύψιστη σημασία.»
• «Η προσέγγιση που υιοθετήθηκε δεν ήταν εντελώς άστοχη,» σύμφωνα με τον Paul Blustein. «Βασίστηκε στους φόβους ότι η κρίση θα εξαπλωθεί, μέσω της οικονομικής "μόλυνσης", στην υπόλοιπη Ευρώπη και αλλού σε όλο τον κόσμο. Ωστόσο, τα νόμιμα συμφέροντα των χωρών που πλήττονται από τη κρίση θυσιάστηκαν στη διαδικασία - και πιστεύω ότι η κρίση υπήρξε πιο παρατεταμένη, οδυνηρή και σχεδόν καταστροφική από ό, τι έπρεπε να είναι. Αν και οι οικονομολόγοι του ΔΝΤ – προς τιμήν τους – εντόπισαν τις σοβαρές αδυναμίες που αντιμετωπίζουν αυτές οι διασώσεις, συχνά υπέκυψαν στην βαριά επιρροή των διαμορφωτών πολιτικής στο Βερολίνο, τη Φρανκφούρτη, τις Βρυξέλλες και το Παρίσι.»
• «Εκ των υστέρων, το ΔΝΤ δεν έπρεπε να υποταχθεί τόσο εύκολα όσο το έκανε στις ευρωπαϊκές πολιτικές σκοπιμότητες. Η ελληνική κρίση είναι ίσως η χειρότερη απογοήτευση στην ιστορία του Ταμείου.» - Paul Blustein.
• «Ο δανεισμός του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ) σε χώρες μέλη της Ευρωζώνης έχει φέρει στα όριά τους τις βασικές αρχές του ΔΝΤ και υπονόμευσε τον ηγετικό του ρόλο στο σχεδιασμό των προγραμμάτων προσαρμογής και των πακέτων χρηματοδότησης για χώρες που αντιμετωπίζουν κρίσεις ισοζυγίου πληρωμών. Τα προγράμματα δανεισμού του ΔΝΤ που συνήθως καλύπτουν όλες τις πτυχές της πολιτικής του μακροοικονομικού και του χρηματοπιστωτικού τομέα έχουν διαμορφωθεί περισσότερο από τις ευρωπαϊκές ανάγκες παρά από τα πρότυπα του ΔΝΤ.» - Meg Lundsager, Senior Fellow Δημόσιας Πολιτικής, Κέντρο Woodrow Wilson.
• «Δεδομένου ότι το μεγαλύτερο μερίδιο του χρέους οφείλεται στους Ευρωπαίους εταίρους της Ελλάδας, αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για την αποδέσμευση του ΔΝΤ από τη χρηματοδότηση του προγράμματος προσαρμογής της Ελλάδας. Αυτή τη στιγμή το ανεξόφλητο χρέος της Ελλάδας προς το ΔΝΤ έχει μειωθεί σε λιγότερο από 14 δισεκατομμύρια δολάρια, ενώ το χρέος προς τους Ευρωπαίους εταίρους παραμένει πάνω από 200 δισεκατομμύρια δολάρια. "- Meg Lundsager.
• «Η συγχρηματοδότηση περιόρισε τη χρηματοοικονομική δέσμευση του ΔΝΤ στην Ελλάδα, αλλά ο IEO διαπίστωσε ότι η λεγόμενη συμφωνία της «τρόικας» - ΔΝΤ, Ευρωπαϊκής Επιτροπής και ΕΚΤ – περιόρισε τις αποφάσεις πολιτικής του ΔΝΤ και δυνητικά υπέβαλε τις τεχνικές κρίσεις του προσωπικού του Ταμείου σε πολιτικές πιέσεις.» - Δρ Rebecca Nelson, Ειδικός στο Διεθνές Εμπόριο και Οικονομικά, Υπηρεσία Έρευνας του Κογκρέσου.
• «Στην ελληνική κρίση, το ΔΝΤ βρέθηκε από πολλές απόψεις σε άγνωστο έδαφος: δεσμεύοντας σημαντική χρηματοδότηση σε προγράμματα back-to-back, μπαίνοντας σε ασυνήθιστη συμφωνία συγχρηματοδότησης, αλλάζοντας τις δανειστικές πολιτικές του, σχεδιάζοντας προϋποθέσεις για την κρίση σε μια μεγάλη νομισματική ένωση και αντιμετωπίζοντας προσωρινή αδυναμία πληρωμής από έναν από τους μεγαλύτερους δανειολήπτες [την Ελλάδα]… Υπάρχει ευρεία συναίνεση ότι το ΔΝΤ συνέβαλε στην εξάλειψη της μετάδοσης από την Ελλάδα σύμφωνα με την εντολή του για προώθηση της διεθνούς νομισματικής σταθερότητας.» - Rebecca Nelson.
Τι μας ενδιαφέρουν όλα αυτά; Πρώτα-πρώτα, μας ενδιαφέρει το γεγονός ότι η πίεση από τις ΗΠΑ προς το ΔΝΤ να μην ξανασυμμετάσχει στη «διάσωση» της Ελλάδας, αυξάνεται. Κι αυτή η πίεση εκθέτει το ΔΝΤ ακόμη και σε διώξεις στα αμερικανικά δικαστήρια για καταπάτηση των καταστατικών του αρχών, προκειμένου να εξυπηρετήσει τις πολιτικές σκοπιμότητες των Ευρωπαίων. Αυτό το νόημα έχει και η ακρόαση της Υποεπιτροπής. Συχνά τέτοιες ακροάσεις βρίσκουν τη συνέχειά τους στα δικαστήρια των ΗΠΑ.
Δεύτερο, καταδεικνύουν με τον πιο επίσημο τρόπο τη συνωμοσία που στήθηκε σε βάρος της Ελλάδας με σκοπό όχι τη δική της «διάσωση», αλλά τη διάσωση των μεγάλων οικονομιών, των παγκόσμιων αγορών και τραπεζών. Πρόκειται για μια αδίστακτη εγκληματική συνομωσία, γιατί ούτε τη διοίκηση του ΔΝΤ, ούτε οι φίλοι και εταίροι της ΕΕ δεν δίστασαν να φορτώσουν σε μια αδύναμη, χρεοκοπημένη χώρα σαν την Ελλάδα με το κόστος διάσωσης του ευρώ, της Γαλλίας, της Γερμανίας και των τραπεζών τους, αλλά και της νομισματικής σταθερότητας παγκόσμια. Το κόστος αυτό φορτώθηκε στο συνταξιούχο, τον εργαζόμενο, τον άνεργο, τον επαγγελματία στην Ελλάδα και οδήγησε την κοινωνία και την οικονομία σε πρωτοφανές αδιέξοδο. Κι αυτό πλέον ομολογεί ακόμη και η Γερουσία των ΗΠΑ.
Τι έκαναν οι ελληνικές κυβερνήσεις των μνημονίων; Αποδέχθηκαν ότι για όλα φταίμε εμείς. Εμείς κι όχι αυτοί. Για όλα τα σφάλματα, τις αστοχίες, τις καταστροφικές επιλογές και τα «αχαρτογράφητα νερά». Κι ενώ στην Υποεπιτροπή της Γερουσίας αποδεικνύεται επίσημα ότι η Ελλάδα επίτηδες τέθηκε υπό καθεστώς μνημονίων, χωρίς πρώτα να προχωρήσει άμεσα σε αναδιάρθρωση του δημοσίου χρέους προκειμένου να γίνει εξυπηρετήσιμο, δηλαδή «βιώσιμο», το πολιτικό σύστημα της χώρας έχει τρέξει να υπογράψει εκ προοιμίου ότι αναλαμβάνει η Ελλάδα την ευθύνη για τη μη βιωσιμότητα του χρέους!
Στο νόμο 4334, ΦΕΚ 80 / 16 Ιουλίου 2015, ο οποίος ψηφίστηκε όχι μόνο από την κυβερνητική παράταξη (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ), αλλά και από τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το Ποτάμι, κοκ, δηλώνεται καθαρά (σ. 758) ότι οι «ανησυχίες» για την «βιωσιμότητα του ελληνικού χρέους», οφείλονται «στη χαλάρωση των πολιτικών κατά τους τελευταίους δώδεκα μήνες». Δηλαδή οφείλεται στην πολιτική του Success Story των Σαμαροβενιζέλων, αλλά και της Πρώτης Φορά Αριστερά.
Φανταστείτε ξεφτίλα, υποτέλεια και εθελοδουλία. Οι «θεσμοί» προκειμένου να γλυτώσουν από τυχόν ποινικές ευθύνες για τις πολιτικές που επιβάλλουν στην Ελλάδα, έβαλαν τα πολιτικά κόμματα που 7 χρόνια τώρα εφαρμόζουν πιστά αυτές τις πολιτικές να δηλώσουν με νόμο της Βουλής ότι για την τυχόν μη βιωσιμότητα δεν ευθύνονται οι επιλογές των δανειστών, αλλά αυτά τα ίδια και οι κυβερνήσεις τους.
Στον ίδιο νόμο επισημαίνεται επίσης σαφώς «ότι ονομαστικό κούρεμα του χρέους δε μπορεί να πραγματοποιηθεί. Οι Ελληνικές Αρχές επαναβεβαιώνουν την ανεπιφύλακτη δέσμευσή τους να εκπληρώσουν τις οικονομικές τους υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές πλήρως και εγκαίρως.» Κατά τ’ άλλα τους βλέπουμε σήμερα όλους αυτούς που ψήφισαν μια τέτοια δέσμευση να διαγκωνίζονται μπροστά στο φακό και για εγχώρια κατανάλωση αφελών και ηλιθίων ότι δήθεν αγωνίζονται για την απομείωση του χρέους!
Αυτή είναι η δική τους ξεφτίλα. Η δική μας ως λαού βρίσκεται στο γεγονός ότι ακόμη και τώρα αναρωτιούνται πολλοί πώς γίνεται να σβήσουμε ολοσχερώς ένα χρέος το οποίο είναι αποδεδειγμένα πια προϊόν και μέσον συνωμοσίας κατά της χώρας μας. Μιας συνωμοσίας που έχει πλέον ομολογηθεί ακόμη και ενώπιον της Γερουσίας των ΗΠΑ.