Ο αναβρασμός της Κρίσης αναδεύει τον πάτο του βαρελιού και σηκώνει στον αφρό του κοινωνικού μας ιστού κάθε ηττοπαθή και ημιμαθή άποψη που καταδικάζει τη χώρα μας ως την πλέον αίσχιστη και ξεδιάντροπη κοινωνία του ανεπτυγμένου κόσμου.
Έχει γίνει μόδα η ενοχική αυτό-κατάκριση.
Είναι trendy...είναι του συρμού να φτύνεις την Ελλάδα ως το κατακάθι του Πολιτισμένου Κόσμου.
Στην αρχή ξεκινάει με συνεντεύξεις ειδικών, συνεχίζει με αντικειμενικά ρεπορτάζ και στο τέλος το θύμα του συνδρόμου της Στοκχόλμης τσιμπάει το δόλωμα και αρχίζει την αυτοπροαίρετη καταδίκη του.
Για να έχει φτάσει η χώρα σε αυτά τα χάλια είναι σαφές ότι ο μέσος Έλληνας έχει διαπράξει τρομερά λάθη και εξοργιστικές φιλοτομαριστικές επιλογές. Ουδείς σώφρων θα μπορούσε να το αρνηθεί.
Το κλειδί, όμως, βρίσκεται στην ακριβή αναλογία της ευθύνης των πολλών.
Εκεί γίνονται τα επικοινωνιακά μαγειρέματα. Εκεί ξεφουρνίζεται στον λαό η Καθολική του ευθύνη.
Άλλωστε σου λένε ότι έχεις τις κυβερνήσεις που αξίζεις και σπάνια ακούς μια φωνή να σου θυμίζει ότι δεν έχει περάσει ΜΙΑ κυβέρνηση που να τήρησε τα όσα είπε προεκλογικά. Άλλα ψηφίζεις και άλλα γίνονται.
Έτσι στήνεται το επικοινωνιακό μαγειρειό και σιγά σιγά σε μετατρέπει σε ενοχικό αυτόχθονα, πρόθυμο να υποταχθεί σε κάθε Δίκαιη απαίτηση. Πρώτα πρέπει εσύ ο ίδιος να πιστέψεις ότι είσαι μιαρός, αλλιώς η κάθαρση δε θα είναι ευπρόσδεκτη…
Συχνά πυκνά σου φωνάζουν ότι ψήφιζες με κριτήριο το συμφέρον σου. ΑΛΗΘΕΙΑ...πικρή δυστυχώς...όμως σπάνια ακούς μια φωνή να εξηγεί πως σε μια χώρα που ποτέ ο Κρατικός μηχανισμός επί δεκαετίες ολόκληρες δε στήριξε τον πολίτη, αυτός κατέληξε να μην εμπιστεύεται το ίδιο του το Κράτος, επιζητώντας ατομικιστικές λύσεις για το συμφέρον της οικογένειάς του. Έτσι απλά για να επιβιώσει, γιατί για χρόνια χρειαζόταν μέσο για να σώσεις τον άνθρωπο σου την ώρα της ανάγκης!
Θρυμματισμένη κοινωνία είναι πλέον η Νεοελληνική. Για το θρυμματισμό της, όμως, η ευθύνη δεν είναι των πολλών.
Οι λαοί άγονται από τα συστήματα Παιδείας τους. Ποιά παιδεία ακριβώς δόθηκε σε εμάς;
Οι λαοί σέβονται τη διοίκησή τους έξω, σου τιτιβίζουν στο αυτί. Ποιά διοίκηση;
Και φυσικά όταν η ορχήστρα βαράει το ταγκό, στο τέλος θα χορέψεις με το διάβολο ελλείψει καβαλιέρου! Ο ‘λευκός’ ιππότης δεν ήταν ποτέ καλεσμένος στο πάρτυ.
Η πραγματική κατάντια μας δεν είναι οι υπαρκτές ομολογουμένως ευθύνες μας. Δεν είναι ούτε η τεχνητή τους διόγκωση για λόγους στρατηγικής επικοινωνίας.
Η πραγματική κατάντια μας είναι οι συνάνθρωποί μας που έχουν εγκολπώσει ιδεολογικά το σπορ της αλληλοκατηγορίας και καθολικά καταδικάζουν έναν λαό ως τον απόλυτο υπεύθυνο της ιλαροτραγωδίας που βιώνουμε.
Οι καθημερινοί άνθρωποι που στρέφονται στη μόδα της καταδίκης του μέσου Έλληνα, χωρίς να ασκούν την ίδια μεθοδικότητα στις συγκρίσεις τους με άλλες κοινωνίες σε διεθνή περιβάλλοντα. Έτσι μονόμπαντα κατακρίνουν.
Η ημιμάθεια είναι ο πραγματικός εφιάλτης που παράγει στρατιές από Γενιτσάρους κι αυτή είναι η χειρότερη τιμωρία για κάθε λεπτό που σιώπησες και συναίνεσες.
Και οι Γενίτσαροι, όπως και τότε, μεγαλώνουν με φανατισμό και βαθιά πεποίθηση για την ευθυκρισία τους. Είναι σίγουροι πως έχουν δίκιο.
Αυτό δεν αντέχεται λοιπόν: με την αλαζονεία του παντογνώστη, ξενολάτρεις που ’κάναν μόδα την κατηγόρια, γιατί ήταν μια εύκολη εξήγηση του κακού που μας βρήκε.
Ανιστόρητοι και αγνοούντες τα στοιχειώδη σχετικά με τις πραγματικές αιτίες των βασάνων της Ελλάδας επιδίδονται στο sport της Κατάκρισης, στο μοδάτο αυτό χόμπι μέσα στα σαλόνια της ανοησίας.
Είναι κολλητικό και γίνεται και viral το να τη λες στους Νέο Έλληνες για τα πάντα.
Ουσιαστικά είναι bullying σε εθνικό επίπεδο.
Γιατί άλλο είναι το να φταίμε, άλλο το γιατί φτάσαμε να φταίμε και άλλο η καταδίκη της κατάκρισης ενός ολόκληρου λαού.
Αυτό πονάει, γιατί ΝΑΙ ΜΕΝ έχουμε φταίξει πολύ και έχουμε αιτίες για να ντρεπόμαστε, η ιδεολογία ΟΜΩΣ της καθολικής και ιδεολογικοποιημένης κατάκρισης είναι ασχήμια τεράστια, ΕΙΔΙΚΑ όταν τη βλέπεις να την ενστερνίζεται ο διπλανός σου, που είναι στην ίδια μοίρα με ’σένα.
Αυτό, πονάει πραγματικά.